Kategorie
Aktualności Rezydencje

IDONTLIKEMETUT(YO)U // Inês Filipe, Wojciech Rybicki

plakat idontlikemetut(yo)u Wiktoria Szydłowska

Powiedz proszę, co ukrywasz pod swoim tutu?

Wierzymy w rebelianckie strategie oporu baletowego. W alternatywne światy. W brzydki balet. W nie balet. W nagi balet. W balet po naszemu. W balet po twojemu i waszemu. Chcemy poznać wszystkie zastosowania drążka baletowego. Chcemy dowiedzieć się, co trzyma nas od opuszczenia podłogi w Grand Jeté. To balet o balecie. To śluby i mistyczne lasy. To rycerze ratowani z wieży przez księżniczki. To koniec świata. To postbalet.

idontlikemetut(yo)u to eksperymentalny performans choreograficzny, będący krytycznym dialogiem cieniasów z strukturami tradycyjnej edukacji baletowej. Spektakl chimera. Zainspirowany ideą porażki jako formy oporu, zgłębia nie tylko przestrzeń ciała i ruchu, ale także biopolityczne reżimy, które kształtują klasyczny taniec. Stawiając na subwersywne metody twórcze i pedagogie opozycyjne, burzy hierarchiczne relacje mistrz-uczeń i widz-performer.

To baletowa partyzantka, manifest artystyczny i polityczny. W centrum uwagi znajdują się ofermy – te naiwne i niedorzeczne. Wierzymy, że nie dla nas jest droga techniczna, zostawiamy ją dla wspaniałych osób profesjonalnie związanych z baletem. Domagamy się przestrzeni dla baletowych dewiantów. Dla nas, dla bezdomnych balerin, baletmistrzów i bale-niezidentyfikowanych.

Wszystko to dla niepoważnej rewolucji. Porzucimy wszystko. Zbadamy, co w balecie obrosło dysfunkcją, mając jednocześnie odwagę mówić o tym, co dobre w systemie. Zwrócimy się do Hansa Christiana Andersena i Braci Grimm, żeby ich fantazjami odmówić poprawy stanu rzeczy, samodoskonalenia baletowego. Nie będziemy politycznymi aktorami w różowych i białych rajstopach. Odtańczymy sola, których nigdy nie zatańczymy w balecie. Końcowe Grand Pas zatańczy sterta drążków, my i tak ruszamy się, jakbyśmy mieli kij w xxxxx.


 

Spektakl grany w dwóch językach: po polsku i po angielsku

W spektaklu pojawiają się silne światła pulsacyjne

 

IDONTLIKEMETUT(YO)U // Inês Filipe, Wojciech Rybicki

Koncepcja, choreografia, performans: Inês Filipe, Wojciech Rybicki
Muzyka:
VictorPiano
Scenografia, głos:
Miłosz Sadowski
Wideo:
Francisca Rodrigues
Realizator dźwięku i świateł:
Maciej Frycz
Identyfikacja graficzna:
Wiktoria Szydłowska
Komunikacja i promocja:
Michalina Cendrowska
Producentka wykonawcza:
Olga Strizhniova
Produkcja:
Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA
Premiera:
11 października 2024

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera

idontlikemetut(yo)u

Inês Filipe – tancerka, performerka i twórczyni z Portugalii. W 2021 roku dołączyła do programu „ZeroPlus Dance Education” w Budapeszcie, gdzie uczestniczyła w produkcjach takich jak „Distance to the Moon” w reżyserii Marii Gyarmati oraz „Movement and Meaning” autorstwa Gyuli Bergera. W trakcie swoich studiów licencjackich w „PERA – School of Performing Arts” na Cyprze Północnym współpracowała z artystami takimi jak Rafaela Sahyoun przy projektach „Ninguémmesolta” oraz „Yeah, I’ve been watching you lately”. Ostatni duet „You have 9 minutes” zaprezentowanła na festiwalu JuxtaPose 2024. Wcześniej, podczas JuxtaPose23 przedstawiła swoją solową kreację „Passou-se-me” oraz zaprezentowała solo „CUNT-INUAÇÃO Platonica” podczas wydarzenia L1-eve(s) a’la IZP 2022. Brała również udział w „Climate Change Theatre Action Budapest”. Obecnie rozpoczyna studia licencjackie z zakresu Dance Performance na Uniwersytecie Sztuki w Sztokholmie.

idontlikemetut(yo)u

Wojciech Rybicki – artysta queer specjalizujący się w projektach interdyscyplinarnych, łączących choreografię i sztuki wizualne, tworząc immersyjne doświadczenia. Kocha eksperymentalny performans. Jego prace przekraczają tradycyjne granice, angażując przestrzeń, obiekty i różne formy sztuki, poprzez które bada i wyraża kondycję ludzką w sposób ciałopozytywny, kampowy i radykalnie inkluzywny. Absolwent PERA School of Performing Arts na Cyprze Północnym. Rezydent artystyczny Agit Lab (Portugalia) z „mierdmeids ,,,”, Sceny Roboczej (Polska) z „idontlikemetut(yo)u” i Kieleckiego Teatru Tańca (Polska) z „nekroperformans”. Współtworzył spektakle: „Łabędzie” w Operze Teatr Wielki w Poznaniu (Nagroda Publiczności FEDORA), „Praktyka widzenia” w Teatrze Nowym im. Kazimierza Dejmka w Łodzi oraz „The Mind is a Still Smoke in an Endless Space” podczas East African Nights of Tolerance w Kigali. Od 2024 członek Carrodunum Dance Company. Współtwórca i performer w filmie „PTPD” w reż. Nicolasa Karatzasa realizowanego w ramach rezydencji artystycznej w Dance House Limassol podczas 23. Cypryjskiej Platformy Choreograficznej. Uczestnik festiwali artystycznych, w tym Nowe Epifanie 2021 oraz SoloDuo 2021 w Budapeszcie.

idontlikemetut(yo)u

Miłosz Sadowski – student piątego roku Wydziału Lalkarskiego Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, filii we Wrocławiu. Aktor Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu.  W 2022 r. wystąpił w spektaklu „Ballady i Romanse VER. 2022” w reż. Roksany Miner podczas Antalya Tiyatro Festivali 2024 w Turcji. Odpowiedzialny za stworzenie scenografii do dyplomu „Cicha” pod opieką dr Aleksandry Pejcz. Współtwórca monodramu „GNÓJ” w reż. Kornela Sadowskiego, w oparciu o powieść Wojciecha Kuczoka. W 2023 r. stworzył rolę w dyplomowym spektaklu „Nosorożec” w reż. Łukasza Zaleskiego.

idontlikemetut(yo)u

Francisca Rodrigues – niezależna artystka audiowizualna z Portugalii. Ukończyła kierunek Sound and Image w Escola Superior de Artes e Design, Caldas da Rainha, w 2024 roku. Jej praktyka artystyczna bada zbieżność między dźwiękiem, fotografią a obrazem ruchomym. W 2022 roku stworzyła swój pierwszy krótkometrażowy film, „Ensaio Geral de um Ballet a Solo”. W 2023 roku opracowała instalację audiowizualną „PATERNOS|MATERNOS”, a w 2024 roku zaprezentowała nową instalację audiowizualną, „Ensaio Manual”. Jej najnowszą pracą jest krótkometrażowy film fabularny „Criar a Vida Própria”. 

idontlikemetut(yo)u

VíctorPiano – kompozytor i artysta multimedialny z Chile, obecnie mieszkający w Hamburgu. Jego twórczość obejmuje kompozycje instrumentalne, prowadzące dialog z elementami elektroakustycznymi, światłem, animacją, tańcem, teatrem, programowaniem i muzyką generatywną. Jego prace koncentrują się na poszukiwaniu połączeń między złożonymi strukturami, a intymnym spojrzeniem na świat.
Muzyka Víctora była wykonywana na różnych festiwalach, takich jak Prix Annelie de Man (Amsterdam), Reimagining the Lied (Heimathafen Neukölln, Berlin), MS. ARTVILLE (Hamburg), Blurred Edges (Hamburg), Luft und Wasser (z Berliner Symphoniker, Berlin), Festival de Música Contemporánea Universidad de Chile (Santiago de Chile) oraz Prismas – primaveras latinoamericanas (Santiago de Chile i Buenos Aires).

Kategorie
Rezydencje

ŁOWCY GŁÓW // Ludomir Franczak

Chcemy wierzyć w to, że Polska była krajem skolonizowanym i sama nie uczestniczyła w kolonialnym wyścigu. Ta narracja wydaje się jednak mocno niespójna i pełna luk.

Co bowiem z Ligą Morską i Kolonialną, prężnie działającą w Poznaniu w międzywojniu?
Co z poznańskim Ogrodem Zoologicznym, goszczącym tzw. pokazy etnograficzne?
Jak do tego mają się czaszki przechowywane w głębokiej piwnicy Muzeum Historycznego w Berlinie, na których skroniach widnieje odręczny podpis Jana Czekanowskiego – powojennego dyrektora Zakładu Antropologii Uniwersytetu Poznańskiego?
Co z fotografiami i trofeami z podbojów w zamorskich krajach, zebranymi przez Arkadego Fiedlera w Muzeum w Puszczykowie?

Sen o kolonialnej potędze kraju przyblakł już nieco, ale jego ślady nadal obecne są w zakurzonych kątach i na strychach prywatnych domów i instytucji. Być może nastał czas, aby je stamtąd wymieść i dokładnie się im przyjrzeć…

Ludomir Franczak tropi poznańskie wątki kolonialne, samemu stając się przy tym łowcą – głowy Czekanowskiego, snów o potędze polskich kolonizatorów, egzotycznych przedmiotów przywiezionych z podróży. Dokąd prowadzi ta wędrówka?

Spektakl/instalacja/wykład to kontynuacja poszukiwań związanych z projektem Gutta, realizowanym od 2021 roku. Tym razem to Poznań staje się polem badań nad polskim kolonializmem i rasizmem.

Scenariusz na podstawie fragmentów tekstów i wypowiedzi m.in.:
Nnamdi Azikiwe, Josepha Conrada, Jana Czekanowskiego, Arkadego Fiedlera, przedstawicieli Ligi Morskiej i Kolonialnej, Iryumugabe Robert, jak również: „Dziennika Misji Rwaza”, prac naukowych i popularnonaukowych powstałych od połowy XIX wieku, komentarzy pod artykułami Gazety Wyborczej.

W warstwie wizualnej wykorzystano autorskie collages przestrzenne wykonane na podstawie fotografii archiwalnych i prasowych oraz materiałów znalezionych w ramach przygotowań do spektaklu.

Lokalizacje materiałów video i fotograficznych: Ogród Zoologiczny w Poznaniu, Collegium Maius i Biblioteka Uniwersytetu Poznańskiego, Muzeum Arkadego Fiedlera w Puszczykowie.

ŁOWCY GŁÓW // Ludomir Franczak

Idea i realizacja – Ludomir Franczak
Muzyka – Robert Piotrowicz
Producentka wykonawcza – Olga Strizhniova
Realizacja dźwięku – Maciej Frycz
Komunikacja – Ola Jaruszewska/Michalina Cendrowska
Grafika – Wiktoria Szydłowska
Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury Scena Robocza
Premiera: 24 maja 2024

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera

 

Ludomir Franczak fot. Rafał Latoszek

Ludomir Franczak – artysta wizualny, reżyser teatralny, kurator. Jego prace prezentowane są w galeriach, teatrach, przestrzeni publicznej i festiwalach w Polsce i na świecie. Współpracuje z muzykami (Marcin Dymiter, Robert Curgenven), artystami wizualnymi (Magdalena Franczak, Sebastian Buczek) i teatrami (Schaubude/Berlin, Cross Attic/Praga, Szwalnia/Łódź), jest członkiem kolektywu, tworzącego polski pawilon na Praskim Quadriennale w 2023 roku. Zajmuje się problemem pamięci, tożsamości i aktywizmu Za pomocą działań intermedialnych buduje złożone projekty wykorzystując zarówno sztuki wizualne, jak i historię, czy literaturę. Jest autorem wydawnictw artystycznych i nagrań dźwiękowych.

Kategorie
Rezydencje

NASZA RACJA // Lena Witkowska

Żyjemy w czasach, w których bezustannie jesteśmy poddawani presji skrajnych, często sprzecznych racji. Jedynych, słusznych i bezdyskusyjnych. W tym dyktacie pełnym emocji, pojawia się naturalna tęsknota za porządkiem świata, w którym istnieje jakaś wspólna prawda – symbiotyczna i wypośrodkowana. Chciałabym złapać dystans i zrozumieć źródła naszych nieporozumień i konfliktów. Dać sobie prawo do posiadania każdej racji, lub nie posiadania ich w ogóle.  

Sięgam do kabaretu lat 20-tych wierząc w jego moc ciętej satyry i krytyki. Absurdu, który niczego nie oszczędza i wszystko obnaża. Wierzę w jego przenikliwą mądrość i nieograniczoną wolność. 

~ Lena Witkowska

NASZA RACJA // Lena Witkowska

Scenariusz i reżyseria: Lena Witkowska, Adam Ziajski
Wykonanie: Lena Witkowska
Tekst: Lena Witkowska, Anatol Stern, Aleksander Wat, Skorup, Adam Ziajski
Muzyka: Lena Witkowska, Michał Rycaj, Arnold Dąbrowski, Kasia Klebba, Maciej Frycz
Scenografia: Adam Ziajski
Produkcja dźwięku: Michał Rycaj
Konsultacja choreograficzna: Sylwia Marciniuk
Kostiumy: Nitka
Inspicjentka: Natalia Klupp
Realizator światła: Michał Kurasiński
Realizator dźwięku: Maciej Frycz
Komunikacja: Ola Jaruszewska/Michalina Cendrowska
Grafika: Wiktoria Szydłowska
Teaser: Evgenia Klemba
Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury Scena Robocza
Premiera: 19 października 2023

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera

 

Znakomity tekst, świetne wykonanie i profesjonalizm Witkowskiej to niejedyne atuty „Naszej racji”, którą warto zobaczyć niezależnie od tego, czy świadomi jesteśmy różnych wcieleń środowiskowych dyskusji. Ten mądry, barwny i zabawny muzyczny spektakl niczego nie straci, jeśli będzie oglądany przez osoby nieświadome kontekstów, które uruchamia. Dobry teatr poradzi sobie sam.

Piotr Dobrowolski, Czas Kultury

Lena Witkowska

Lena Witkowska – aktorka, wokalistka, artystka intermedialna. Ukończyła studia magisterskie na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Intermedia, Kulturoznawstwo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na wydziale Nauk Społecznych oraz XII Akademię Praktyk Teatralnych Gardzienice. Zdobywczyni Grand Prix, nagrody publiczności i nagrody dziennikarzy na 42. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Współzdobywczyni pierwszej nagrody za skomponowanie muzyki do spektaklu „Inni Ludzie” w reż. Macieja Gorczyńskiego w ramach 27. edycji Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej realizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Przez wiele lat współpracowała jako aktorka i animatorka kultury wraz z teatrami z województwa zachodniopomorskiego – Teatrem Kana (spektakl we współpracy z Teatrem CHOREA – „Antygona”), Teatrem Brama (spektakle Apoteoza – Emotion in Sound, Fale), Teatrem Krzyk (spektakl To Face). W latach 2017 – 2019 wokalistka w zespole Vespa, z którym nagrała trzy albumy muzyczne. Od 2018 roku prowadzi własną działalność RAYS polegającą na realizowaniu projektów artystycznych oraz społecznych w przestrzeni teatru, muzyki, sztuki nowych mediów w Polsce i za granicą. Obecnie twórczyni zespołu REJS (nowa poezja śpiewana), międzynarodowego projektu interdyscyplinarnego Homo Affectus (landart, technologia), liderka zespołu C U K R Y (folk wiejski, folk miejski) i aktorka w Teatrze BARAKAH w Krakowie.

Adam Ziajski – reżyser teatralny, aktor, scenograf, menedżer kultury i producent. Absolwent Instytutu Kulturoznawstwa UAM. Założyciel i lider jednego z najważniejszych polskich teatrów ulicznych „Strefa Ciszy” (1993-2015), z którym zrealizował trzydzieści pięć spektakli, widowisk i happeningów w przestrzeniach otwartych, zgodnie z ideą „teatru miejskiego”. W roku 2016 rozpoczął samodzielną drogę artystyczną, realizując dyptyk poświęcony osobom wykluczonym społecznie: „Nie mów nikomu” powstał w Scenie Roboczej z udziałem osób niesłyszących, a „Spójrz na mnie” z udziałem osób niewidomych w Teatrze Śląskim w Katowicach. W roku 2019 zrealizował spektakl „Chciałbym nie być” w Teatrze Nowym w Poznaniu poświęcony rodzinom osób zaginionych. W roku 2022 zadebiutował na 62. Krakowskim Festiwalu Filmowym filmem krótkometrażowym „Obecność obowiązkowa”. Na stałe związany ze Sceną Roboczą w Poznaniu, której jest pomysłodawcą oraz opiekunem artystycznym.

Kategorie
Rezydencje

PENTEZYLEA // Gruba i Głupia

“Pentezylea. Rekonstrukcja ciała Amazonek” to projekt instalacji performatywnej, w której mityczna historia tytułowej królowej zestawiona zostaje z kondycją osób doświadczonych chorobą raka piersi. Historia Pentezylei mówi o szalonej miłości, jaką główna bohaterka obdarzyła greckiego wojownika Achillesa, przez co zginęła tocząc z nim pojedynek. W innej wersji to doprowadzona do furii królowa morduje Achillesa, zagryzając go na śmierć… Przeciwnikiem współczesnych Amazonek nie jest jednak żaden grecki wojownik, lecz rak piersi – najczęściej występujący wśród kobiet nowotwór złośliwy. Każdego dnia do walki z nim stają tysiące kobiet.

Duet Gruba i Głupia oddaje głos współczesnym Amazonkom, by wraz z nimi współdzielić przestrzeń opowieści. Celem tego przedsięwzięcia jest stworzenie miejsca zbiorowej energii: mikro-społeczności, w której osoby wspierają się nawzajem, przekazują sobie mit i reinterpretują go. Twórczyniom zależy, aby o poważnych tematach mówić w niekoniecznie poważny sposób. W przedstawieniu sięgają przede wszystkim po dystans i poczucie humoru, posiłkując się przy tym szeroko pojętym antykiem. Również tym w wersji pop. 

Gruba i Głupia – duet choreograficzno-dramaturgiczno-reżyserski zawiązany przez Dominikę Knapik (Głupią) i Patrycję Kowańską (Grubą). Powstał z potrzeby stworzenia przestrzeni do niezależnych, bezkompromisowych wypowiedzi twórczych, poruszających tematy trudne i niewygodne. Prace Grubej i Głupiej mają na celu igranie z teatralnymi konwencjami oraz dekonstrukcję stereotypów dotyczących m.in. politycznego potencjału ciała i płci.

PENTEZYLEA. REKONSTRUKCJA CIAŁA AMAZONEK // Głupia i Gruba

Choreografia, dramaturgia, reżyseria, opracowanie muzyczne, video: Gruba i Głupia (Kowańska/Knapik)

Współkreacja i performance: Joanna Czarnecka-Knobel, Małgorzata Mioduszewska, Ewa Wiśniewska oraz Patrycja Kowańska i Dominika Knapik 

Kostiumy: Wiktor Krajcer 

Realizator światła: Arkadiusz Czapla

Realizator dźwięku: Maciej Frycz

Komunikacja: Ola Jaruszewska

Producentka wykonawcza: Anna Romberg

Grafika: Wiktoria Szydłowska

Teaser: Evgenia Klemba

Współprodukcja: Teatr Ósmego Dnia, Instytut Kultury Miejskiej

Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA

Premiera: 6 października 2023

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera

Patrycja Kowańska

Patrycja Kowańska (Gruba) – osoba pisząca, dramaturżka, reżyserka, performerka. Absolwentka Wydziału Reżyserii Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Współtworzy spektakle w różnych instytucjach oraz na polu niezależnym. Tworzy z różnymi ludźmi, w różny sposób i na różne tematy; zarówno formy eksperymentalne, jak i adaptacje klasyki.  W autorskich projektach łączy pracę z tekstem z zainteresowaniem cielesnością. Autorka performance’u pt. „Furor”, dotyczącego fatshamingu, realizowanego w ramach rezydencji “Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych” Instytutu Grotowskiego we Wrocławiu. W wolnych chwilach pisze rapowane kawałki oraz szuka przestrzeni, by wykonywać je publicznie.

Dominika Knapik

Dominika Knapik (Głupia) jest choreografką, reżyserką i perfomerką. Ukończyła Akademię Sztuk Teatralnych im. St.Wyspiańskiego w Krakowie na Wydziale Aktorskim. Jako choreografka od blisko dwudziestu lat współpracuje z wieloma reżyserkami i reżyserami w Polsce i za granicą. Laureatka wielu nagród indywidualnych, w 2015 roku nominowana do nagrody Paszporty Polityki w kategorii “Teatr”. Od 2017 roku pracuje także jako reżyserka. Styl Dominiki Knapik charakteryzuje się poczuciem humoru oraz swobodnym korzystaniem z różnych dziedzin sztuki. Jego materią są codzienne gesty poddane silnej formalizacji. W swoich pracach łączy teatr dramatyczny, taniec i performans z feministycznym zacięciem.

Kategorie
Rezydencje

NIEWIDZIALNI // Alena Hiranok

 

Jak wygląda świat oczami tysięcy niewidomych? Również tych, którzy mieszkają obok nas, chodzą tymi samymi ulicami, ale w społecznej świadomości, dla nas, są nieobecni, niewidzialni. 

Być może czasami bywa tak, że aby zobaczyć, trzeba najpierw zgasić światło? 

„Niewidzialni” to reżyserski debiut białoruskiej aktorki Aleny Hiranok. Spektakl jest formą polifonicznego reportażu z pogranicza słuchowiska i performance’u realizowanego w ciemności. Jest próbą odwzorowania codzienności osób niewidomych, opartej na wszystkich zmysłach z wyłączeniem doświadczenia wzrokowego. 

Hiranok stworzyła niewizualny spektakl oparty na prawdziwych historiach osób niewidomych i niedowidzących z Białorusi. Powstał we współpracy z białoruskimi i ukraińskimi aktorami i aktorkami, mieszkającymi w Poznaniu. Spektakl realizowany będzie w czterech językach: białoruskim, ukraińskim i rosyjskim, z symultanicznym tłumaczeniem na język polski. 

Ważne! Spektakl realizowany jest w zupełnej ciemności. 


NIEWIDZIALNI

Koncepcja, reżyseria: Alena Hiranok 

Aktorzy_ki: Marharyta Pronchenko, Oleh Nesterov, Yuliia Semenenko-Kozhukh, Natallia Levanava, Viktor Krasovcki 

Lektorka: Martyna Stryczalska 

Muzyka: Andrei Jewdokimow 

Tłumaczenie: Ryszard Kupidura 

Realizacja dźwięku: Maciej Frycz 

Konsultacja reżyserska: Adam Ziajski 

Producentka wykonawcza: Dominika Mądry 

Promocja: Zosia Rogowska 

Identyfikacja graficzna: Nina Budzyńska 

Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA 

Koprodukcja: Teatr Ósmego Dnia 

Premiera: 24 III 2023 

______________________________ 

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera 

Spektakl jest kontynuacją pracy zapoczątkowanej w ramach rezydencji Aleny Hiranok w Programie Stypendialnym Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „GAUDE POLONIA” 

Kategorie
Rezydencje

SKS: REAKTYWACJA // basiahaniaimarysia

W lutym 2021 minister edukacji wypowiada wojnę otyłości wśród dzieci. Broń? “Dodatkowe godziny SKS skierowane do dziewcząt.” Jako że to ich – zdaniem pana ministra – przede wszystkim dotyczy problem.

O tym, że otyłość wcale nie jest domeną dziewczynek można się dowiedzieć z pierwszego lepszego artykułu z przeglądarki, nie warto więc poświęcać godzinnego spektaklu na wyprowadzenie Przemysława Czarnka z błędu. Zamiast tego twórczynie chcą – dla dobra własnego, przyszłych pokoleń oraz córki pana ministra – zrewidować przekonanie o zbawczej roli wuefu i zastanowić się nad tym, co musi się zmienić, byśmy wreszcie mogły odczuwać swoje ciało, zamiast je tylko dyscyplinować.

Za pomocą własnych ciał i wspomnień, doświadczeń koleżanek i mam, badań naukowych i podstawy programowej twórczynie zamierzają stworzyć performatywną opowieść o fenomenie, jakim jest lekcja wychowania fizycznego w życiu dorastającej dziewczyny. Opowieść o brzuszkach, pompkach, majtkach w wiewiórki i pryszczach na plecach. O bolących piersiach, nie-dyspozycjach i imponujących wysiłkach komparatystycznych, jakie towarzyszą każdej sekundzie wuefu od momentu wejścia do szatni. O każdym: “czy powinnam golić włosy w okolicach bikini.cipci.cipki.pachwiny.kuciapki” oraz “ile procent kobiet ma wklęsłe sutki”, oraz “czy włosy u dziewczyn są obrzydliwe”. O panach zbyszkach, którzy twierdzą, że z szerokimi biodrami lepiej się pływa i panach tomkach, którzy wierzą w sprawczą moc łap-tę-piłkę-marysia-i-nie-płacz!!!

Skrupulatnie spełniając kolejne punkty wuefowej rutyny, będziemy starać się nie tylko spełnić wymagania ministerialnej podstawy programowej, ale przede wszystkim dać wagę doświadczeniom najpierw zbyt wstydliwym, by się nimi dzielić, a potem zbyt mało znaczącym, by o nich opowiadać.


Koncepcja, reżyseria: Basia Małecka, Maria Witkowska, Hanna Zonik

Performerki: Basia Małecka, Maria Witkowska, Hanna Zonik 

Muzyka: Jagoda Stanicka

Teaser: makemake

Identyfikacja graficzna: Nina Budzyńska

Zdjęcia: Krzysztof Małecki 

Wideo do spektaklu: Tomasz Zonik, Krzysztof Małecki 

Produkcja: Stowarzyszenie SCENA ROBOCZA

Premiera: 18 XI 2022

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera


Twórczynie

Basia Małecka

Piosenkarka jazzowa i performerka. Studentka V roku AST w Krakowie. Tegoroczna stypendystka Miasta Krakowa w dziedzinie muzyki popularnej. Nigdy nie wyobrażała sobie, żeby na WF można było pójść bez śniadania. W istocie nadal tak uważa. Hobbistycznie spaceruje po bazarach i supermarketach. 

Największy sukces na wf: Odkąd nauczyła się dobrze serwować, koledzy ze starszych klas zaczęli wybierać ją do drużyny, gdy grali w siatkówkę.

Hanna Zonik

Studiowała pisanie dla teatru w Royal Central School of Speech and Drama w Londynie, reżyserię w Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie i Artes Liberales na Uniwersytecie Warszawskim.

Jej niewierności kierunkom studiów dorównuje jedynie niewierność dyscyplinom sportowym, które trenowała jako dziecko. W kolejności chronologicznej były to: pływanie, taniec nowoczesny, jazda konna, koszykówka, piłka ręczna i hip hop. Najwyraźniej kariera sportowca nie była jej pisana.

Marysia Witkowska

Aktorka, studentka V roku wydziału aktorskiego Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Za rolę w dyplomie,, Męczennicy’’ w reż. ALeksandry Popławskiej zdobyła wyróżnienie na 40 Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. W 2022 roku zadebiutowała w spektaklu ,,Tajemniczy ogród” w reżyserii Tomasza Fryzła na scenie Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie. 

Należała raczej do tych, którzy do drużyny na WF-ie byli wybierani jako ostatni. Twierdzi jednak, że to kwestia niechęci do rywalizacji, a nie brak ducha sportowego- cały czas liczy, że kiedyś nadrobi rzut piłką ręczną, który nie udał jej się w piątej klasie.

Kategorie
Rezydencje

DLA NAS NIE ZABRAKNIE KRZESEŁ // Agnieszka Dubilewicz & Kolekttacz

 

Najważniejszą formą przeciwdziałania wykluczeniu w sztuce jest zasada partnerstwa i uczciwej pracy. Wychodząc z tego założenia, twórcy sprzeciwiają się ustanowionej „normie” i starają się wypracować swoją własną wersję „normy”. Wyzwalając nagromadzoną energię w ciałach, ograniczoną przez sankcje jakie dotykają nienormatywne ciało, mówią o swoich miłościach i nienawiściach. Mówią własnym głosem. Mówią własnym ciałem.

„Dziś wytańczymy naszą pozorną uległość. I bliżej będzie temu do pogo, niż do baletu.”

Twórcy to artyści, wśród których znajdują się także osoby z niepełnosprawnościami. Chcą zwrócić uwagę, że każdy wykluczony ma swój własny głos, a osoby z niepełnosprawnościami to przede wszystkim osoby. Nie będzie to oczywiste, dopóki ich obecność (także w teatrze) nie stanie się jasna i zupełnie normalna. Artyści nie udają, że nie ma między nimi różnic. Mają odwagę zauważyć, że różnimy się ciałami i to jest okej. Wózki nie są tutaj traktowane jako sztuczne nogi, lecz podkreślana jest odmienność relacji jaka zachodzi pomiędzy performerem a wózkiem. Twórcy proponują, żeby poprzez namysł nad tym co nas różni, spotkać się w tym co nas łączy. Zmiana nastawienia do niepełnosprawności nie oznacza jedynie zmiany ustawodawczej, w przestrzeni czy w rozwiązaniach architektonicznych. To powinna być zmiana przede wszystkim w sieci kontaktów społecznych.


DLA NAS NIE ZABRAKNIE KRZESEŁ
Agnieszka Dubilewicz & Kolekttacz

Koncepcja: Agnieszka Dubilewicz

Producentka wykonawcza: Dominika Mądry

Współpraca dramaturgiczna: Bartłomiej Kalinowski

Choreografia: kolektywna

Tancerze / Tancerki:
Karolina Wensierska
Agata Bródka
Paulina Giwer-Kowalewska
Aniela Kokosza
Patryk Krause
Tomasz Wojewoda
Paulina Wróblewska

Kostiumy: Dominik Więcek

Wizualizacje: Liquidacje

Warstwa dźwiękowa: Michał Fetler

Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA

Premiera: 23 IV 2022

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera

fot. Marek Zakrzewski

 


Twórcy_czynie

Weronika Cegielska

Artystka performansu, tancerka, choreograf, psychoterapeutka tańcem i ruchem(DMT/DMP), muzyk. Regularnie współpracuje z Fundacją Nordoff Robbins Polska.Jej zainteresowania w sztuce obejmują przede wszystkim spektakle plenerowe (site-specific), instalacje, dance film, działania interdyscyplinarne oraz body i live art.Studiowała taniec współczesny w Konserwatorium Muzyki i Tańca Trinity Laban w Londynie i kształciła się m.in. pod okiem Kiry O’Reilly, Luke’a Pella, Freddiego Opoku Addaie, Simona Vincenzi, Martina Hargreavesa i Seven Sisters Group. Od 2017 do 2021 roku w szkoleniu z psychoterapii tańcem i ruchem (DMT/DMP) w Polskim Instytucie DMT.

Dominika Dopierała

Muzyk, muzykoterapeutka, prezeska Fundacji Nordoff Robbins Polska. Posiada doświadczenie w pracy z różnymi grupami społecznymi: osobami z chorobami neurologicznymi i urazami powypadkowymi, dziećmi i młodzieżą z niepełnosprawnością sprzężoną oraz osobami w kryzysie zdrowia psychicznego.Jej osobistym celem jest popularyzowanie muzyki jako sztuki użytkowej: wykonywanej na co dzień i dostępnej dla każdego.

dr Wojciech Strzelecki

Dr nauk o zdrowiu, psycholog, muzykoterapeuta, czynny muzyk.Zainteresowania naukowe koncentrują się wokół: muzykoterapii, arteterapii, spektrum autyzmu, psychologii dziecka oraz myśli i dzieła Alberta Schweitzera.Działalność praktyczna skupia się na prowadzeniu sesji grupowych w ramach działalności w Fundacji Nordoff Robbins Polska oraz na indywidualnych sesjach z dziećmi głównie ze spektrum autyzmu, między innymi w Wielkopolskim Centrum Fizjoterapii w Poznaniu.

Kategorie
Rezydencje

ŚW. PĘPEK ŚWIATA // Aleksandra Pajączkowska

Każdy (albo prawie każdy) mężczyzna wie, że po całym dniu noszenia włóknistej odzieży, wieczorem, w środku pępka można spodziewać się, małego, zbitego kłębuszka, który powstaje w wyniku tarcia włókien odzieży i oraz włosów na skórze, i zatrzymuje się w pępku. Bóg też jest mężczyzną? W każdym razie, właściciel gigantycznej koszulki Najlepszy tata na świecie, mógłby z pewnością mieć w pępku kłębuszek wielkości gniazdka, wielkości człowieka. Czy jest w nim wygodnie?  

Odkrywając kulturowe formy religii oparte na patriarchacie, a także próbując odnaleźć w niej swoje miejsce i rolę, performerka chce zabrać widza w intymną opowieść w której płynność i wieloznaczność symboli kulturowych, religijnych, płciowych i tożsamościowych łączą się w jednej, onirycznej przestrzeni tekstylnej świątyni (z działu męskiego) w rozmiarze GOD SIZE.

To opowieść, w której odprysk dziecięcej pobożności skłania autorkę performance’u do próby odpowiedzi na swoje dzisiejsze tęsknoty i pytania z pogranicza sacrum i profanum. Apokryficzna opowieść o pewnej świętej od…. kłębuszka.


ŚW. PĘPEK ŚWIATA
Aleksandra Pajączkowska

Performance, scenografia, kostium: Aleksandra Pajączkowska

Kuratorka, producentka: Dominka Mądry

Muzyka: Kacper Kornas

Dźwięk: Jarek Downar

Produkcja: Scena Robocza

Premiera: 18 XII 2021

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera


Twórcy

Aleksandra Pajączkowska

Studiowała scenografię na Wydziale Malarstwa, Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Prezentowała swoje prace studenckie na wystawach w Krakowie, Zakopanem i Wiedniu. Jest też autorką scenografii i kostiumów do filmów fabularnych, seriali, etiud szkół filmowych w Łodzi, Katowicach i Krakowie oraz przedstawień w Krakowskiej Akademii Teatralnej. Współpracowała z teatrami: Łaźnia Nowa, Juliusza Słowackiego, Teatrem Starym, Teatrem Odwróconym w Krakowie, także z Miejskim Centrum Edukacji Teatralnej. Ilustruje stronę internetową teatralia.pl. Tworzy animacje rysunkowe i słuchowiska. W wolnych chwilach robi tatuaże, przerabia oraz projektuje ubrania. Najbardziej lubi malować. W jej malarstwie dominuje realizm magiczny i teatralne światy nasycone melancholią. Marzy, aby zostać zaangażowaną społecznie surrealistką, dlatego próbuje być terrorystką, która robi zamachy na rzeczywistość. 

Jarek Downar

Absolwent filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim i realizacji dźwięku w Ama Film Academy. Autor realizacji i udźwiękowienia filmów fabularnych, dokumentalnych, seriali, etiud, gier wideo, wystaw. Lubi ciszę, interesuje się hałasem. 

Kacper Kornas

Muzyk w Pradze. W jego planach jest wyemitowanie waluty. Członek grupy artystycznej FLU, zdobył wyróżnienie na festiwalu KRAKERS. Visual jockey współpracujący w mniej lub bardziej formalnych kolektywach. Konserwator dzieł sztuki, na swoje dzieła nie znalazł jeszcze odpowiedniej formy.

Kategorie
Rezydencje

ZA MURAMI, ZA LASAMI // Siły Specjalne & Weronika Cegielska

Rezydencja zespołu „Siły Specjalne” z artystką performansu i choreografką, Weroniką Cegielską, w Scenie Roboczej skupia się na eksplorowaniu koncepcji domu. Idea domu, tak pojemna, bo rozumiana jednocześnie jako fizyczne miejsce, bezpieczeństwo, rodzina, planeta Ziemia czy nawet drugi człowiek. Dom odgrywa rolę istotną, kiedy spotykają się Siłaczki_cze – zespół muzyczny i jednocześnie grupa terapeutyczna, którego niektóre członkinie_owie doświadczyli kryzysu bezdomności.

Dom to również miejsce, gdzie można się spotkać, na przykład na imprezie takiej jak  „domówka”, która często jest w stanie pomieścić wiele różnorodności. „Siły Specjalne” wspólnie z artystką, Weroniką Cegielską będą poszukiwać sposobów kreatywnej ekspresji tego motywu w formie spektaklu opartego na muzyce, ruchu, osobistych historiach Siłaczek i Siłaczy. Tytuł nawiązuje zarówno do snucia opowieści, ale także odwołuje się do konceptu domu właśnie. Mury traktowane są tu zarówno jako te pełniące funkcje ochronne, jak i te odgradzające i dzielące ludzi od siebie. Las natomiast przypomina o połączeniu człowieka z przyrodą i odpowiedzialności za Ziemię. Może kojarzyć się zarówno ze schronieniem, jak i czyhającymi, nieznanymi zagrożeniami. Grupa chce poruszyć aktualne problemy społeczne i polityczne, jak choćby kryzys bezdomności czy kryzys uchodźczy, szukać sposobów na celebrowanie i jednoczenie się w różnorodności. Projekt zakłada przestrzeń na aktywny udział publiczności w spektaklu. Wydarzenie będzie sposobem na osiągnięcie kompromisu pomiędzy tak różnorodnymi wątkami historii, które noszą w sobie Siłaczki_cze.

Poglądy wyrażane w spektaklu są tak różnorodne, jak różnorodna jest grupa osób występujących. Rozbieżność naszych opinii jest szeroka. Każda i każdy z nas utożsamia się z odmienną, właściwą dla siebie częścią wypowiedzi przedstawionych w dziele.

Siły Specjalne & Weronika Cegielska

ZA MURAMI, ZA LASAMI
Weronika Cegielska & Siły Specjalne

Muzyka: Siły Specjalne

Ruch sceniczny: Weronika Cegielska

Teskt: Siły Specjalne i Weronika Cegielska

Scenografia: Weronika Cegielska

Producentka, inspicjentka: Dominika Mądry

Występują: Występują: Weronika Cegielska, Dominika Dopierała,
Juliusz Eichner, Matylda Grząślewicz, Mieczysław Napieralski,
Adrianna Pawlak, Krzysztof Rotnicki, Wojciech Strzelecki, Irena
Świentuchowska, Gabriel Wanot, Renata Wielkopolan,
Ryszard Włodarczak

Produkcja: Scena Robocza

Premiera: 21 V 2022

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera


Twórcy

Siły Specjalne

Składa się z zawodowych muzyków i członków/członkiń na początku drogi scenicznej, w tym osób z niepełnosprawnościami i  w kryzysie bezdomności. Dziesięcioletnia wokalistka, siedemdziesięcioletni frontman, tańczący wózkowicze, emerytowany strażak baryton – działalność grupy opiera się na przekonaniu, że muzykę tworzyć może każdy, niezależnie od jego poziomu sprawności czy doświadczenia muzycznego. Zespół występuje na ulicach, placach, rynkach i w ośrodkach specjalnych. Zapraszając publikę do wspólnej gry, dąży do budowania poczucia jedności w różnorodnym społeczeństwie. Podczas koncertów Sił Specjalnych nie ma podziału na publikę i wykonawców. Każda osoba może włączyć się do gry, każda jest ważna:

„Nie ma Nas bez Was. Siły Specjalne to My i Wy!”

W skład Sił Specjalnych wchodzą: Dominika Dopierała, Juliusz Eichner, Matylda Grząślewicz, Mieczysław Napieralski, Adrianna Pawlak, Krzysztof Rotnicki, Wojciech Strzelecki, Irena Świentuchowska, Gabriel Wanot, Renata Wielkopolan, Ryszard Włodarczak

Weronika Cegielska

Artystka performansu, tancerka, choreografka, psychoterapeutka tańcem i ruchem (DMT/DMP), muzyk. Studiowała taniec współczesny w Londynie. Regularnie współpracuje z Fundacją Nordoff Robbins Polska jako terapeutka i zastępczyni prezeski.
Jej zainteresowania w sztuce obejmują przede wszystkim performance site-specific, instalacje, działania interdyscyplinarne oraz body i live art. W 2014 roku wystąpiła w performansie Bojany Cvejić wyprodukowanym i zaprezentowanym w Tate Modern w Londynie. We wrześniu 2019 roku podczas Festiwalu Warszawska Jesień, wykonała wraz z duńskim zespołem muzyki współczesnej, Scenatet, polską premierę opery Gaze for Gaze Nielsa Rønsholda na muzyków i dwoje performerów. W 2020 roku otrzymała stypendium artystyczne Marszałka Województwa Wielkopolskiego na realizację cyklu performansów „Pieśń do moich wnętrzności”. W kolejnym roku współpracowała ze Stefanem Prinsem i Verą Tussing podczas Darmstäder Ferienkurse 2021.

Dominika Dopierała

Muzyk i certyfikowana muzykoterapeutka. Absolwentka studiów licencjackich w Royal College of Music oraz studiów magisterskich w Nordoff Robbins Music Therapy Centre w Londynie. Związała się z Akademią Muzyczną w Katowicach, prowadząc zajęcia dla studentów specjalności muzykoterapia. Jest autorką publikacji z zakresu muzykoterapii, prowadzi szkolenia i superwizje dla muzyków, muzykoterapeutów i specjalistów z dziedzin pokrewnych. Od 2013 roku pracuje jako muzykoterapeutka, muzykujac z różnymi grupami: osobami z niepełnosprawnościami, z doświadczeniem uchodźczym oraz dorosłymi w kryzysie zdrowia psychicznego i bezdomności. W 2016 roku założyła Fundację Nordoff Robbins Polska wspierającą rozwój dziedziny muzykoterapii w Polsce. W 2020 roku z jej inicjatywy powstało Mobilne Centrum Muzyki – pojazd, który jest przewoźnym pokojem muzykoterapii i sceny muzycznej, a który  umożliwia udział w życiu kulturalnum osobom, dla których dostęp jest ograniczony.

Wojciech Strzelecki

Doktor nauk o zdrowiu, psycholog, muzykoterapeuta, czynny muzyk, adiunkt w AHE w Łodzi, starszy wykładowca na Uniwersytecie Medycznym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Kontrabasista i basista w zespole Kwartet ProForma. Autor ponad 170 publikacji, głównie z zakresu muzykoterapii i spektrum autyzmu. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół: muzykoterapii, arteterapii, spektrum autyzmu i psychologii dziecka. Członek Stowarzyszenia Muzykoterapeutów Polskich i Związku Artystów Wykonawców STOART, współtwórca projektów poświęconych tematyce muzykoterapii, spektrum autyzmu i niepełnosprawności. Działalność praktyczna skupia się na prowadzeniu sesji grupowych w ramach Fundacji Nordoff Robbins Polska oraz na indywidualnych sesjach z dziećmi głównie ze spektrum autyzmu.

Kategorie
Rezydencje

ŻYJESZ NAPRAWDĘ W INNYM ŚWIECIE // H. Fiebig, J. Stanicka, D. Namiotko

Za każdym razem, kiedy wpisuję swoje imię i nazwisko, Microsoft Word podkreśla je na czerwono jako błąd. Mojej tożsamości nie ma w słowniku. Moich praw nie ma w konstytucji. O mojej godności nie mówią w telewizji. Istnieję tylko wtedy, kiedy ktoś wejdzie ze mną w relację, kiedy ktoś będzie chciał uszanować to, kim jestem i kim się czuję. Nawet kiedy próbuję kliknąć „dodaj do słownika”, to system i tak wysyła komunikat „słownik niestandardowy pełny, wyraz nie został dodany.” Więc znowu wybieram „zignoruj wszystko”.

Pracując nad spektaklem dokumentalnym twórcy i twórczynie udają się w podróż do swoich tożsamości. Wykorzystując prywatne materiały video, zapisy z dzienników oraz wywiady przeprowadzone na potrzeby spektaklu, starają się nakreślić obszary społeczno-kulturowe, które mają wpływ na kształtowanie tożsamości albo nazwać te aspekty, które ten kształt odgórnie narzucają. Myśląc o przyszłości, wchodzą w dialog z przeszłością. Odpowiadając teraźniejszości, tworzą perspektywę wspólnotowego i równościowego działania.


ŻYJESZ NAPRAWDĘ W INNYM ŚWIECIE
H. Fiebig, J. Stanicka, D. Namiotko

Reżyseria: Hubert Fiebig

Performerzy: Daniel Namiotko, Hubert Fiebig

Producentka: Dominika Mądry

Muzyka: Jagoda Stanicka

Światła: Krystian Koźbiał

Kostiumy: Karolina Grygier, Julia Hałas

Produkcja: Scena Robocza

Premiera: 18 XII 2021

Teaser:

Grafika: Nina Budzyńska

Partner wydarzenia: Stowarzyszenie autorów ZAIKS     

Sponsor wydarzenia:

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera


Twórcy_czynie

Hubert Fiebig

W 2020 roku obronił pracę magisterską na wydziale aktorskim Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, zatytułowaną Postawa twórcza Alejandro Jodorowsky’ego, czyli co wynika z połączenia teatru, magii i psychologii. W trakcie studiów odbył także teatralne oraz filmowe asystentury reżyserskie. W 2019 roku ukończył Laboratorium Nowych Praktyk Teatralnych organizowanym przez Teatr Nowy w Warszawie oraz Uniwersytet SWPS. W aktorskim doświadczeniu spotkał się z uznanymi reżyserami/kami polskiej sceny teatralnej (m.in. Mają Kleczewską, Krzysztofem Garbaczewskim, Pawłem Miśkiewiczem) budując swoją artystyczną oraz osobowościową autonomiczność. W 2019 współtworzył spektakl teatru dokumentalnego Zjemy wasze dzieci. Z cebulą, który poruszał współczesną problematykę osób LGBT+ w Polsce. W 2021 roku nawiązał współpracę z Fundacją Ocalenie, wspierając młodzież z doświadczeniem uchodźczym w nauce oraz integracji społecznej. Amator fotografii cyfrowej, analogowej oraz solarigraficznej. Aktywny uczestnik psich aktywności swojego czworonożnego przyjaciela Kosmo.

Jagoda Stanicka

Pianistka i kompozytorka. Tworzy kompozycje, które wykraczają poza obszar muzyki poważnej, łamiąc granice podziału na gatunki i style. Jej utwory były udostępniane m.in. na antenie Programu 2 Polskiego Radia, Polskiego Radia Czwórka, amerykańskiego radia KEXP, niemieckiego NEOfm. Tworzy duet z perkusistką Tamarą Kurkiewicz. Jest laureatką konkursów ogólnopolskich i międzynarodowych, występowała solo, kameralnie oraz jako solistka z orkiestrami w Polsce (m.in. Studio Polskiego Radia w Warszawie, Filharmonia Narodowa, Świętokrzyska, Lubelska) i za granicą. Działała w Fundacji Cultura Animi, wzięła udział w nagraniach albumu ambientowego „Albert Karch feat. Ichiko Aoba „Celestially Light”, prezentowanego na Scenie Klasycznej TVP Kultura. Komponuje również muzykę do spektakli teatralnych i filmów. Współpracowała z Akademią Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie przy spektaklach pod opieką m.in. Mai Kleczewskiej, Łukasza Chotkowskiego czy Olgi Sawickiej. Czynnie współpracuje z fundacją KOLD, biorąc udział w cyklicznych spotkaniach kompozytorskich. Studiowała w Warszawie i Amsterdamie.

Daniel Namiotko

Suwalczanin, absolwent Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie (2019). Gościnnie gra w Teatrze Narodowym w Warszawie i Teatrze Starym w Krakowie („Burza” i „Biesy” w reżyserii Pawła Miśkiewicza). Zagrał główną rolę w filmie dyplomowym łódzkiej filmówki zakwalifikowanym do finałów tzw. studenckich Oskarów 2021 („Pierwsze lato końca świata”, reż. Nastka Gonera). Sowa, późno chodzi spać, miłośnik podróżowania gdziekolwiek. Towarzysz psa Kosmo.

Skip to content