Powiedz proszę, co ukrywasz pod swoim tutu?
Wierzymy w rebelianckie strategie oporu baletowego. W alternatywne światy. W brzydki balet. W nie balet. W nagi balet. W balet po naszemu. W balet po twojemu i waszemu. Chcemy poznać wszystkie zastosowania drążka baletowego. Chcemy dowiedzieć się, co trzyma nas od opuszczenia podłogi w Grand Jeté. To balet o balecie. To śluby i mistyczne lasy. To rycerze ratowani z wieży przez księżniczki. To koniec świata. To postbalet.
idontlikemetut(yo)u to eksperymentalny performans choreograficzny, będący krytycznym dialogiem cieniasów z strukturami tradycyjnej edukacji baletowej. Spektakl chimera. Zainspirowany ideą porażki jako formy oporu, zgłębia nie tylko przestrzeń ciała i ruchu, ale także biopolityczne reżimy, które kształtują klasyczny taniec. Stawiając na subwersywne metody twórcze i pedagogie opozycyjne, burzy hierarchiczne relacje mistrz-uczeń i widz-performer.
To baletowa partyzantka, manifest artystyczny i polityczny. W centrum uwagi znajdują się ofermy – te naiwne i niedorzeczne. Wierzymy, że nie dla nas jest droga techniczna, zostawiamy ją dla wspaniałych osób profesjonalnie związanych z baletem. Domagamy się przestrzeni dla baletowych dewiantów. Dla nas, dla bezdomnych balerin, baletmistrzów i bale-niezidentyfikowanych.
Wszystko to dla niepoważnej rewolucji. Porzucimy wszystko. Zbadamy, co w balecie obrosło dysfunkcją, mając jednocześnie odwagę mówić o tym, co dobre w systemie. Zwrócimy się do Hansa Christiana Andersena i Braci Grimm, żeby ich fantazjami odmówić poprawy stanu rzeczy, samodoskonalenia baletowego. Nie będziemy politycznymi aktorami w różowych i białych rajstopach. Odtańczymy sola, których nigdy nie zatańczymy w balecie. Końcowe Grand Pas zatańczy sterta drążków, my i tak ruszamy się, jakbyśmy mieli kij w xxxxx.
Spektakl grany w dwóch językach: po polsku i po angielsku
W spektaklu pojawiają się silne światła pulsacyjne
IDONTLIKEMETUT(YO)U // Inês Filipe, Wojciech Rybicki
Koncepcja, choreografia, performans: Inês Filipe, Wojciech Rybicki
Muzyka: VictorPiano
Scenografia, głos: Miłosz Sadowski
Wideo: Francisca Rodrigues
Realizator dźwięku i świateł: Maciej Frycz
Identyfikacja graficzna: Wiktoria Szydłowska
Komunikacja i promocja: Michalina Cendrowska
Producentka wykonawcza: Olga Strizhniova
Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA
Premiera: 11 października 2024
Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera
Inês Filipe – tancerka, performerka i twórczyni z Portugalii. W 2021 roku dołączyła do programu „ZeroPlus Dance Education” w Budapeszcie, gdzie uczestniczyła w produkcjach takich jak „Distance to the Moon” w reżyserii Marii Gyarmati oraz „Movement and Meaning” autorstwa Gyuli Bergera. W trakcie swoich studiów licencjackich w „PERA – School of Performing Arts” na Cyprze Północnym współpracowała z artystami takimi jak Rafaela Sahyoun przy projektach „Ninguémmesolta” oraz „Yeah, I’ve been watching you lately”. Ostatni duet „You have 9 minutes” zaprezentowanła na festiwalu JuxtaPose 2024. Wcześniej, podczas JuxtaPose23 przedstawiła swoją solową kreację „Passou-se-me” oraz zaprezentowała solo „CUNT-INUAÇÃO Platonica” podczas wydarzenia L1-eve(s) a’la IZP 2022. Brała również udział w „Climate Change Theatre Action Budapest”. Obecnie rozpoczyna studia licencjackie z zakresu Dance Performance na Uniwersytecie Sztuki w Sztokholmie.
Wojciech Rybicki – artysta queer specjalizujący się w projektach interdyscyplinarnych, łączących choreografię i sztuki wizualne, tworząc immersyjne doświadczenia. Kocha eksperymentalny performans. Jego prace przekraczają tradycyjne granice, angażując przestrzeń, obiekty i różne formy sztuki, poprzez które bada i wyraża kondycję ludzką w sposób ciałopozytywny, kampowy i radykalnie inkluzywny. Absolwent PERA School of Performing Arts na Cyprze Północnym. Rezydent artystyczny Agit Lab (Portugalia) z „mierdmeids ,,,”, Sceny Roboczej (Polska) z „idontlikemetut(yo)u” i Kieleckiego Teatru Tańca (Polska) z „nekroperformans”. Współtworzył spektakle: „Łabędzie” w Operze Teatr Wielki w Poznaniu (Nagroda Publiczności FEDORA), „Praktyka widzenia” w Teatrze Nowym im. Kazimierza Dejmka w Łodzi oraz „The Mind is a Still Smoke in an Endless Space” podczas East African Nights of Tolerance w Kigali. Od 2024 członek Carrodunum Dance Company. Współtwórca i performer w filmie „PTPD” w reż. Nicolasa Karatzasa realizowanego w ramach rezydencji artystycznej w Dance House Limassol podczas 23. Cypryjskiej Platformy Choreograficznej. Uczestnik festiwali artystycznych, w tym Nowe Epifanie 2021 oraz SoloDuo 2021 w Budapeszcie.
Miłosz Sadowski – student piątego roku Wydziału Lalkarskiego Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, filii we Wrocławiu. Aktor Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu. W 2022 r. wystąpił w spektaklu „Ballady i Romanse VER. 2022” w reż. Roksany Miner podczas Antalya Tiyatro Festivali 2024 w Turcji. Odpowiedzialny za stworzenie scenografii do dyplomu „Cicha” pod opieką dr Aleksandry Pejcz. Współtwórca monodramu „GNÓJ” w reż. Kornela Sadowskiego, w oparciu o powieść Wojciecha Kuczoka. W 2023 r. stworzył rolę w dyplomowym spektaklu „Nosorożec” w reż. Łukasza Zaleskiego.
Francisca Rodrigues – niezależna artystka audiowizualna z Portugalii. Ukończyła kierunek Sound and Image w Escola Superior de Artes e Design, Caldas da Rainha, w 2024 roku. Jej praktyka artystyczna bada zbieżność między dźwiękiem, fotografią a obrazem ruchomym. W 2022 roku stworzyła swój pierwszy krótkometrażowy film, „Ensaio Geral de um Ballet a Solo”. W 2023 roku opracowała instalację audiowizualną „PATERNOS|MATERNOS”, a w 2024 roku zaprezentowała nową instalację audiowizualną, „Ensaio Manual”. Jej najnowszą pracą jest krótkometrażowy film fabularny „Criar a Vida Própria”.
VíctorPiano – kompozytor i artysta multimedialny z Chile, obecnie mieszkający w Hamburgu. Jego twórczość obejmuje kompozycje instrumentalne, prowadzące dialog z elementami elektroakustycznymi, światłem, animacją, tańcem, teatrem, programowaniem i muzyką generatywną. Jego prace koncentrują się na poszukiwaniu połączeń między złożonymi strukturami, a intymnym spojrzeniem na świat.
Muzyka Víctora była wykonywana na różnych festiwalach, takich jak Prix Annelie de Man (Amsterdam), Reimagining the Lied (Heimathafen Neukölln, Berlin), MS. ARTVILLE (Hamburg), Blurred Edges (Hamburg), Luft und Wasser (z Berliner Symphoniker, Berlin), Festival de Música Contemporánea Universidad de Chile (Santiago de Chile) oraz Prismas – primaveras latinoamericanas (Santiago de Chile i Buenos Aires).
