Kategorie
Rezydencje

NOWA WIZJA: ekskluzje, akty, sublimacje // Teatr Automaton

W najnowszym spektaklu zapewniamy publiczności wgląd w prowadzone przez Teatr Automaton eksperymenty i możliwość zapoznania się z estetycznymi założeniami nadchodzącej wkrótce zmiany. Chętnym proponujemy dwie ścieżki wtajemniczenia (poprzez rozpoznanie bądź katharsis) w filozofię Nowej Wizji, która powstała już w latach czterdziestych XX wieku w West End Barze na Manhattanie.

Ekskluzywne Centrum Cierpienia Emocjonalnego (ECCE) oraz Hodowla Organicznych Manifestów Osobowości (HOMO) to nowe instytucje, umożliwiające przyspieszone wdrażanie tego programu. W laboratoryjnych warunkach, pozwalających na bezpieczne przeżywanie intensywnych stanów psychicznych i duchowych, pod czujnym okiem specjalistów od wielu dziedzin sztuki współczesnej, pensjonariusze przeprowadzają na próbę akty performatywne, które prowadzą do heroicznej indywiduacji. W niedalekiej przyszłości staną się oni trenerami Nowej Wizji, a zgromadzony przez nich kapitał symboliczny pokryje koszty przejścia ludzkości w ostateczną fazę społeczeństwa artystów.


NOWA WIZJA: ekskluzje, akty, sublimacje
Teatr Automaton

Scenariusz, reżyseria, muzyka: Krzysztof Cicheński

Scenografia, kostiumy, video: Julia Kosek

Ruch sceniczny: Viktor Davydiuk

Występują: Damian Brzeziński, Diana Cristescu, Marcin Kluczykowski, Laura Leish,
Karol Nowak, Jakub Olejniczak, Agnieszka Rura.

Współpraca: Filip Brzyski, Łukasz Jata

Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Premiera: 1 kwietnia 2017


Twórcy_czynie:

Teatr Automaton powstał w 2005 roku i jest niezależnym zespołem artystycznym, działającym w Poznaniu.

Jego członków łączy wspólny cel, by poprzez teatr przekształcać gotowe style życia, przekraczać schematy świata i szablony narracji, które zamykają doświadczenie ludzkie w ciasnych granicach, wyznaczonych przez społeczeństwo, wspólnotę, tradycję i wychowanie.

Wobec tego koniecznym jest poszukiwanie twórcy i widza zaangażowanego. Nie interesują nas perfekcyjne formy akrobatyczne, które odwracają uwagę od pustki intelektualnej. Nie potrzeba nam dykcji, która wydobyłaby piękno i tragizm wersów Szekspira i Rasyna. Poszukujemy wyrazistej osobowości, obdarzonej wyobraźnią i odwagą, obarczonej odpowiedzialnością i odmiennością – osobowości, która rozświetli prometejskim blaskiem ciemności współczesnego świata i opowie jego aktualną historię, która jeszcze się nie wydarzyła. Historię ludzką, a nie historię ludzkości.

Nazwa teatru została zaczerpnięta od Jacquesa Lacana, który w swoim znanym tekście „Tuché i automaton” zwraca uwagę na relacje pomiędzy rzeczywistością a realnością. W naszym rozumieniu, zainspirowanym tym tekstem, jednak znacznie poszerzonym, automaton jest nieokreśloną przestrzenią, w której nawarstwiają się znaczenia, odsyłające do samych siebie (bez związku z przedmiotem), tworząc „mur rzeczywistości”; „przestrzenią”, w której wszystko poddane jest krytycznej refleksji, zwątpieniu w prawdziwość, ironicznej/cynicznej grze złudzeniami i oczekiwaniami, melancholijnej tęsknocie… nawet ten opis jest murem (murem z pustaków), za którym, jak wierzymy, choć jest to wiara beznadziejna, kryje się …”coś”.

Skip to content