Jestem reżyserem, aktorem, scenografem i producentem. Ukończyłem Kulturoznawstwo na UAM. W latach 1993-2015 byłem liderem Teatru Strefa Ciszy.
W roku 2016 rozpocząłem samodzielną drogę artystyczną, realizując m.in. dyptyk poświęcony osobom wykluczonym społecznie: „Nie mów nikomu” powstał w Scenie Roboczej z udziałem osób niesłyszących, a „Spójrz na mnie” z udziałem osób niewidomych w Teatrze Śląskim w Katowicach. Na stałe jestem związany ze Sceną Roboczą w Poznaniu, której jestem pomysłodawcą oraz opiekunem artystycznym. Prywatnie pasjonuję się roślinami doniczkowymi i ogrodami.
Spektakl Sceny Roboczej, który najlepiej mnie opisuje to “Żegnaj Olimpio (Ostatnia Inwentaryzacja)” autorstwa Duncan/Krężel/Rößling. Pożegnania z kolejnymi siedzibami, ludźmi i spektaklami to stały element mojego doświadczenia.
Co będzie za 20 lat w teatrze? Nieśmiertelne “Mayday”.
fot. Ula Jocz
Ukończyłem filozofię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od ponad dekady związany jestem z branżą organizacji społecznych jako animator lokalnych społeczności. Sprawnie rozszyfrowuję ustawy ważne dla NGO. Wprawiony kontroler, ewaluator i sprawozdawca.
W Scenie Roboczej odpowiadam za obieg dokumentów finansowych i ich zgodność z założeniami projektu. W wolnym czasie prowadzę rowerową kawiarenkę naprawczą Zębatka na poznańskich Garbarach.
Gdybym miał swoje 5 minut na scenie, wystąpiłbym w roli drzewa, bo drzewa w mieście są ważne.
Scena Robocza to dla mnie miejsce pracy i rozwoju na polu edukacji kulturalnej.
fot. Ula Jocz
Jestem menedżerką kultury i artystką. Ukończyłam kierunek sztuka i wzornictwo ceramiki na Państwowym Uniwersytecie im. Puszkina w Brześciu, uzyskując tytuł pedagog-artysta. Od 2018 roku mieszkam w Poznaniu.
W 2023 roku założyłam Fundację Kut, której misją jest rozwój sztuki i kultury polskiej oraz białoruskiej.
W Scenie Roboczej odpowiadam za produkcję spektakli. Wolny czas spędzam na organizacji wydarzeń dla dzieci i młodzieży, rozmawiając o tym co jeszcze chcemy zrobić i jak zmienić Świat wokół siebie.
Spektakl, który nigdy mi się nie znudzi to życie, tym bardziej otoczone niedoskonałością.
W teatrze najważniejsze dla mnie jest to czego nie widać: prawdziwość ukryta za kurtynami.
fot. Ula Jocz
Jestem aktorką, animatorką kultury, reżyserką, organizatorką i producentką wydarzeń kulturalnych. Koordynowałam i wspierałam organizację plenerowych festiwali teatralnych i innych przedsięwzięć kulturalnych (w tym z mniejszością ukraińską, również przed wojną). Rozwijam się w zakresie dostępności działań i wydarzeń kulturalnych. Z urodzenia i serca poznanianka. Z wykształcenia kulturoznawca. Stypendystka Miasta Poznania w zakresie działalności kulturalnej w roku 2021 i 2023.
W Scenie Roboczej pełnię rolę inspicjentki oraz producentki wykonawczej.
W wolnym czasie zachwycam i irytuję się teatrem. Jestem rowerzystką, poszukiwaczką (zwykle nieskuteczną) sensów. A przede wszystkim dumną miłośniczką i opiekunką adoptowanych Szczurków o przeszłości laboratoryjnej.
Teatr to dla mnie zdarzenie, które zarówno po stronie twórców, jak i odbiorców powoduje poruszenie większe niż rzeczywistość. To “sztuka” uświadamiania, odciągania lub przyciągania uwagi. I przyzwolenia na głębsze przeżywanie. Zarazem i sam teatr jest, według mnie, przeżywaniem.
Nie wyobrażam sobie spektaklu bez napiętych mięśni, zdziwienia, zaskoczenia i poruszenia.
fot. Ula Jocz
Jestem kulturoznawczynią, literaturoznawczynią i aspirującą pisarką. Swoje teksty publikowałam m.in. w “Odrze”, “Czasie Kultury” i “Stronie Czynnej”. Jestem współzałożycielką Stowarzyszenia Slamka, w którym zajmuję się organizacją wydarzeń literackich w Poznaniu.
W Scenie Roboczej dbam o promocję wydarzeń oraz sprawny przepływ informacji między twórcami i odbiorcami kultury. W wolnym czasie oglądam wideoeseje na YouTube.
Gdyby nigdy nie wymyślono teatru, to ludzie z nudów graliby w kalambury.
Kiedy widzę, że w trakcie spektaklu aktor zapomina tekstu to najpierw bardzo się stresuję, a potem w myślach podrzucam mu jakąś niepoważną kwestię, np. “U licha! Już przeszło 40 lat mówię prozą, nic o tym nie wiedząc!”
fot. Ula Jocz
Jestem aktorką, reżyserką, instruktorką teatralną i animatorką kultury. Organizuję i koordynuję międzynarodowe projekty teatralne w obszarze social community art. Jestem absolwentką Narodowego Uniwersytetu Sztuki w Charkowie (Ukraina) na wydziale Aktor Teatru Animacji. Od 2014 roku mieszkam w Polsce. Współpracuję z Biblioteką Wojewódzką w Poznaniu, Teatrem Ósmego Dnia, Teatrem Animacji w Poznaniu oraz Teatrem Cinema. Jestem wiceprezeską Stowarzyszenia Scena Robocza i szczęśliwą matką wesołego Brunia.
W teatrze czuję się coraz częściej zakłopotana.
Gdybym do końca życia miała oglądać wyłącznie jeden spektakl, to na pewno nie byłby to spektakl. Wolałabym już oglądać wschody i zachody słońca.
fot. Ula Jocz
Jestem młodą projektantką z pełnym pasji podejściem do sztuki i designu. Kończę studia graficzne na jednej z Poznańskich uczelni. Jestem laureatką kilku konkursów graficznych.
Poza studiami, doświadczenie zawodowe zdobywam pracując w studiu graficznym. Nieustannie poszukuję nowych inspiracji, uczestnicząc w kursach i szkoleniach zarówno z designu, jak i zupełnie innych dziedzin. Moimi małymi pasjami jest jakże kontrastowo: sztuczna inteligencja i jej rozwój oraz historia sztuki
Gdybym miała wcielić się w rolę reżyserki, zrobiłabym spektakl o niewidzialnych więziach łączących ludzi z różnych epok i kultur. Przedstawiłabym opowieść, w której bohaterowie z różnych czasów spotykają się w jednym miejscu, by odkryć, jak wiele ich łączy pomimo różnic w ich życiu i otoczeniu. To byłaby historia pełna niespodzianek, wzruszeń i odkryć.
Pierwsza myśl, która przychodzi mi do głowy na hasło “teatr” to scena jako wielowymiarowe płótno, na którym farbami są światło i cienie, tworzące spektakl barw i emocji. To miejsce, gdzie postacie ożywają niczym trójwymiarowe ilustracje, a scenografia staje się sztuką doświadczalną, pełną ekspresji i wyrazu.
fot. Ula Jocz
Jestem muzykiem, kompozytorem, performerem i realizatorem dźwięku. Specjalizuję się w realizacji koncertów i spektakli teatralnych, jak również nagraniach muzycznych i filmowych.
Swoje doświadczenie zyskałem w pracy podczas tras koncertowych i realizacji dla instytucji i artystów z całej Polski. Gram i tworzę od trzydziestu lat i staram się to doświadczenie przenieść na pracę w teatrze.
W pracy kieruję się zasadą, że nie ma rzeczy niemożliwych, a co najwyżej trudne do zrealizowania. W wolnym czasie zajmuję się muzyką, spacerami i marzeniem.
Na dobry spektakl składa się wiele osób.
W teatrze najbardziej lubię spotkania.
fot. Ula Jocz
Z wykształcenia jestem historykiem sztuki i kulturoznawcą. W praktyce – hybrydą wielości. Bywam: wykładowcą na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu; badaczem związanym z tamtejszą Katedrą Teatru i Sztuki Mediów oraz Centrum Badawczym Humanities/Art/Technology; redaktorem odpowiedzialnym za sztukę w dwutygodniku „CzasKultury.pl”; kierownikiem literackim w Teatrze Śląskim w Katowicach; autorem szkiców krytycznych, dotyczących współczesnych zjawisk kulturowych; dramaturgiem; tłumaczem; kocim ojcem; osobą niezwykle niewyspaną.
W Scenie Roboczej odpowiadam za cykl Laboratorium Praktyk Współtwórczych.
W wolnym czasie nie słucham muzyki i nauczyłem się tej cechy nie wstydzić, co poczytuję sobie za ogromny sukces. Skoro zaś jej nie słucham, to mam więcej czasu na wgryzanie i wwąchiwanie się w to wszystko, co sprawia mi przyjemność.
Do teatru chodzę po to, by schronić się przed deszczem.
Spektakl, który sprawił, że po wyjściu z teatru stałem się innym człowiekiem to każdy spektakl, który widziałem. Gdyby było inaczej, to chyba wolałbym moknąć na zewnątrz.
fot. Przemysław Jendroska
Nie jestem artystką, jestem księgową i bardzo lubię swoją pracę.
Dbam o to, aby w finansach Sceny Roboczej wszystko się zgadzało.
fot. Malwina Łubieńska
ul. Wroniecka 6
61-763 Poznań
Prosimy dzwonić od poniedziałku do piątku w godzinach 11.00 – 15.00 lub w weekendy na dwie godziny przed wydarzeniem.
Dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania:
#poznanwspiera
