CZARNY TO MÓJ SZCZĘŚLIWY KOLOR // Michał Przybyła, Marcin Miętus // POŻEGNANIE Z TYTUŁEM
Czarny kolor to pokój z dzieciństwa, w którym odbywały się pierwsze pokazy tańca.
Czarny kolor to ciało w kryzysie zdrowia psychicznego.
Czarny kolor to wdech i wydech.
𝘾𝙯𝙖𝙧𝙣𝙮 𝙩𝙤 𝙢𝙤́𝙟 𝙨𝙯𝙘𝙯𝙚̨𝙨́𝙡𝙞𝙬𝙮 𝙠𝙤𝙡𝙤𝙧 porusza zagadnienie dezintegracji ciała w wyniku depresji. Przybyła w solowym performensie podejmuje próbę odzyskania kontroli nad własnym ciałem i emocjami.
Kluczową rolą w tym procesie odgrywa oddech – podstawowa funkcja organizmu, o której często zapominamy – w przeciwieństwie do delfinów, u których oddech jest świadomy. To właśnie zwrócenie się do biologicznej funkcji naszego organizmu może być drogą do odzyskiwania ciała i rozpoznawania manifestowanych w nim emocji, a co za tym idzie – wyzwalania się z systemu opresji.
Tytułowy czarny kolor symbolizuje także ciemny pokój z dzieciństwa, w którym nikt nas nie widzi. Możemy w nim znaleźć schronienie przed światem zewnętrznym i puścić wodze fantazji. W ciemnym pokoju nasze ciała nie są wystawione na pokaz. Możemy się rozluźnić, odetchnąć, przyjmować dziwne pozy, pozwolić sobie na chwilę głupoty. W ciemnym pokoju możemy śpiewać na całego, tańczyć, wcielać się w różne postaci. W ciemnym pokoju jesteśmy sami dla siebie, nikt na nas nie patrzy.
Przybyła w solowym performansie nie próbuje na siłę zwalczyć czerni. W ogóle nie siłuje się z własnym ciałem, a podąża za jego impulsami. Pokazuje, że właśnie w tych momentach, w których do naszego życia wkrada się czerń, możemy zatroszczyć się o siebie poprzez zwrócenie się do swojego ciała i wsłuchanie się w jego potrzeby.
„Czarny to mój szczęśliwy kolor” opowiada o możliwości. O przyzwoleniu sobie na świadome podejmowanie decyzji, wynikających z głębi ciała, na przekór zewnętrznym ramom i formatom – ciasnym, ograniczającym, budzącym wątpliwości. To niekończący się proces obnażania i transformacji, w którym ciało performera staje się podmiotem, dążącym do pełnej integracji, samoakceptacji oraz odkrywania na nowo swojego potencjału.
Chciałbym rozszczelnić temat utraconej ekspresji w wyniku depresji. Bazując na prywatnych doświadczeniach pracy w teatrze i na scenie tańca, konkursach i audycjach, doświadczeniach związanych z przymusem ciągłego udowadniania talentu i wszechstronności, spróbuję nazwać emocje, jakie mogą towarzyszyć performerom w momencie oceniania ich przez osoby, które mają władzę i decydują o ich przyszłości. Przybliżę sytuacje zagnieżdżonych w ciele sytuacji opresji, manipulacji oraz kwestionowania moich umiejętności i wartości, które pogłębiały poczucie porażki i bycia niewystarczającym. Spróbuję poprzez własne praktyki ruchowe i sceniczne ucieleśnić stany generowane przez takie sytuacje i potraktować je jako bazę do choreograficznych rozważań, w których ciała funkcjonują jednocześnie jako podmiot i jako przedmiot. Chciałbym aby ten spektakl stał się głosem w pewnym stopniu reprezentatywnym dla wielu osób nie tylko ze środowiska teatru i tańca, aby nakreślił wizję przyszłości, w której wszystkie osoby doświadczające kryzysu zdrowia psychicznego będą mieć odwagę mówić o tym głośno.
Koncepcja, choreografia, wykonanie: Michał Przybyła
Dramaturgia: Marcin Miętus
Muzyka: Przemek Degórski
Kostium: Mateusz Bidziński
Realizacja dźwięku: Maciej Frycz
Realizacja światła: Anastasiia Miedviedieva
Obsługa techniczna: Michał Kurasiński, Jacek Broda, Agata Królikowska
Obsługa finansowa: Michał Jan Kosicki
Produkcja wykonawcza: Wiktoria Studnicka
Promocja i komunikacja: Aleksandra Puk, Michalina Cendrowska
Produkcja: Michał Przybyła & Dominika Mądry, Scena Robocza, Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie
Premiera: 6 X 2022
Wydarzeniu patronuje boyhood
RECENZJE
Przybyła sytuuje się niejako roli reprezentanta części środowiska artystycznego. Tej części, której ruchy śledzą baczne oczy nie tylko publiczności, ale również krytyków, Tej części, która jest również narażona na krytykę wewnętrzną - ze strony kolegów i koleżanek "po fachu". Z drugiej strony pokaz odnosi się do doświadczenia depresji i próby wyjścia ze stanu utraty kontroli nad ciałem, którego ograniczenia i blokady świadczą dobitnie o stanie ducha i psychiki, są z nimi nierozerwalnie związane.
PATRONATY
Wydarzeniu patronuje Boyhood
BIO
Michał Przybyła – tancerz, choreograf, performer. Jest absolwentem studiów licencjackich na Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi w zakresie tańca i choreografii. Studiował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu na kierunku Media Interaktywne i Widowiska. Jest dwukrotnym stypendystą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Ukończył program MASA organizowany przez Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz staż w KCDC. Wraz z Dominikiem Więcekiem założył nieformalny kolektyw twórczy Direct Message Collective i stworzył spektakl „Bromance” (koncepcja, reżyseria, choreografia i wykonanie) w ramach rezydencji „Nowa Generacja” organizowanej przez Scenę Roboczą w Poznaniu, który został laureatem II Konkursu na Najlepszy Spektakl Teatru Niezależnego „The Best OFF”, wyróżnienie podczas 54. Przeglądu Teatrów Małych Form Kontrapunkt 2019. Stworzyli również spektakl/instalację ANIMALIA w ramach programu Pawilon Otwarty w Poznaniu.
W latach 2016-2020 był artystą tancerzem w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu, z którym brał udział m.in. w Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Tańca w Lublinie i Międzynarodowym Festiwalu Sztuki w Szanghaju w Chinach. Współpracował z takimi artystami jak: Yoshiko Waki, Rami Be’er, Jo Strømgren, Maciej Kuźmiński, Ewa Wycichowska, Jacek Przybyłowicz, Aleksandra Dziurosz, Marta Ziółek, Tomasz Bazan, Marcin Liber, Mikołaj Mikołajczyk.
W 2020 roku otrzymał stypendium twórcze Miasta Kraków oraz został rezydentem Centrum Teatru i Tańca w Warszawie, gdzie stworzył spektakl „Symetria” oraz „Śmierć i Ofelia”. Wraz z Dominikiem Więckiem był rezydentem TanzFaktur w Köln w Niemczech w ramach programu INKUBATOR 2020. Był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2020/II.
Jego krótka praca solowa „This thing inside me is a rickety bridge of impossible crossing” otrzymała III nagrodę podczas Warszawskiego Konkursu Choreograficznego w 2021 roku, była prezentowana w Krakowie, Gdańsku, Łodzi oraz Wrocławiu. Jest współtwórcą spektaklu „HUMANIMAL”, który powstał w ramach festiwalu „Rolleercoaster. Młodzi kreatorzy wrażeń” w 2021 roku w Krakowie.
Jako freelancer współpracuje z Teatrem Studio w Warszawie („Panie władzo to są tylko tańce”), Teatrem Powszechnym w Warszawie („Filoktet ex machina”), Fundacją Ciało/Umysł („Na 4. Terra Incognita”), Krakowskim Teatrem Tańca („Okno holenderskie” – nagroda specjalna im. Stanisława Wyspiańskiego dla zespołu artystycznego w 2021 roku), Teatrem Tańca Zawirowania („Tańcząc Boską Komedię”). W marcu 2022 roku był rezydentem Instytutu im. J. Grotowskiego we Wrocławiu. https://www.michalprzybyla.com
Marcin Miętus – Dramaturg spektaklu „Więcej niż jedno zwierzę” w reżyserii Roba Wasiewicza (2019, Teatr Studio w Warszawie), w którym bierze również udział jako performer. Dramaturg i autor adaptacji powieś ci Joan Lindsay „Piknik pod wiszącą skałą” w reżyserii Miry Mańki (2020, Teatr Współczesny w Szczecinie), dramaturg spektaklu „MISSPIECE” choreografii i wykonaniu Dominiki Wiak (2022, Krakowskie Centrum Choreograficzne). Rezydent (wraz z Robem Wasiewiczem) „Terenu wspólnego”, w ramach którego powstał „Musical o musicalu Metro” (Komuna Warszawa, 2020). Stypendysta MKiDN Kultura w sieci – dramat „Muzeum rzeczy zagubionych”. Laureat konkursu „Nigdy nie będziesz szła sama” organizowanego przez TR Warszawa (2021). Finalista 10. edycji konkursu choreograficznego 3…2…1…TANIEC! organizowanego przez Krakowskie Centrum Choreograficzne (2021); zdobywca pierwszej nagrody przyznanej przez Weronikę Pelczyńską za solo choreograficzne exit. Stypendysta Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu na rok 2022.
Dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania #poznanwspiera
- Czas trwania
60 minut
- Wiek
14+
Możliwość komentowania została wyłączona.