Tag: 2017

Mimo głębokich przemian, jakim podlega rodzina w ostatnich dekadach, instytucja ta nadal pozostaje podstawową komórką społeczną, w dużej mierze decydującą o tym, kim jesteśmy jako ludzie i jako społeczeństwo.
Chcemy przyjrzeć się strukturze i relacjom rodzinnym, jednocześnie zgłębiając perspektywę wielopokoleniową.
Chcemy obcować z rodzinnym tabu.
Chcemy odkryć rodzinne tajemnice.
Chcemy doświadczyć toksycznej rodziny.
Chcemy oddać należny rodzinie hołd.
Chcemy poczuć wsparcie rodzinne.
Chcemy zacieśniać więzy rodzinne.
Chcemy wyjść z rodziną dobrze na zdjęciu.

Ponieważ jest najważniejsza (mimo wszystko)?
Ponieważ z niej pochodzimy?
Ponieważ nie można się od niej uwolnić?
Ponieważ w rodzinie nic nie ginie?

„Są tańce i bójki, wspólne posiłki i rozstania, miłość i awantury. Nic nadzwyczajnego, a jednak bawi – publiczność co chwilę wybucha gromkim śmiechem, rozpoznając sceny ze swojej codzienności. Obraz rodziny wg Circus Ferus jest bowiem czuły, ale i złośliwy. Pokazują przede wszystkim rodzinę uwięzioną w schemacie, pozującą do wspólnego zdjęcia, lecz takiego sprzed kilkudziesięciu lat – starannie skomponowanego przez fotografa, który zadbał o nieskazitelny efekt, a jednak już mocno przykurzonego.” – Anna Tomczyk, kultura.poznan.pl

„Circus Ferus rezygnuje ze słowa mówionego. Narracja zostaje opowiedziana ciałem i ruchem, często mechanicznym i powtarzającym się, co przywodzi na myśl zachowania automatyczne, które nabywamy w procesie socjalizacji wraz z przypisaną nam rolą społeczną. (…) Circus Ferus stawia przed nami wiele pytań bez odpowiedzi, zmuszając tym samym do autorefleksji. Konfrontujemy się z własnym pojmowaniem instytucji, jaką jest rodzina. Twórcy i twórczynie otwierają przed nami pole do zastanowienia się nad jej kondycją i wartością.”– Zosia Rogowska, teatralia.com.pl

RODZINA
Circus Ferus

Scenariusz, reżyseria, scenografia, kostiumy, opracowanie dźwiękowe: Circus Ferus

Aktorzy: Grzegorz Ciemnoczołowski, Agata Elsner, Kuba Kapral, Justyna Paluszyńska, Karolina Pawełska, Barbara Prądzyńska, Artur Śledzianowski

Współpraca choreograficzna: Katarzyna Pastuszak

Dźwięki/muzyka: Hubert Wińczyk

Obsługa techniczna: Andrzej Majos

Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Premiera: 17 listopada 2017

ŻEGNAJ, OLIMPIO (Ostatnia Inwentaryzacja)
Czasem, aby dostrzec nowe, musimy najpierw pożegnać stare. Dziś żegnamy się z Olimpią. Była z nami przez lata, mijaliśmy ją codziennie. Pewnie ktoś z nas tu pracował. Może ktoś zobaczył tu po raz pierwszy „Króla Lwa”? Może ktoś pamięta małą fontannę, tryskającą fikuśnie strumieniami wody u jej stóp? A może ktoś zajadał się lodami w cieniu okalających ją drzew? Każdy pewnie znajdzie swoją własną historię związaną z jej budynkiem.

Spróbujmy sobie wyobrazić życie naszego miasta bez niej. Pogrążeni w smutku zapraszamy na ostatnie pożegnanie budynku po byłym kinie Olimpia. Po raz ostatni przekroczymy jej progi, przespacerujemy się jej pustymi korytarzami, pożegnamy się z nią przy blasku świec i akompaniamencie muzyki. Złożymy kwiaty. Po raz ostatni przyjrzymy się temu, co za chwilę stracimy. Pożegnajmy ją wspólnie.

GOOD BYE, OLIMPIA (Last Inventory)
Only when something ends is there the chance for something new to begin. We take note and wonder what remains of something that isn’t quite there anymore but has never really left?
We invite you to say goodbye to Olimpia, to see these spaces for one last time the way they are now even though they’ll probably still be the same tomorrow. We will hold onto white lilies and perhaps each other’s hands. There will be piano music, candles and dances of marble but let’s not make this too sentimental – there is still so much to see. We’ve sampled everything from the entrance doormat to the cracked ceiling paint on the 5th floor. We want to give a toast to it all including the heating system and the wooden staircase (still in good working condition). This performance is like an inventory of Olimpia. We haven’t changed anything about it and it’s not always pretty, but the building is here for you and waiting for your last goodbye.

ŻEGNAJ, OLIMPIO (Ostatnia Inwentaryzacja)
M. Duncan, R. Krężel, E. Rößling

Koncepcja, choreografia i performance: Emmilou Rößling, Monica Duncan, Romuald Krężel
Tekst: Romuald Krężel
Prezentacja: 6,8.10.2017 (premiera); 14.04.2018; 24.06.2018 (Malta Festival Poznań)

Laureaci konkursu rezydencyjnego NOWA GENERACJA

GOOD BYE, OLIMPIA (Last Inventory)
M. Duncan, R. Krężel, E. Rößling

Concept, choreography & performance: Emmilou Rößling, Monica Duncan, Romuald Krężel
Text: Romuald Krężel
Presentations: 6,8.10.2017 (premiera); 14.04.2018; 24.06.2018 (Malta Festival Poznań)

Twórcy_czynie

Monica Duncan – artystka wideo i choreografka na co dzień pracująca w Nowym Jorku. Jej prace oscylujące wokół zagadnienia czasu, zgłębiają naturę wizualnej i tymczasowej percepcji poprzez wykorzystanie kamuflażu, zastygnięcia i ciała zbiorowego. Jej prace video i performance pokazywane były w Komunie//Warszawa, Mousonturm (Frankfurt), zeitraumexit (Mannheim), The Kitchen (New York City), Parkhaus Projects (Berlin), La Casa Encendida (Madrid), BS1 Contemporary Art (Beijing), ZKM (Karlsruhe) and LACMA (Los Angeles). Gościła na Atlanta College of Art, Georgia State University i University of Dayton gdzie prowadziła kursy video i choreografii. Duncan odbyła rezydencję w Signal Culture and the Experimental Television Center i obecnie pracuje w SCENIE ROBOCZEJ (Poznań) jako laureatka konkursu NOWA GENERACJA.

Romuald Krężel – absolwent Wydziału Aktorskiego Szkoły Filmowej w Łodzi, obecnie studiuje w Instytucie Teatrologii Stosowanej w Gießen w Niemczech. Aktor, performer, reżyser teatralny. Współpracował z wieloma teatrami i instytucjami teatralnymi w Polsce i za granicą (m.in. z Teatrem Nowym im. Kazimierza Dejmka
w Łodzi, Komuną//Warszawa, Instytutem Teatralnym w Warszawie, Centrum Kultury w Lublinie, Mousonturm
we Frankfurcie, Heet Vem Theater w Amsterdamie).
W 2010 roku wyreżyserował autorski spektakl „ŚLUB, czyli ja sam”, prezentowany na wielu krajowych festiwalach teatralnych i nagrodzony m.in. Grand Prix OFTJA 2010 we Wrocławiu. Był asystentem Konstantina Bogomolova przy realizacji spektaklu „Lód” w Teatrze Narodowym w Warszawie oraz Markusa Ohrna przy „Sonacie widm” w Nowym Teatrze. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie teatr w roku 2014.

Emmilou Rößling – jest choreografką, performerką i autorką tekstów. Urodzona w Berlinie, studiowała taniec i teatr w Londynie i Dublinie. Jej solowe projekty, perfomensy oraz interwencje były pokazywane w różnych krajowych i międzynarodowych teatrach,galeriach i na festiwalach. Jej prace kwestionują różne formy reprezentacji i postrzegania ciała i przedmiotów, jak również związek między performerami a widzami.

W “Come true” zamiast sceny ustawialiśmy drugą widownię, na którą również zaprosiliśmy widzów. W tym symetrycznym układzie, widzowie na przemian stając się aktorami bądź widzami, mogą obserwować napięcia pomiędzy byciem na scenie a byciem na widowni. Co zatem będzie jeszcze realne, a co już sceniczne? Co spontaniczne, a co wyuczone i uporządkowane? Ostatecznie, gdzie zaczyna się i gdzie kończy przedstawienie?

Tak postawione pytanie otwiera pole namysłu nad jeszcze innym zagadnieniem: czy jeszcze doświadczamy realnego? Merytorycznym trzonem przedstawienia są spostrzeżenia francuskiego filozofa Guya Deborda. Współczesny człowiek bardziej ogląda, niż przeżywa wydarzenia, więc może to nie spektakl jest cieniem rzeczywistości, ale rzeczywistość wydaje się być cieniem spektaklu.

COME TRUE
M. Stankiewicz

Reżyseria: Michał Stankiewicz
Dramaturgia: Mateusz Marczewski, Marzena Sadocha
Narracja: Joanna Żurawska-Federowicz
Reżyseria świateł: Mateusz Tymura
Koordynacja: Martyna Siemieńczuk, Martyna Płońska
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 16.06.2017

Michał Stankiewicz studiował dziennikarstwo, wiedzę o teatrze oraz dramatopisarstwo. Reżyser: „Import/Export”, spektaklu z udziałem młodych czeczeńskich uchodźców; „Śmierci wrogom ojczyzny”, spektaklu który był pretekstem do przyjrzenia się procesom zachodzącym na peryferiach tożsamości; „Metody Ustawień Narodowych”, performatywnej gry sprowadzającej historię do osobistych relacji oraz spektaklu „Modlitwa. Teatr powszechny”, przewrotnej adaptacji „Czarnobylskiej modlitwy” Swietłany Aleksijewicz, której treść stanowiła nie fabuła książki, a doświadczenie czytelników z jej lektury. W latach 2010-2013 prowadził zajęcia z teatru dokumentalnego w Laboratorium Reportażu. W teatrze interesuje się projektowaniem sytuacji, w której mogą zajść autonomiczne zdarzenia wobec spektaklu.

W najnowszym spektaklu zapewniamy publiczności wgląd w prowadzone przez Teatr Automaton eksperymenty i możliwość zapoznania się z estetycznymi założeniami nadchodzącej wkrótce zmiany. Chętnym proponujemy dwie ścieżki wtajemniczenia (poprzez rozpoznanie bądź katharsis) w filozofię Nowej Wizji, która powstała już w latach czterdziestych XX wieku w West End Barze na Manhattanie.

Ekskluzywne Centrum Cierpienia Emocjonalnego (ECCE) oraz Hodowla Organicznych Manifestów Osobowości (HOMO) to nowe instytucje, umożliwiające przyspieszone wdrażanie tego programu. W laboratoryjnych warunkach, pozwalających na bezpieczne przeżywanie intensywnych stanów psychicznych i duchowych, pod czujnym okiem specjalistów od wielu dziedzin sztuki współczesnej, pensjonariusze przeprowadzają na próbę akty performatywne, które prowadzą do heroicznej indywiduacji. W niedalekiej przyszłości staną się oni trenerami Nowej Wizji, a zgromadzony przez nich kapitał symboliczny pokryje koszty przejścia ludzkości w ostateczną fazę społeczeństwa artystów.

NOWA WIZJA: ekskluzje, akty, sublimacje
Teatr Automaton

Scenariusz, reżyseria, muzyka: Krzysztof Cicheński

Scenografia, kostiumy, video: Julia Kosek

Ruch sceniczny: Viktor Davydiuk

Występują: Damian Brzeziński, Diana Cristescu, Marcin Kluczykowski, Laura Leish,
Karol Nowak, Jakub Olejniczak, Agnieszka Rura.

Współpraca: Filip Brzyski, Łukasz Jata

Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Premiera: 1 kwietnia 2017

Twórcy_czynie:

Teatr Automaton powstał w 2005 roku i jest niezależnym zespołem artystycznym, działającym w Poznaniu.

Jego członków łączy wspólny cel, by poprzez teatr przekształcać gotowe style życia, przekraczać schematy świata i szablony narracji, które zamykają doświadczenie ludzkie w ciasnych granicach, wyznaczonych przez społeczeństwo, wspólnotę, tradycję i wychowanie.

Wobec tego koniecznym jest poszukiwanie twórcy i widza zaangażowanego. Nie interesują nas perfekcyjne formy akrobatyczne, które odwracają uwagę od pustki intelektualnej. Nie potrzeba nam dykcji, która wydobyłaby piękno i tragizm wersów Szekspira i Rasyna. Poszukujemy wyrazistej osobowości, obdarzonej wyobraźnią i odwagą, obarczonej odpowiedzialnością i odmiennością – osobowości, która rozświetli prometejskim blaskiem ciemności współczesnego świata i opowie jego aktualną historię, która jeszcze się nie wydarzyła. Historię ludzką, a nie historię ludzkości.

Nazwa teatru została zaczerpnięta od Jacquesa Lacana, który w swoim znanym tekście „Tuché i automaton” zwraca uwagę na relacje pomiędzy rzeczywistością a realnością. W naszym rozumieniu, zainspirowanym tym tekstem, jednak znacznie poszerzonym, automaton jest nieokreśloną przestrzenią, w której nawarstwiają się znaczenia, odsyłające do samych siebie (bez związku z przedmiotem), tworząc „mur rzeczywistości”; „przestrzenią”, w której wszystko poddane jest krytycznej refleksji, zwątpieniu w prawdziwość, ironicznej/cynicznej grze złudzeniami i oczekiwaniami, melancholijnej tęsknocie… nawet ten opis jest murem (murem z pustaków), za którym, jak wierzymy, choć jest to wiara beznadziejna, kryje się …”coś”.