SCENA ROBOCZA – POZNAŃ

Idea

Naszą misją jest zrzeszanie niezależnego środowiska artystycznego. Przez ponad 10 lat działalności przeprowadziliśmy 40 programów rezydencji teatralnych, z których każdy kończył się premierą. Organizowaliśmy również wydarzenia skierowane do lokalnych społeczności. W SCENIE ROBOCZEJ największą wartość stanowią ludzie, ich twórczy potencjał i empatyczne spojrzenie na drugiego człowieka – to oś naszych działań produkcyjnych oraz motywacja do wychodzenia poza ramy.

Społeczne Miejsce Kultury

Projekt Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA ma na celu stworzenie komfortowych warunków pracy dla artystów i artystek. Udzielamy kompleksowego wsparcia produkcyjnego i organizacyjnego, współtworząc wydarzenia i aktywizując społeczności. Projekt dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera.

Całkowita wartość zadania: 574 391,65 zł. Dotacja z budżetu Miasta Poznania: 560 000,00 zł.

Recenzje spektakli:

Bromance to o spektakl, który nie osądza i nie stawia widza przed wyborem; nie tworzy kategorii, lecz otwiera te już istniejące. W sposób rzadko przy podobnych tematach spotykany, stwarza odbiorcom niezobowiązującą przestrzeń dla interpretacji. Poprzez swoją bezpretensjonalną i ujmującą szczerością narrację pozwala przyjrzeć się historiom dwojga ludzi i – być może – w ich indywidualnych doświadczeniach odnaleźć swoje własne.

Przybyła sytuuje się niejako roli reprezentanta części środowiska artystycznego. Tej części, której ruchy śledzą baczne oczy nie tylko publiczności, ale również krytyków, Tej części, która jest również narażona na krytykę wewnętrzną - ze strony kolegów i koleżanek "po fachu". Z drugiej strony pokaz odnosi się do doświadczenia depresji i próby wyjścia ze stanu utraty kontroli nad ciałem, którego ograniczenia i blokady świadczą dobitnie o stanie ducha i psychiki, są z nimi nierozerwalnie związane.

Najpiękniejszym fragmentem Bromance’u jest scena tanga, które w wirze skomplikowanych figur, hiper-profesjonalnie odtańcowują obaj performerzy, złączeni ze sobą „ciało w ciało”. Tyle że co rusz w ten wypełniony nieodzowną namiętnością i wzajemną fascynacją nastrój wkrada się jakimś dziwnym, złośliwym trafem „gra w łapki”, wykonywana całkiem serio – obaj walą się po rękach tak, żeby zabolało. A potem znów, jak gdyby nigdy nic wracają do wypełnionej namiętną bliskością tanecznej partytury.

Nowa premiera Sceny Roboczej była dla mnie naprawdę dużym zaskoczeniem - nie spodziewałam się, że można mówić o komunikacji tak prostymi, a jednocześnie wyrazistymi środkami. Odcięcie od zewnętrznych bodźców dźwiękowych nie tylko pozwala usłyszeć bicie własnego serca, ale też skupić się na odczuwanych emocjach - tak jak aktorzy odczuwają dźwięki jedynie poprzez drżenia własnego ciała. Najbardziej dojmujące jest poczucie samotności - która dopada każdego, gdy nie potrafi porozumieć się ze światem.