Jestem reżyserem, aktorem, scenografem i producentem. Ukończyłem Kulturoznawstwo na UAM. W latach 1993-2015 byłem liderem Teatru Strefa Ciszy.
W roku 2016 rozpocząłem samodzielną drogę artystyczną, realizując m.in. dyptyk poświęcony osobom wykluczonym społecznie: „Nie mów nikomu” powstał w Scenie Roboczej z udziałem osób niesłyszących, a „Spójrz na mnie” z udziałem osób niewidomych w Teatrze Śląskim w Katowicach. Na stałe jestem związany ze Sceną Roboczą w Poznaniu, której jestem pomysłodawcą oraz opiekunem artystycznym. Prywatnie pasjonuję się roślinami doniczkowymi i ogrodami.
Spektakl Sceny Roboczej, który najlepiej mnie opisuje to „Żegnaj Olimpio (Ostatnia Inwentaryzacja)” autorstwa Duncan/Krężel/Rößling. Pożegnania z kolejnymi siedzibami, ludźmi i spektaklami to stały element mojego doświadczenia.
Co będzie za 20 lat w teatrze? Nieśmiertelne „Mayday”.
fot. Ula Jocz
Jestem studentką na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Malarstwo to dla mnie punkt wyjścia – sposób rozumienia przestrzeni, światła i emocji. To właśnie od obrazu zaczęła się moja droga w stronę sztuk wizualnych i teatru. Zawodowo zajmuję się charakteryzacją – działam na planach zdjęciowych, w teatrze i przy projektach artystycznych. Szczególnie bliskie są mi efekty specjalne SFX.
Aktualnie w Scenie Roboczej odbywam staż, podczas którego zajmuję się produkcją spektakli i wydarzeń. Współpracuję z artystami na różnych etapach realizacji – od opracowywania koncepcji, przez planowanie i logistykę, po przygotowanie i organizację.
Teatr stoi na styku dwóch światów, dla mnie zaczyna się wtedy gdy tracę realną przestrzeń na rzecz przedstawionej.
Lubię kiedy scenografia podkreśla znaczenie przedstawienia.
Jestem kulturoznawczynią, literaturoznawczynią i aspirującą pisarką. Swoje teksty publikowałam m.in. w „Odrze”, „Czasie Kultury” i „Stronie Czynnej”. Jestem współzałożycielką Stowarzyszenia Slamka, w którym zajmuję się organizacją wydarzeń literackich w Poznaniu.
W Scenie Roboczej dbam o promocję wydarzeń oraz sprawny przepływ informacji między twórcami i odbiorcami kultury. W wolnym czasie oglądam wideoeseje na YouTube.
Gdyby nigdy nie wymyślono teatru, to ludzie z nudów graliby w kalambury.
Kiedy widzę, że w trakcie spektaklu aktor zapomina tekstu to najpierw bardzo się stresuję, a potem w myślach podrzucam mu jakąś niepoważną kwestię, np. „U licha! Już przeszło 40 lat mówię prozą, nic o tym nie wiedząc!”
fot. Ula Jocz
Kiedyś zakochałam się w teatrze. Od samego początku dużo bardziej niż w nim grać wolałam o nim rozmawiać i pisać. Rozmawiać najbardziej lubię w realu, jednak od pewnego czasu mówię o performatyce na tik toku @RozgotowanePierogi. Pisać z kolei najbardziej lubię szczerze – moje teksty krytyczne o teatrze ukazują się na platformie e-teatr.pl. Studiowałam wiedzę o teatrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wolny czas najczęściej spędzam wzruszając się i głaszcząc pieski.
Najbardziej niecodzienną rzeczą, którą widziałam w teatrze był taniec w deszczu. Wydaje mi się, że wymaga on więcej odwagi i spontaniczności niż przejście ulicą w niecodziennym stroju.
W teatrze potrzebujemy zmienić dystans między sceną a widownią – zbyt często jesteśmy za daleko od siebie.
fot. Ula Jocz
Jestem projektantką graficzką, absolwentką grafiki projektowej na Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Najbardziej lubię tworzyć ilustracje i plakaty z użyciem prostych form i mocnych kolorów. W Scenie Roboczej zajmuję się tworzeniem oprawy graficznej wydarzeń. W wolnym czasie czytam i jeżdżę rowerem.
Kwestia, którą usłyszałam na scenie, a która nie chce wyjść mi z
głowy to „co jest po drugiej stronie?”.
W teatrze nie mogę się powstrzymać od zapominania o wszystkim innym.
fot. Marek Palczewski
Jestem muzykiem, kompozytorem, performerem i realizatorem dźwięku. Specjalizuję się w realizacji koncertów i spektakli teatralnych, jak również nagraniach muzycznych i filmowych.
Swoje doświadczenie zyskałem w pracy podczas tras koncertowych i realizacji dla instytucji i artystów z całej Polski. Gram i tworzę od trzydziestu lat i staram się to doświadczenie przenieść na pracę w teatrze.
W pracy kieruję się zasadą, że nie ma rzeczy niemożliwych, a co najwyżej trudne do zrealizowania. W wolnym czasie zajmuję się muzyką, spacerami i marzeniem.
Na dobry spektakl składa się wiele osób.
W teatrze najbardziej lubię spotkania.
fot. Ula Jocz
Jestem technikiem teatralnym i estradowym, specjalizującym się w oświetleniu.
Swoje doświadczenie zdobyłem podczas pracy przy festiwalach teatralnych, takich jak „Bramat” w Goleniowie czy „Kontrapunkt” w Szczecinie. Wielokrotnie współprodukowałem wystawy ze szczecińską galerią sztuki „TRAFO” oraz niezależnymi artystami. Na codzień współpracuję ze Stargardzkim Centrum kultury, Goleniowskim Domem Kultury, Teatrem Kana i Sceną Roboczą.
W Scenie Roboczej reżyseruję i realizuję światła oraz efekty specjalne.
Prywatnie jestem muzykiem, pisarzem oraz entuzjastą elektroniki.
Z wykształcenia jestem historykiem sztuki i kulturoznawcą. W praktyce – hybrydą wielości. Bywam: wykładowcą na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu; badaczem związanym z tamtejszą Katedrą Teatru i Sztuki Mediów oraz Centrum Badawczym Humanities/Art/Technology; redaktorem odpowiedzialnym za sztukę w dwutygodniku „CzasKultury.pl”; kierownikiem literackim w Teatrze Śląskim w Katowicach; autorem szkiców krytycznych, dotyczących współczesnych zjawisk kulturowych; dramaturgiem; tłumaczem; kocim ojcem; osobą niezwykle niewyspaną.
W Scenie Roboczej odpowiadam za cykl Laboratorium Praktyk Współtwórczych.
W wolnym czasie nie słucham muzyki i nauczyłem się tej cechy nie wstydzić, co poczytuję sobie za ogromny sukces. Skoro zaś jej nie słucham, to mam więcej czasu na wgryzanie i wwąchiwanie się w to wszystko, co sprawia mi przyjemność.
Do teatru chodzę po to, by schronić się przed deszczem.
Spektakl, który sprawił, że po wyjściu z teatru stałem się innym człowiekiem to każdy spektakl, który widziałem. Gdyby było inaczej, to chyba wolałbym moknąć na zewnątrz.
fot. Przemysław Jendroska
Jestem aktorką, reżyserką, instruktorką teatralną i animatorką kultury. Organizuję i koordynuję międzynarodowe projekty teatralne w obszarze social community art. Jestem absolwentką Narodowego Uniwersytetu Sztuki w Charkowie (Ukraina) na wydziale Aktor Teatru Animacji. Od 2014 roku mieszkam w Polsce. Współpracuję z Biblioteką Wojewódzką w Poznaniu, Teatrem Ósmego Dnia, Teatrem Animacji w Poznaniu oraz Teatrem Cinema. Jestem wiceprezeską Stowarzyszenia Scena Robocza i szczęśliwą matką wesołego Brunia.
W teatrze czuję się coraz częściej zakłopotana.
Gdybym do końca życia miała oglądać wyłącznie jeden spektakl, to na pewno nie byłby to spektakl. Wolałabym już oglądać wschody i zachody słońca.
fot. Ula Jocz
Ukończyłem filozofię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od ponad dekady związany jestem z branżą organizacji społecznych jako animator lokalnych społeczności. Sprawnie rozszyfrowuję ustawy ważne dla NGO. Wprawiony kontroler, ewaluator i sprawozdawca.
W Scenie Roboczej odpowiadam za obieg dokumentów finansowych i ich zgodność z założeniami projektu. W wolnym czasie prowadzę rowerową kawiarenkę naprawczą Zębatka na poznańskich Garbarach.
Gdybym miał swoje 5 minut na scenie, wystąpiłbym w roli drzewa, bo drzewa w mieście są ważne.
Scena Robocza to dla mnie miejsce pracy i rozwoju na polu edukacji kulturalnej.
fot. Ula Jocz
Nie jestem artystką, jestem księgową i bardzo lubię swoją pracę.
Dbam o to, aby w finansach Sceny Roboczej wszystko się zgadzało.
fot. Malwina Łubieńska
ul. Wroniecka 6
61-763 Poznań
Prosimy dzwonić od poniedziałku do piątku w godzinach 11.00 – 15.00 lub w weekendy na dwie godziny przed wydarzeniem.
Dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania:
#poznanwspiera
