Kategorie
Projekty

sTWÓRZ | zROZUM

„sTWÓRZ | zROZUM” to 2-letni projekt realizowany we współpracy ze szkołami podstawowymi, skierowany do uczniów klas szóstych i siódmych, zorientowany na pogłębianie wrażliwości oraz poszerzanie aparatu krytycznego młodych ludzi. Celem projektu jest propagowanie aktywnego, świadomego oraz twórczego uczestnictwa w kulturze na poziomie: czynnego udziału, interpretacji oraz indywidualnej wypowiedzi artystycznej. Istotą „sTWÓRZ | zROZUM” są działania zaprogramowane w sześciu komplementarnych modułach warsztatowych: opowieść, dźwięk, przedmiot, wideo, gra komputerowa oraz teatr. Motywem spajającym poszczególne moduły jest tradycja antyczna przenikająca, a niejednokrotnie także inspirująca wybrane formy wyrazu artystycznego, opracowywane w ramach warsztatów. Należy podkreślić, iż antyk nie będzie rozpatrywany w swej formie pierwotnej. Dostęp do niej – jeśli w ogóle możliwy – zarezerwowany jest bowiem dla wąskiej grupy specjalistów. W szerokim obiegu kultury współczesnej (w tym kultury popularnej) antyk uobecnia się zaś przede wszystkim poddany uprzednio procesowi recepcji, aktualizacji oraz reinterpretacji jego znaczenia i funkcji. Stąd dla uświadomienia młodemu użytkownikowi kultury trwałości tradycji antycznej oraz jej fundamentalnej wagi należy wykorzystać technikę narracji transmedialnej.

Media się zmieniają, a wraz z nimi zmienia się sposób tworzenia i prezentowania narracji. Jedna platforma coraz częściej już nie wystarcza współczesnemu odbiorcy, a zwłaszcza młodzieży wychowanej w świecie zdominowanym przez media do niedawna zwane nowymi. Zgodnie z potrzebami młodych użytkowników kultury temat powinien zostać opowiedziany za pomocą różnych, wzajemnie się uzupełniających form przekazu, takich jak komiks, utwór literacki, muzyczny, instalacja wizualna, gra komputerowa. Dzięki takiemu rozwiązaniu odbiorcy wciąż odkrywają nowe znaczenia poprzez ciągłą aktualizację treści. I to właśnie w tej mnogości form składających się na transmedialną opowieść antyk istnieje w percepcji młodzieży, choć częściowo nieuświadomiony.

Chcemy zaprosić młodzież do zmiany perspektywy i otworzenia się na odmienny sposób patrzenia na kulturę, tak by mogli dostrzec niewidzialne nici łączące, a często spajające jej poszczególne artefakty. Jednym z tych spoiw niepodważalnie jest tradycja antyczna, doskonale młodzieży znana nie tylko z zajęć lekcyjnych, ale także z czytanych bądź przeglądanych komiksów, gier komputerowych, oglądanych filmów. Przy pomocy różnorodnych form warsztatowych, bazujących zarówno na tradycyjnych formach ekspresji artystycznej, jak i wykorzystujących nowe technologie i media zaangażujemy młodzież do stworzenia autorskiego i eksperymentalnego uniwersum transmedialnego, bazującego na ich własnym sposobie pojmowania antyku. Każdy moduł zakłada wytworzenie jednej części będącej zamkniętą całością. Dzięki takiemu rozwiązaniu każdy z uczestników pojedynczego modułu, zachowując świadomość konstruowania uniwersum, zyska poczucie uczestnictwa w skończonej i autonomicznej jednostce projektu. Zwieńczeniem rocznej pracy wszystkich uczestników będzie transmedialne i autorskie widowisko, bazujące na nabytych wcześniej umiejętnościach i wytworzone pod opieką profesjonalnych artystów i animatorów.

MODUŁY WARSZTATOWE: 

OPOWIADAJ! 

Cloud Theater, Michał Stankiewicz, Maria Ratajczak

Moduł rozpoczynający rozważania na temat tradycji antycznej  w szeroko pojętej kulturze współczesnej. Młodzież podczas spotkań warsztatowych przejdzie cały proces tworzenia spójnej narracji. Pierwszą część modułu poprowadzi Maria Ratajczak, która zapozna młodzież z podstawowymi strategiami konstruowania opowieści i technikami teatry Kamishibai.  Kolejne spotkania warsztatowe poprowadzą artyści z wrocławskiego Cloud Theater, którzy wspólnie z młodzieżą przetransformują za pomocą współczesnych środków technologicznych utrwalone opowieści w instalacje wizualne. Ostatnie warsztaty w module przeprowadzi reżyser Michał Stankiewicz, który zapozna uczestników z różnymi modelami tworzenia narracji oraz wspólnie zastanowią się nad przekraczaniem granic w teatrze.

II SKOMPONUJ! 

Hubert Karmiński

“Skomponuj!” to drugi moduł tworzenia narracji transmedialnej, zakładający wykorzystanie stworzonych w pierwszym module opowieści jako inspiracji dla skomponowania własnych aranżacji dźwiękowych. Artysta Hubert Kamiński zaznajomi młodzież z technikami tworzenia utworu muzycznego od podstaw na syntezatorach. Celem modułu jest uruchomienie w uczestnikach abstrakcyjnego myślenia oraz pokazanie im możliwości opowiedzenia historii bez odwołowywania się do reprezentacji tekstualnych czy wizualnych.

III ZBUDUJ! 

Adam Karol Drozdowski

Moduł zakładający pracę z przedmiotem i jego relacjami z przestrzenią, użytkownikami i innymi przedmiotami. Wykorzystując materiały z poprzednich modułów młodzież zastanowi się wraz ze scenografem i konstruktorem lalek Adamem Karolem Drozdowskim jak dźwięk i różne sposoby narracji korespondują z otoczeniem materialnym. Podczas działania uczestnicy dowiedzą się również, jak ważna jest przestrzeń w tworzeniu widowiska, a także, jaką rolę odgrywa przedmiot w spektaklu teatralnym. Warsztaty mają również otwierać wrażliwość młodego widza na możliwości jakie daje metafora wizualna.

IV NAGRAJ! 

Krystian Koźbiał, Anna Paprzycka

W module “Nagraj!” uprzednio poznane technik narracji transmedialnej zostaną uruchomione w celu stworzenia utworu filmowego. W trakcie warsztatów zaprezentowane zostaną różne techniki animacji, a także poszczególne etapy powstawania filmu przez młodych artystów: Annę Paprzycką oraz Krystiana Koźbiała. Uczestnicy otrzymują możliwość bezpośredniego poznania warsztatu filmowego, a także praktyczną wiedzę o procesie tworzenia filmów. Będą mieli również możliwość uczestnictwa w laboratorium nowych mediów. We współczesnym świecie zdominowanym przez sztuki audiowizualne, film animowany stał się podstawowym (a zarazem szczególnie bliskim młodym ludziom) środkiem przekazu: kulturowego, społecznego, artystycznego i etycznego.

V ZAPROGRAMUJ!

Jakub Alejski

Programowanie jest jedną z kluczowych umiejętności we współczesnym świecie – wszak komputery towarzyszą nam na każdym kroku, a wciąż niedoceniana mimo, iż niezwykle dochodowa sztuka tworzenia gier jest jedną z najlepiej opłacanych branży na rynku. Programowanie to nie tylko cenna, praktyczna umiejętność, ale także nauka logicznego i analitycznego myślenia, ucząca również poszukiwania optymalnych rozwiązań, samodzielności i zaradności. Ponadto pozwala rozwijać coś niewątpliwie najważniejszego – kreatywność. Gry łączą wszystkie wcześniej zaprojektowane typy narracji, są podobnie jak film interdyscyplinarną ale przy tym interaktywną formą opowieści. Realizacja wątku antycznego jest tematem wiodącym we współczesnych grach. Chcemy bazować na tym, co jest już obecne wśród młodzieży, a mianowicie na fabule, którą doskonale znają, a jest fundamentem współczesnej kultury – na kulturze antycznej. Pozwoli to poszerzyć i uświadomić jak ważną rolę odgrywa mit w obecnej kulturze, jak współczesne medium bazuje na motywach stworzonych w odległej epoce oraz jak mogą go wykorzystać na potrzeby zrealizowania własnych gier.

VI ZAGRAJ! 

Grażyna Tabor

Jest to ostatni moduł realizacji zadania, w ramach którego odbędą się kompleksowe i różnorodne warsztaty teatralne z doświadczoną instruktorką teatralną Grażyną Tabor. Celem tych zajęć jest zapoznanie uczestników z różnorodnością technik i formalnych rozwiązań wykorzystywanych we współczesnym teatrze. Warsztaty w znacznej mierze oparte będą na ruchu oraz sztuce komunikacji niewerbalnej. Pozowali to na artykulacje opracowanej przez uczestników przewodniej opowieści projektu za pomocą centralnego medium jakim jest ludzkie ciało. Współczesny teatr łączy wszystkie typy wcześniej wypowiedzianych narracji.

FINAŁ:

Grażyna Tabor, Adam Karol Drozdowski, uczestnicy/czki projektu

Etapem podsumowującym roczne działania będzie stworzenie przez uczestników projektu finałowego transmedialnego widowiska, które może przyjąć dowolną formę wypowiedzi artystycznej. Jej kształt uformuje tylko i wyłącznie wyobraźnia młodych użytkowników kultury oraz ich recepcja kultury antycznej. Szansa na stworzenie autorskiego widowiska łączącego wszystkie poznane typy narracji daje przestrzeń młodym użytkownikom kultury do świadomego i krytycznego komentarza dotyczącego rzeczywistości. Będzie to również moment, w którym wszyscy uczestnicy projektu wymienią się nabytym doświadczaniem. Ostatnim etapem projektu, już jako część ewaluacyjna czy też dokumentacyjna będzie wydanie transmedialnej powieści w formie cyfrowej. Publikacja będzie złożona z cząstek składowych projektu, czyli z każdej pracy wieńczącej dany moduł oraz z materiałów zachowanych po finałowym widowisku. Jest to ciekawa i innowacyjna forma dokumentacji projektu, która pozostawia trwały stały ślad po działaniach.

HARMONOGRAM: 

2020

MODUŁ IV 

NAGRAJ

22-23 II / 11:00-15:00 / Ania Paprzycka, Krystian Koźbiał / UAM

29 II / 11:00-15:00 / Ania Paprzycka, Krystian Koźbiał / Pawilon

1 III/ 11:00-15:00 / Ania Paprzycka, Krystian Koźbiał / Scena Robocza

7-8 III  / 11:00-15:00 / Ania Paprzycka, Krystian Koźbiał / Scena Robocza

9 III / 10:00-12:00 / POKAZ ZAMYKAJĄCY I OTIWERAJĄCY / Scena Robocza 

MODUŁ V

ZAPROGRAMUJ

12-13 IX / 11:00-15:00 / Kuba Alejski / Scena Robocza

19-20 IX / 11:00-15:00 / Kuba Alejski / Scena Robocza

26-27 IX / 11:00-15:00 / Kuba Alejski / Scena Robocza

29 IX / 10:00-12:00 / POKAZ ZAMYKAJĄCY WARSZTATY / Scena Robocza

MODUŁ VI  ZAGRAJ / Grażyna Tabor / OTWART NABÓR,  kontakt: edukacja@scenarobocza.pl

29 IX / 19:00-20:30 / POKAZ OTWIERAJĄCY – SPEKTAKL BLASZANY BĘBENEK / Scena Robocza

10-11 X / 11:00-15:00 / Grażyna Tabor / Scena Robocza

17-18 X / 11:00-15:00 / Grażyna Tabor / Scena Robocza

24-25 X / 11:00-15:00 / Grażyna Tabor / Scena Robocza

LISTOPAD – praca nad finałowym widowiskiem

1 XII / FINAŁOWE WIDOWISKO / Scena Robocza


2019

MODUŁ I 

OPOWIADAJ 

4 IX / 10:00-12:00 / POKAZ OTWIERAJĄCY / Scena Robocza

14-15 IX / 11:00-15:00 / Maria Ratajczak / Scena Robocza

21-22 IX / 11:00-15:00 / Cloud Theater / Scena Robocza

28-29 IX / 11:00-15:00 / Cloud Theater / Scena Robocza

5-6 X /  11:00-15:00 / Michał Stankiewicz / Scena Robocza

12-13 X / 11:00-15:00 / Maria Ratajczak / Scena Robocza

MODUŁ II 

SKOMPONUJ

15 X / 10:00-12:00 / POKAZ OTWIERAJĄCY / Scena Robocza

26-27 X /  11:00-15:00 / Hubert Karminśki / Kołorking Muzyczny

9-10 XI /  11:00-15:00 / Hubert Karminśki / Kołorking Muzyczny

16-17 XI /  11:00-15:00 / Hubert Karminśki / Kołorking Muzyczny

MODUŁ III 

ZBUDUJ

21 XI / POKAZ OTWIERAJĄCY / Teatr Animacji 

23-24 XI / 11:00-15:00 / Adam Karol Drozdowski / Scena Robocza

30 XI -1 XII / 11:00-15:00 / Adam Karol Drozdowski / Scena Robocza

14-15 XII / 11:00-15:00 / Adam Karol Drozdowski / Scena Robocza

16 XII / 10:00-12:00 / POKAZ ZAMYKAJĄCY PIERWSZĄ CZĘŚĆ PROJEKTU / Scena Robocza


BIOGRAMY OSÓB WSPÓŁTWORZĄCYCH PROJEKT: 

Dominika Mądry – kuratorka projektu i jego producentka, absolwentka Wiedzy o Teatrze oraz Mediów Interaktywnych i Widowisk  na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, absolwentka studiów podyplomowych Audience Development w ramach międzynarodowego projektu Connect. Prezeska Stowarzyszenia Wspólne działającego na rzecz kultury, edukacji i nowych mediów.  Od 2018 koordynatorka festiwalu Nowa Siła Kuratorska, którego była jedną z kuratorek podczas IX edycji Festiwalu Nowa Siła Kuratorska. Od czerwca 2017 roku współtworzy zespół Stowarzyszenia Scena Robocza jako osoba ds. marketingu oraz edukacji. Kuratorka projektów z zakresu animacji i edukacji kulturalnej. Współzałożycielka kolektywu artystyczno-kuratorskiego l a t e r collective oraz JTB collective. 

Aleksandra Białek – kuratorka projektu, absolwentka Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, studentka Mediów Interaktywnych i Widowisk na tym samym Uniwersytecie oraz absolwentka studiów podyplomowych Audience Development w ramach międzynarodowego projektu Connect. Wiceprezes Stowarzyszenia Wspólne działającego na rzecz kultury, edukacji i nowych mediów. Kuratorka i producentka projektu “Kierunek: BIAŁORUŚ” na Festiwalu Nowa Siła Kuratorska. Redaktorka poznańskiego mediów. Kuratorka projektu “Historie osobiste. Miasto opowieści”, w lokalnej społeczności Pniew, który to zakładał zaangażowanie młodzieży w utworzenie multimedialnej wystawy z wykorzystaniem nowych mediów i technologii. Uczestniczka Otwartego Uniwersytetu Poszukiwań w Instytucie Grotowskiego oraz współzałożycielka Grupy Roboczej Teatru na Faktach w tymże Instytucie. Asystentka reżysera w spektaklu „Korporacje” w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu.

Adriana Molenda – producentka projektu, absolwentka filozofii i filologii hiszpańskiej na UAM w Poznaniu. Edukatorka i animatorka społeczna. Koordynowała międzynarodowe projekty na rzecz pokoju, praw człowieka i społeczności lokalnych oraz inicjatywy kulturalne i ekologiczne. Pracowała jako tłumaczka oraz trenerka edukacji globalnej i komunikacji międzykulturowej. Biegle włada językiem angielskim, hiszpańskim i ukraińskim. Jako artystka brała udział w wystawach sztuki współczesnej i festiwalach w Polsce i za granicą. Jako koordynatorka projektów, trenerka, ekspertka i tłumaczka współpracowała między innymi z: Galerią im. J. Tarasina w Kaliszu, Galerią Dzyga we Lwowie, Stowarzyszeniem „Jeden Świat” w Poznaniu, Państwowym Muzeum na Majdanku, Stowarzyszeniem Społeczno – Kulturalnym „Polska – Ukraina”, Urzędem ds. Cudzoziemców (ośrodki w Lininie i w Dębaku), Politechniką Lwowską, Instytutem Zachodnim w Poznaniu, Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, Service Civil International. Publikowała min. w Tygodniku Powszechnym. Od 2018 roku Managerka finansów w Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA.

Maria Ratajczak –  absolwentka Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz studentka studiów magisterskich na tej samej uczelni na kierunku Pedagogika. Od 2016 roku współpracuje ze Stowarzyszeniem Zielona Grupa, w którym jest animatorką i koordynatorką projektów głównie skierowanych do dzieci i młodzieży. Chętnie angażuje się w działania na rzecz lokalnych społeczności. Jest również autorką tekstów bajek kamishibai.

Michał Stankiewicz – studiował dziennikarstwo, wiedzę o teatrze oraz dramatopisarstwo, reżyser teatralny. W teatrze interesuje się projektowaniem sytuacji, w której mogą zajść autonomiczne zdarzenia wobec spektaklu. . Zajmuje się teatrem dokumentalnym, przygląda się pojęciu tożsamości i skupia się na osobistych przeżyciach bohaterów, z którymi pracuje.

Cloud Theater – teatr w chmurze, to niezależny zespół artystów, technik, miejsc i rozwiązań technologicznych, założony w 2016 roku przez wrocławskiego twórcę Teo Dumskiego. Teatr zachwycił publiczność swoją pierwszą produkcją – Krótkim Zarysem Wszystkiego (premiera w Kinie Nowe Horyzonty). Przedstawienie o historii wszechświata – kompilacja teatru, filmu i sztuk wizualnych – było nagradzane i pokazywane na prestiżowych festiwalach (m.in. Boska Komedia w Krakowie, CaFE Festival w Budapeszcie, Studiobühne w Kolonii czy Belaya Vezha w Brześciu.

Hubert Karmiński –  muzyk grający na gitarze basowej i syntezatorach oraz producent muzyczny rodem z Kujaw, związany z poznańską sceną eksperymentalno – improwizatorską (członek Poznańskiej Orkiestry Improwizowanej). Uczeń wrocławskiej Szkoły Muzyki Nowoczesnej. Aktualnie producent w studiu nagrań Radia Afera, kurator Kołorkingu Muzycznego an_ARCHE, gdzie cyklicznie organizuje Salon Odsłuchowy oraz Koimpro!

Adam Karol Drozdowski – krytyk teatralny, scenograf, tekściarz, animator kultury. Ukończył studia na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie, studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Katedrze Scenografii. Regularnie prowadzi warsztaty krytyczne z młodzieżą i dorosłymi. Od 2014 roku współtworzy niezależną grupę Teatr Alatyr, w której projektuje  i buduje scenografie i lalki teatralne, oraz jako pracownik Fundacji Teatr Alatyr współdziała przy organizacji wydarzeń z zakresu edukacji kulturalnej młodzieży. Jako scenograf prowadzi też warsztaty ze świadomości formy teatralnej, których autorski program otwarty jest na modyfikacje w zależności od grup wiekowych uczestników, a z którymi pojawiał się w wielu miastach w Polsce
i w Niemczech.

Anna Paprzycka –  teatrolożka, medioznawczyni, doktorantka w Instytucie Teatru i Sztuki Mediów (UAM Poznań); interesuje się kreatywnym kodowaniem i game designem. Prowadzi warsztaty twórcze m.in. z języka Processing. Swoje doświadczenie pedagogiczne zdobyte w pracy ze studentami przekłada na edukacje młodzieży w zakresie nowych technologii i mediów interaktywnych.

Krystian Koźbiał – twórca wizualny, reżyser świateł oraz magister kierunku Media Interaktywne i Widowiska na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Swoje doświadczenie pedagogiczne zdobył przy prowadzeniu warsztatów filmowych i mediów interaktywnych dla dzieci, młodzieży i dorosłych.

Jakub Alejski – doktorant związany z Instytutem Teatru i Sztuki Mediów na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Członek Centrum Badawczego HAT. Jego zainteresowania badawcze dotyczą ludonarracyjnych strategii konstruowania doświadczenia w grach wideo. Związany z games studies zarówno poprzez media cyfrowe, larpy, jak i gry fabularne (role playing games).

Grażyna Tabor – reżyserka teatru, teatru dzieci i młodzieży, aktorka teatralna, absolwentka wydziału reżyserii wrocławskiego PWST.  W 1992 roku założyła Teatr Tetraedr w Raciborzu. Prowadzi  i organizuje warsztaty teatralne dla różnych środowisk w całej Polsce, przygotowuje etiudy, performances i działania parateatralne. Współpracuje z wieloma teatrami offowymi między innymi  z Teatrem Kana czy Teatrem A3. Ze swoim teatrem zrealizowała ponad 30 spektakli, uczestniczyła w dziesiątkach festiwali, przeglądów, spotkań teatralnych w Polsce i za granicami kraju zdobywając liczne, prestiżowe nagrody.


Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz ze środków budżetowych Miasta Poznania.

Kategorie
Rezydencje

Dziewczyny opisują świat // A.Jakubczak

Wiosenna rezydencja Aleksandry Jakubczak odbywała się w kilku etapach, a każdy z nich dotyczył rozważań na temat tworzenia się kobiecego, pamięci i dorastania.

Pierwszym etapem było zaproszenie dziewczyn do podzielenia się swoimi pamiętnikami z okresu dojrzewania: dopuszczenie do intymnych przeżyć jest darem, który traktowany jest jak metoda twórcza. Ta szokująca jak niektórych prośba zaowocowała zebraniem kilkudziesięciu dzienników, notatek, rysunków, które później stały się punktem wyjścia do dalszej pracy. Następni w  marcu przeprowadzona została seria spotkań i dyskusji z dziewczynami i młodymi kobietami. Ważnym było, że na początku tej pracy nie postawiono żadnej tezy – to pamiętniki i rozmowy napisały scenariusz.

I tak o to bezpośrednio zapisane doświadczenia dorastania stały się podstawą dla teatralnej opowieści o świecie widzianym z perspektywy kształtującego się kobiecego podmiotu. Surowość, witalność, niezgrabność, szczerość, nadmiar emocji, ale też humor – dziewczyńska energia przeniesiona z kart pamiętników w przestrzeń teatru.

„Pamiętniki oferują konfesyjną, intymną narrację, dla autorek są często pierwszą przestrzenią własną, otwieraną, odzyskiwaną, poszerzaną. Zapisany bezpośrednio proces samopoznania, poszukiwanie lub fiasko odnalezienia języka odzwierciedla szersze mechanizmy wytwarzania i reprodukowania modeli kobiecości i kobiecych ról. Interesuje mnie ten formacyjny proces i postawienie go w świetle feministycznego empowerment, odzyskiwania pozycji, sięgania po symboliczną władzę.

Pamiętniki mówią do nas bez pośrednika, nie potrzebują autorytetu, hierarchii, przyzwolenia i usankcjonowania. Pisanie pamiętników jest poza hierarchiami i autorytetami, zyskując tym samym subwersywną wartość wobec mainstreamowych narracji i patriarchalnego porządku…

Częścią materiału będą też moje własne pamiętniki, które chcę oddać na równych zasadach z pozostałymi, podarowanymi notesami. Chcąc otwierać przestrzeń czyjejś prywatności, jej prezentacji i reprezentacji, nie mogę pominąć siebie”.

„A jednak pewne stany mają wymiar uniwersalny: niepewność co do własnego ciała, lęk przed dorosłością i przed odsłanianiem emocji, złość na rodziców, poczucie niezrozumienia. Ogromna szczerość w pokazywaniu tej całej plątaniny emocji, tego piekła bycia pomiędzy, nieustannego formowania się osobowości powoduje, że na widowni wytwarza się coś w rodzaju wspólnoty. Wszyscy przez to przeszliśmy, teraz możemy się razem pośmiać lub spłonąć rumieńcem na jakieś wstydliwe wspomnienie. Albo jedno i drugie, jak w scenie gdy wspaniała Lena Schimscheiner, po przeżyciu miłosnego uniesienia zaczyna tańczyć w rytm „Total eclipse of the heart”. Tańczy dramatycznie i w sposób zupełnie nieskoordynowany, wszystkie malownicze piruety są pokraczne, ekspresyjne odrzuty w tył głowy – niezgrabne, ale całość tętni prawdziwym tragizmem gwiazdy estrady. Mówiąc krótko – performerka tańczy dokładnie tak, jak tańczymy my wszyscy, gdy nas nikt nie widzi, a emocji mamy w sobie zbyt dużo i wyładowujemy ją w tańcu i marzeniach”. – Stanisaław Godlewski, Gazeta Wyborcza

„Dziewczyny opisują świat odczytywać można na wielu poziomach, w zależności od własnych doświadczeń, wspomnień czy stopnia zaangażowania emocjonalnego. Siostrzeństwo, łobuzerstwo, romantyczność, niepewność przeplatają się ze sobą, tworząc obraz pięknej dziewczyńskości, pełnej siły do walki ze społecznymi normami” – Zosia Rogowska, teatralia.com.pl


DZIEWCZYNY OPISUJĄ ŚWIAT
A. Jakubczak

Koncepcja i reżyseria: Aleksandra Jakubczak
Kreacja i performance:
Paula Głowacka, Cristina Ferreira, Lena Schimscheiner
Kreacja i przestrzeń: Jana Łączyńska
Konsultacje: Zofia Krawiec, Katarzyna Sikora
Dźwięk: Grażyna Biedroń
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 27 IV 2018


Twórczynie

Aleksandra Jakubczak – reżyserka, autorka instalacji. Ukończyła wiedzę o teatrze na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu oraz reżyserię w Akademii Teatralnej w Warszawie. W październiku 2013 zrealizowała w duecie reżyserskim spektakl dokumentalny Zachem. Interwencja (reż. Jakubczak/Wdowik). Jako laureatka konkursu Off: Premiery / Prezentacje w poznańskim Teatrze Ósmego Dnia wyreżyserowała przedstawienie Serdeczny wg tekstu Krzysztofa Szekalskiego (2013, prezentowany w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu oraz Teatrze Studio w Warszawie). Podczas Ruhrtriennale 2014 asystowała przy produkcjach Romea Castellucciego Le Sacre du Printemps oraz Neither. Odbyła także warsztat mistrzowski u Jana Lauwersa podczas Biennale Teatru w Wenecji 2013. W kwietniu 2015 w ramach projektu Praga. Między utopią a rozczarowaniem w Teatrze Powszechnym w Warszawie zrealizowała spektakl dokumentalny WIETNAM/WARSZAWA, który wszedł do repertuaru Teatru Powszechnego. We wrześniu 2015 w ramach projektu Warszawa.doc kuratorowanego przez Romana Pawłowskiego, Fundację BOTO oraz Festiwal Konfrontacje Teatralne w Lublinie premierę miał jej spektakl Po co psuć i tak już złą atmosferę wg tekstu Krzysztofa Szekalskiego (prezentacje m.in. w Teatrze Wybrzeże w Sopocie, TR Warszawa, Międzynarodowy Festiwal Konfrontacje w Lublinie, na stałe w repertuarze Teatru Nowego w Poznaniu). Od października 2015 do kwietnia 2016 współpracowała z kolektywem Gob Squad w Berlinie jako asystentka przy produkcji Wojny i Pokoju w Volksbuhne w Berlinie. W ramach Stypendium Artystycznego Marszałka Woj. wielkopolskiego realizowała projekt artystyczno-badawczy o życiu młodych kobiet w małych miasteczkach wielkopolski. W sezonie 2016/2017 wraz z Magdą Szpecht reżyserowała instalację performatywną Czemu do ciebie nie piszę w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie oraz w Teatrze Polskim w Poznaniu spektakl Great Poland. Zrealizowała także performans Epic Fail. An Excercise dla Festiwalu Friday Island w Luksemburgu oraz instalację performatywną Przestrzeń prywatna w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Obecnie pracuje nad autorskim projektem 4 tygodnie w TR Warszawa w ramach programu Obcy w domu. Wokół Marca’68.

 

Kategorie
Rezydencje

BROMANCE // M. Przybyła, D. Więcek

Podobno mężczyźni powinni pozostawać oddaleni od siebie fizycznie. Podobno chłopcom i facetom nie wypada trzymać się za ręce. Odradza się im delikatnego przytulania czy głaskania w miejscach publicznych. Zakazuje całowania przy powitaniu. Mężczyźni nie powinni okazywać emocji i pozostawać w bliskich, emocjonalnych i dotykowych kontaktach. Podobno demonstrowanie uczuć przez mężczyzn powinno być relegowane z przestrzeni publicznej i prywatnej. Podobno to nie przystoi. To niemęskie.

Wyobrażenie o spektaklu „Bromance” pojawiło się od zainteresowania dyskursem wokół nowej koncepcji braterstwa. Idei sformułowanej przez Jane Ward i opisywanej w „Not Gay. Sex between Straight White Man”.

Spektakl jest próbą zmierzenia się ze stereotypem „prawdziwego mężczyzny” w celu ukazania wielu wariantów męskości. Co za tym idzie przekraczania granic stereotypu i ponownego definiowania tożsamości męskiej, widzianej w szerszym aspekcie i nie wykluczającej postaw odbiegających od wyuczonej normy. Szukamy odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób zostawić mężczyznom w przestrzeni publicznej nieformalne prawo do przejawów czułości czy sentymentalności, bez obawy o bycie posądzonym o śmieszność, czy słuchanie krytycznych uwag o niemęskim zachowaniu.

W czasie procesu twórczego nad spektaklem wróciliśmy do naszych doświadczeń i wspomnień. Wypreparowaliśmy z pamięci, dyskursu, obserwacji materiał ruchowy związany z dotykiem, czułością, ale także przejawami emocjonalnej bliskością obecnymi pomiędzy mężczyznami w koleżeńskich relacjach i poddaliśmy go osobliwości. Zderzaliśmy ze sobą różne sceny, które pozwoliły nam przeprowadzić diagnozę nad męskimi sposobami kreowania bliskości emocjonalnej i intymności. Performerzy skupiają się na sytuacjach, w których w obawie przez wykluczeniem i przekroczeniem granic normatywności, mężczyźni wyrzekają się pewnych gestów i zachowań.

Czy nienacechowany negatywnie bromance w naszym społeczeństwie jest możliwy? 

Bromance to o spektakl, który nie osądza i nie stawia widza przed wyborem; nie tworzy kategorii, lecz otwiera te już istniejące. W sposób rzadko przy podobnych tematach spotykany, stwarza odbiorcom niezobowiązującą przestrzeń dla interpretacji. Poprzez swoją bezpretensjonalną i ujmującą szczerością narrację pozwala przyjrzeć się historiom dwojga ludzi i – być może – w ich indywidualnych doświadczeniach odnaleźć swoje własne. 
– Regina Lissowska, taniec POLSKA

Najpiękniejszym fragmentem Bromance’u jest scena tanga, które w wirze skomplikowanych figur, hiper-profesjonalnie odtańcowują obaj performerzy, złączeni ze sobą „ciało w ciało”. Tyle że co rusz w ten wypełniony nieodzowną namiętnością i wzajemną fascynacją nastrój wkrada się jakimś dziwnym, złośliwym trafem „gra w łapki”, wykonywana całkiem serio – obaj walą się po rękach tak, żeby zabolało. A potem znów, jak gdyby nigdy nic wracają do wypełnionej namiętną bliskością tanecznej partytury. Wyjątkowość tej sceny podkreślona jest wkroczeniem na teren gry akordeonisty, a zarazem autora muzyki do Bromance’u, Przemka Degórskiego, który swą grą reguluje rytm i nastrój działań obu tancerzy
– Juliusz Tyszka, teatralny.pl


 

BROMANCE
Michał Przybyła, Dominik Więcek

Laureaci konkursu rezydencyjnego NOWA GENERACJA

Koncepcja, reżyseria, choreografia, wykonanie: Michał Przybyła, Dominik Więcek

Muzyka: Przemek Degórski

Opieka dramaturgiczna: Anna Królica

Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Premiera: 5 X 2018


Dominik Więcek – tancerz, urodził się w 1992 roku. Ukończył Wydział Teatru Tańca w Bytomiu – Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Był stypendystą Folkwang Universität der Künste w Essen. Występował m.in. w spektaklach Jerzego Stuhra, Radosława Rychcika, oraz tańczył w choreografiach Jensa van Daele, Giorgii Maddammy, Idana Cohena, Eryka Makohona, Sylwii Hefczyńskiej-Lewandowksiej i Jacka Łumińskiego. Jego autorskie solo Złota rybka nagrodzono podczas SoloDuo International Dance Festival w Budapeszcie oraz w Konkursie Choreograficznym 3…2…1… TANIEC! 2016. Solo Dominique w choreografii Macieja Kuźmińskiego zostało wielokrotnie wyróżnione na krajowych oraz międzynarodowych festiwalach. m.in. w Gdańsku, Tarnowie, Warszawie, Hanowerze, czy Stuttgarcie. Od września 2016 roku jest etatowym tancerzem Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, gdzie pełni funkcję tancerza – artysty

Michał Przybyła – tancerz, absolwent studiów licencjackich w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, kierunku taniec, specjalności tancerz-choreograf. Dwukrotny stypendysta Ministra Edukacji i Szkolnictwa Wyższego. Ukończył 5-miesięczny program MASA „Dance Journey” organizowany przez Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz 5-miesięczny staż w KCDC. Współpracował z Teatrem Dramatycznym im. Adama Mickiewicza w Częstochowie oraz z Ośrodkiem Promocji Kultury „Gaude Mater” w Częstochowie. Był choreografem i reżyserem spektaklu „Move do mnie” w Łodzi, który stworzył wraz z grupą Urban Movement. W 2018 roku stworzył projekt „Inicjatywa żywa” skierowany do tancerzy oraz osób niepełnosprawnych fizycznie, w ramach otwartego naboru w Pawilonie w Poznaniu, a także był choreografem spektaklu „Ausgang” w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, w reżyserii Mirka Kaczmarka. Aktualnie jest artystą-tancerzem w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu.

Przemek Degórski – student studiów licencjackich na kierunku dyrygentura symfoniczna w klasie prof. Jerzego Salwarowskiego w Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu, doktorant na kierunku Media Interaktywne i Widowiska na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Występował jako dyrygent m. in. podczas 45 Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Poznańska Wiosna Muzyczna” (2016). Został laureatem konkursu „Współdziałanie w kulturze” organizowanego przez Narodowe Centrum Kultury i Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Jego zainteresowania skupiają się również wokół sound designu, muzyki multimedialnej, interaktywnej i elektronicznej. Wraz z Anną Kamińską, Aleksandrą Słyż i Patrykiem Durskim odbył rezydencję w Krakowskim Centrum Choreograficznym, i w ramach BalletOFFFestival wystawił autorski spektakl interaktywny „What’s that noise I hear when I shut my eyes really thightly?” (listopad 2017). Jest współautorem ścieżki dźwiękowej do spektaklu grupy LineACT „Szczególnie Ciekawe Przypadki”, którego premiera odbyła się w Łodzi w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur

Anna Królica – kuratorka, krytyczka oraz historyczka tańca. Autorka książek: Sztuka do odkrycia. Szkice o polskim tańcu (Tarnów 2011), Pokolenie solo (Kraków, 2013). Redaktorka i kuratorka albumu „Nienasycone spojrzenie. Fotografia tańca (Tarnów / Warszawa 2017). Książki wyróżnionej w kategorii „Najpiękniejsza książka roku 2017”. Obecnie pracuje w Polskim Teatrze Tańca. Do jej najważniejszych projektów kuratorskich należą: Scena Tańca Studio – Róbmy miłość, a nie wojnę (Warszawa, Teatr Studio, 2017), „Maszyna choreograficzna” (2013-2016, Cricoteka) „Z perspektywy żaby (2015, CK Zamek) oraz „Archiwum ciała” (2013, CK Zamek),. Pracowała w jury Polskiej Platformy Tańca w 2008, 2012, 2017 oraz była przewodniczącą Rady Programowej ds. Tańca Instytutu Muzyki i Tańca (2011-2013). Prowadziła autorskie zajęcia w Instytucie Kultury Współczesnej i w Katedrze Performatyki UJ. Obecnie prowadzi zajęcia w Instytucie Teatru i Sztuki Mediów UAM w Poznaniu. Współpracowała z „Dwutygodnikiem” „Teatrem” i „Didaskaliami”.

 

 

 

 

 

Kategorie
Rezydencje

LUDZIE // A. Borkowska

Spektakl jest drugą częścią teatralnego tryptyku o prawach wszystkich istot Strefy WolnoSłowej Zwierzęta-Ludzie-Bogowie.

Już dawno wyparliśmy to, kim naprawdę jesteśmy. Powołaliśmy do istnienia zupełnie fałszywą opozycję między człowiekiem a zwierzęciem. To jakby pszczoła nie chciała być więcej owadem, a drzewo zabraniało innym nazywania go rośliną. Stawiamy się nie tylko obok innych zwierząt, ale też, a może przede wszystkim, ponad nimi. Tworzymy fabryki mięsa, nie dostrzegając w zwierzętach istot. Dajemy sobie prawo do zabijania ich dla czystej przyjemności. Mało tego, również w ramach własnego gatunku dokonujemy podziałów na tych, których traktujemy „po ludzku”, oraz na tych, którzy są „zezwierzęceni”.

 

W spektaklu przyjrzymy się opisom, obrazom i językowi, jakiego człowiek używa odnosząc się do kontroli i zabijania ludzi i zwierząt. Skonfrontujemy ze sobą słownik myśliwych, aktywistów praw ludzi i zwierząt oraz język świata komercji i polityki. Wywiady i autorskie materiały dokumentalne z polowań, rzeźni i transportów zwierząt staną się inspiracją dla działania scenicznego.

 

Spektakl jest realizowany w ramach współpracy Sceny Roboczej, Strefy WolnoSłowej i Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hubnera w Warszawie.


Od strony estetycznej Ludzie przypominają dość typowy pokaz tego, co nazywane jest performance art – słowa wypowiadane przez aktora biegną samodzielnie, jego ciało porusza się swoim rytmem w całkowitym oderwaniu od słów, a projekcje stanowią dla nich czasem bliższy, czasem dalszy kontekst. Słowa, które mówi Sahraoui, są ważne, ale nawet jeśli się ich nie rozumie (a są tacy wśród premierowych gości), można poprzestać na obserwacji tej gestycznej choreografii. – Joanna Ostrowska, teatralny.pl


Reżyseria: Alicja Borkowska
Tekst: Przemysław Pilarski
Występują: Cristina Ferreira, Hacen Sahraoui
Choreografia: Łukasz Wójcicki
Wizualizacje: Adrien Cognac
Muzyka: Ray Dickaty
Scenografia: Piotr Szczygielski
Grafika: Katarzyna Muranty-Sawicka
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 16 czerwca 2018

________________________________________________________________________________________________

ZWIERZĘTA
Pierwsza część tryptyku

Na plaży leży ciało. Niby ludzkie, ale nieludzkie. Niby zwierzęce, ale niezwierzęce. Porusza się, wydaje odgłosy. Próbujemy się z nim porozumieć. Za pomocą języka, gestów, dźwięków, opowieści. Próbujemy je oswoić, uczłowieczyć. Właśnie, ale co to znaczy być człowiekiem? Sięgamy do początków – kiedyś na Ziemi żyło kilka gatunków człowieka. Jak to się stało, że do naszych czasów przetrwał tylko homo sapiens? W jaki sposób i dlaczego unicestwił on siostrzane gatunki i podporządkował sobie świat innych istot żywych?

BOGOWIE
Trzecia część tryptyku

Człowiek żyje w porządku wyobrażonym. Większość aspektów życia społecznego zasadza się na tym, że wierzymy w coś, czego de facto nie ma; podejmujemy decyzje wierząc, że będzie jakaś przyszłość, bardzo często zależna od nieistniejących w realnym świecie czynników (np. bierzemy kredyt wierząc, że za 20 lat nadal będziemy w stanie go spłacać). To wiara w wyobrażone odróżnia najbardziej ludzi od innych zwierząt, pomaga tworzyć narracje, które m.in. sprawiły, że człowiek mianował się „bogiem” względem innych istot czy ludzi. W wielokulturowej grupie performerów – amatorów i osób związanych ze sztuką, skonfrontujemy się z tematem wiary, jako czynnika porządkującego nasze życie. Zastanowimy się, jak fakt, że wierzymy w wolny rynek, powszechną sprawiedliwość, świat bez granic, zrównoważony rozwój czy to, że Polska jest Chrystusem Narodów wpływa na nasze codzienne wybory i funkcjonowanie w świecie. Odwołamy się do bezpośrednich doświadczeń członków grupy – ich percepcji stosunków postkolonialnych czy wyznawanych religii. Zderzymy nasze wierzenia z przesądami, stereotypami, słabymi punktami tej wiary. Innymi słowy, spróbujemy prześwietlić to, co najbardziej odróżnia gatunek ludzki od innych zwierząt.


LUDZIE
A. Borkowska

Reżyseria: Alicja Borkowska
Tekst: Przemysław Pilkarski
Muzyka: Ray Dickaty
Obsada:
Mamadou Go Ba, Veranica Los, Justyna Laskowska-Otwinowska, Stephane Rutten, Łukasz Wójcicki
Premiera: 
14 kwietnia 2018, Teatr Powszechny w Warszawie. Scena Mała


STREFA WOLNOSŁOWA powstała z inicjatywy osób zajmujących się teatrem, literaturą, fotografią, organizacją działań animacyjnych, inicjatyw kulturalnych i artystycznych, pisaniem o teatrze, filmie, podróżach.

Mamy na celu organizację działań artystycznych, kulturalnych i edukacyjnych nastawionych na dialog międzykulturowy i międzypokoleniowy. Interesują nas inicjatywy na granicy sztuki i interwencji społecznej, poruszające aktualne problemy w Polsce, Europie i na świecie, działania artystyczne angażujące osoby z różnych grup społecznych, umożliwiające spotkanie poprzez sztukę, promujące czynną postawę wobec rzeczywistości społecznej.

Poprzez artystyczne projekty międzynarodowe, działania interdyscyplinarne oraz inicjatywy angażujące uchodźców i imigrantów mieszkających na terytorium Polski działamy na rzecz dialogu międzykulturowego, integracji europejskiej i praw człowieka.

Kategorie
Rezydencje

WŁADCA MUCH // M. Atman, A. Groszyńska, A. Jakimiak

PIERWSZA w Scenie Roboczej rezydencja teatralna tworzona z myślą o MŁODZIEŻY.

„Władca much” na motywach powieści Williama Goldinga to pierwsza w Scenie Roboczej rezydencja teatralna stworzona z myślą o młodzieży. Projekt jest tryptykiem przygotowanym przez trio: Mateusza Atmana, Anetę Groszyńską i Agnieszkę Jakimiak. To twórczy eksperyment, w którym istotny jest proces pracy, który jest zorientowany na jego uczestników. Kwestionuje on obowiązujące w teatrze hierarchie. W naszym „Władcy much” nie ma jednego autora, ani jednego reżysera – nasze funkcje zależą od procesu pracy, który będzie wynika z dynamiki grupy.

Poprzez wykorzystanie różnych form warsztatowych projekt doprowadzi do stworzenia spektaklu z udziałem chłopców w wieku od 10 do 14 roku życia, inspirowanego ”Władcą much”. Projekt bazuje na motywach alegorycznej powieści ukazującej mechanizmy władzy i hierarchii społecznej, ale też na możliwościach, przemyśleniach i doświadczeniach biorących udział w próbach chłopaków. To oni są bohaterami spektaklu. Nastolatkowie – już nie dzieci, ale jeszcze nie mężczyźni – wkroczą w świat, który sami będą współtworzyć. Jaki świat zbudują?

Opowiadanie Władca much zostało napisana na początku zimnej wojny, niecałą dekadę po końcu II Wojny Światowej. Paraboliczna powieść angielskiego pisarza, Williama Goldinga mówi o upadku kultury stworzonej przez człowieka, w alegoryczny sposób obrazuje pogrążanie się społeczności w barbarzyństwie. Książka opisuje grupę chłopców, ocalałych z katastrofy samolotu na rajskiej, bezludnej wyspie. Chłopcy próbują zorganizować własne rządy, co ostatecznie ma dla grupy katastrofalne konsekwencje. Dzieci, które mają szansę zbudować społeczność i zasady jego funkcjonowania od podstaw w praktyce kreują dystopijny świat oparty na regułach hierarchii i rywalizacji, władzy podporządkowującej sobie słabszych. adca much, powieść wydana w 1954 roku, weszła na stałe do kanonu najważniejszych powieści XX wieku.

„Powieść Goldinga czytano jako parabolę, swoisty model sytuacji społecznej, od którego nie da się uciec, sugerujący, że w grupie osobników płci męskiej zawsze dojdzie do walki o władzę i zawsze w tej walce pojawi się przemoc. Ale książkę tę, jak zauważyła przed premierą Agnieszka Jakimiak, można także czytać jako reportaż. Bardzo możliwe, że dzieci spuszczone ze smyczy rodzicielskich i społecznych norm zachowałyby się dokładnie jak w bohaterowie powieści Goldinga. A co by się stało, gdyby takich chłopaków wpuścić do teatru?” – Stanisław Godlewski, Czas Kultury

Pracując nad projektem, twórcy podkreślali nastawienie na współpracę z chłopcami. Brak ścisłego ograniczenia scenariuszem oraz luźne potraktowanie tekstu bazowego, jakim jest powieść Goldinga, nadały przedstawieniu szczerej, dziecięcej energii. Chłopcy nie wcielali się w role bohaterów książkowych, a fabuła i postaci powieści stawały się tu pretekstem do mówienia o sobie. Przedstawiały się własnymi imionami, mówiły o swoich zainteresowaniach, ukazywały podwaliny rodzących się światopoglądów. – Julia Niedziejko, kulturapoznan.pl


WŁADCA MUCH
M. Atman, A. Groszyńska, A. Jakimiak

Koncept: Mateusz Atman

Reżyseria: Mateusz Atman, Aneta Groszyńska, Agnieszka Jakimiak

Tekst: Kosma Tymek Kamiński, Julian Baranowski, Piotr Araszkiewicz, Jakub Grabowski, Jaś Bartosiak, Franek Gajtkowski, Bartek Werla, Nikodem Korzyniewski, Franek Brojeki Mateusz Atman, Aneta Groszyńska, Agnieszka Jakimiak,

Performens: Kosma Tymek Kamiński, Julian Baranowski, Piotr Araszkiewicz, Jakub Grabowski, Jaś Bartosiak, Franek Gajtkowski, Bartek Werla, Nikodem Korzyniewski, Franek Brojek

Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Premiera: 14 i 15 XII 2018


Twórcy_czynie

Mateusz Atman – pracuje jako reżyser, scenograf, autor video, a także dramaturg, autor tekstów i scenariuszy do spektakli teatralnych, choreograficznych, koncertów i sztuk z pogranicza instalacji i performensu. Pracował z takimi reżyserami jak: Wiktor Rubin, Oliver Frljić, Agnieszka Jakimiak. Jego prace pokazywane były na międzynarodowych festiwalach w Polsce, Chorwacji, Bułgarii i Niemczech.

Agnieszka Jakimiak – jest autorką scenariusza do spektaklu zespołu Dzieci Jarocina Dzieci Jarocina śpiewają Retrojutro, realizowanego w ramach programu “Wielkopolska: Rewolucje”.

Agnieszka Jakimiak jest reżyserką, dramatopisarką, dramaturżką i eseistką, absolwentką Międzywydziałowych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończyła dramaturgię na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie; recenzentka teatralna i filmowa, laureatka I miejsca w Konkursie o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Publikowała m.in. w „Res Publice”, „Dwutygodniku”, „Didaskaliach”, „Kinie”. Reżyserka spektaklu “Strach zżerać duszę” na podstawie scenariusza Rainera Wernera Fassbindera w Teatrze Powszechnym (2017).

Autorka opracowania dramaturgicznego i tekstów do spektakli w reżyserii Weroniki Szczawińskiej, m.in. Geniusz w golfie, Jak być kochaną, RE//MIX Zamkow: 2 albo 3 rzeczy, które o niej wiem. Była dramaturżką w spektaklu Krew na kocim gardle Rainera Wernera Fassbindera w reżyserii Anji Susy w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Współautorka interdyscyplinarnego projektu „Usland. Śladami Leonarda Z.”, prezentowanego w trakcie Kultursymposium w Weimarze i na Konfrontacjach Teatralnych w Lublinie i spektaklu Róża, realizowanego w poznańskiej Scenie Roboczej. Uczestniczka Forum Dramatopisarskiego przy Festiwalu Neue Stucke aus Europa w Wiesbaden. W sezonie 2014/2015 pracowała jako dramaturżka w Teatrze Polskim w Bydgoszczy.

Aneta Groszyńska – absolwentka Wydziału Reżyserii oraz Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie jak również Akademii Praktyk Teatralnych w Gardzienicach. Stypendystka Ministra Kultury w 2011 r.

Współpracowała z Iwanem Wyrypajewem jako asystentka reżysera (Taniec Delhi w Teatrze Narodowym w Warszawie). Uczestniczyła w wielu warsztatach i stażach, m.in. w Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richard w Pontederze oraz w Centrum Vasilieva w Moskwie.

Wyreżyserowała sztuki: Tape S. Belbera w Teatrze Nowym w Łodzi, Sex, drugs and rock and roll E. Bogosiana w Teatrze Powszechnym w Warszawie, Pamiętniki wałbrzyszan: Chodźcie, Zbudujemy Sobie Eine Stadt w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu. Współpracuje z warszawskim Klubem Komediowym, gdzie zrealizowała dwa odcinki kabaretu literackiego Fabularny przewodnik po rzeczywistości wolnorynkowej. Inscenizowała również dzieła muzyczne: Pierrot Lunaire A. Shönberga na Uniwersytecie Muzycznym w Warszawie oraz La serva padrona G.B. Pergolessiego w Warszawskiej Operze Kameralnej. Zajmuje się pracą pedagogiczną prowadząc warsztaty pracy z ciałem i głosem.

Skip to content