Warsztaty poprowadzą Anastasiia Miedviedieva, Cinzia Ciaramicoli i Monica De Ioanni – międzynarodowy zespół artystek, zajmujący się oswajaniem najmłodszych z teatrem w różnych jego formach.
Organizatorem wydarzenia jest Scena Robocza.
___
Dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania #poznanwspiera
W głowie kiełkuje Ci już jakiś pomysł, ale nie wiesz, jak go rozwinąć? Szukasz sposobu, by wyrazić to, co Ci w duszy gra? A może po prostu chcesz miło spędzić wakacyjny wieczór, wyłapując dla siebie najbardziej inspirujące cząsteczki?
Twory i spółka to wakacyjna propozycja warsztatów pobudzających kreatywność dla młodych twórców i twórczyń (w przedziale wiekowym 16-24).
Na spotkaniach poznajemy metody, które przydadzą Ci się do kreowania – bez względu na to, czy piszesz, rysujesz, muzykujesz, wyrażasz siebie jeszcze inaczej albo dopiero poszukujesz najbliższej Ci drogi.
Nie musisz mieć na swoim koncie żadnych gotowych tworów – popracujemy nad nowymi rzeczami lub rozwinięciem tego, co chowasz w szkicach w szufladzie.
W pakiecie uczestnika dostaniesz:
komfortową przestrzeń do dzielenia się swoimi pomysłami
mnóstwo inspiracji do rozwinięcia
motywację do tego, by poświęcić część wakacji na stworzenie czegoś wow
temat #1
Bez tego ani rusz – atomówki napędzają stalówki
Są takie trzy bardzo ważne elementy, o których powinniśmy pamiętać podczas tworzenia. Jeśli okiełznamy to trio, będzie wielce prawdopodobne, że odbiorca naszego tworu wyskoczy z wrażenia z kapci. Co jest Bajką, Bójką i Brawurką procesu twórczego oraz jak uratować świat przez Mojo Jojo Braku Wyrazu i Bylejakości?
temat #2
To mi się skleja w całość!
Jak zgrać ze sobą obraz i słowo, aby wydobyć z nich zupełnie nową jakość? Zanurzymy się w skrawkach, papierkach i wycinkach, wyczytamy nowe sensy i SKLEIMY w całość.
temat #3
Popatrz – jak to brzmi!
Słowo to dźwięk, melodia, rytm, rym, ton, czasem też składnik piosenki. Może brzmieć ładnie lub brzydko, niezależnie od swojego znaczenia. Potraktujemy tekst jak partyturę i rozbudzimy wrażliwość na to, co słyszalne, żeby na papier przelać swój soundtrack do życia.
temat #4
Z historią Ci do twarzy
Jak snuć opowieść, aby nie tylko nie zanudziła naszego czytelnika, ale i przyprawiła go o prawdziwy dreszczyk emocji? Pojedynczo i wspólnie odkryjemy, jakie historie można wyczytać z… twarzy.
Ważne informacje:
dla kogo: osoby w przedziale wiekowym 16-24
liczba miejsc: 10 gotowych do twórczego działania osób
gdzie: Studio SCENA ROBOCZA (ul. Wroniecka 6 w Poznaniu)
kiedy: wakacyjne wtorki w godzinach 18:00-20:00 (4.07, 11.07, 1.08, 8.08)
Zapisy obowiązują osobno na każde spotkanie; pierwszeństwo przy kolejnych spotkaniach mają osoby, które uczestniczyły już w którymś warsztacie z cyklu.
W razie pytań pisz śmiało na bilety@scenarobocza.pl
___
Dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania #poznanwspiera
JaWa jako instalacja performatywna to bardziej niż mniej dokumentalny zapis wydarzeń z burzliwych dziejów przedsiębiorstwa i przebiegów psychologicznych poszczególnych konstelacji i relacji. To wszystko zebrane na przestrzeni ostatnich kilkunastu miesięcy podczas realizacji zleceń miejscowych oraz w tak zwanych delegacjach zostanie przedstawione w formie opowiadania na żywo do wideo robionego z będących pod ręką urządzeń.
Tradycja przedsiębiorstw społecznych sięga w Polsce XIX wieku, historię rozwoju ekonomii społecznej można śledzić co najmniej od „Rolniczego Towarzystwa Wspólnego Ratowania się w Nieszczęściach” założonego przez Stanisława Staszica w celu zapewnienia warunków do korzystania z wolności dla uwłaszczonych przez siebie mieszkanek i mieszkańców przynależących do jego rodziny od wieków wsi i przysiółków.
Przedsiębiorstwo Społeczne JaWa powstało w Szczecinie we wrześniu 2021 roku. Nazwa wzięła się od pierwszych sylab imion etatowych pracowników, Jana i Waldemara, dla których przedsiębiorstwo to zostało powołane. Brzmienie powstałego akronimu przypadkowo nawiązuje do fenomenologicznej koncepcji odbioru rzeczywistości oraz nazwy dużej wyspy w Azji Południowo-Wschodniej, choć poniekąd sposób widzenia rzeczy takimi „jakie są” oraz siła formatu egzotycznych, „rajskich”, dalekich od Europy wysp, zapewne też dla wszystkich szczęśliwych, jest tu w pewnym sensie na miejscu.
PS JaWa oferuje głównie usługi z zakresu prac ogrodowych i stolarskich. Wybór tych dziedzin podyktowany był potrzebą powrotu do wybranych i wyuczonych wcześniej przez obu współpracowników zawodów, które z różnych przyczyn wymknęły im się z rąk. Te powroty bywają trudne i pełne kryzysów. Z każdym kolejnym nasila się pytanie, z którym mierzą się wszyscy w PS JaWa: czy w układzie pracowniczym, miejscu pracy, poza sferą rodzinnych, wychowawczych lub partnerskich relacji jest też miejsce na twardą miłość?
Prosta, zabawna historia o przedsiębiorstwie społecznym, w którym pracę znalazło dwóch mężczyzn po przejściach i instrukcja budowy tymczasowego domu dla osób, które nie mają gdzie mieszkać, znienacka skręca w inną stronę. I staje się poruszającą opowieścią o godności, wolności, bogactwie i biedzie, przyjaźni i uzależnieniu. Autorka i autor łączą zdjęcia dokumentalne z ironiczną narracją i momentami całkowitego zawieszenia ironii, jak w scenie trudnego osobistego wyznania, najcięższej emocjonalnie w tym mocnym, wielowymiarowym przedstawieniu.
– guldapoleca, e-teatr.pl
Projekt Nowackiej i Turkowskiego unika stawiania jednoznacznych tez czy dawania łatwych odpowiedzi na trudne pytania – czasem nie daje ich wcale. To performatywna instalacja, która szczerze mówi o wątpliwościach i nieustannie problematyzuje dylematy, uwikłanie, a także pozycje zaangażowanych w nią artystów.
– Wiktoria Tabak, czaskultury.pl
JaWa Janek Turkowski, Iwona Nowacka
Koncepcja i wykonanie: Turkowski & Nowacka
Na ekranie: Jan Rozpędzik, Waldemar Wieczorek, Artur Czechowicz, Alina Gałązka, Olga Kozińska, Grzegorz Laszuk, Dariusz Mikuła, Szymon Olbrychowski, Dorota Kwinta
Wsparcie: Stowarzyszenie Teatr Kana, Przedsiębiorstwo Społeczne JaWa Specjalne podziękowania: Alina Gałązka, Grzegorz Laszuk, Szymon Olbrychowski Scenografia: Piotr Szczygielski
Produkcja: Olga Kozińska / Komuna Warszawa
Kuratorka sezonu „Twarda miłość” w Komunie Warszawa: Anna Smolar
Jak wygląda świat oczami tysięcy niewidomych? Również tych, którzy mieszkają obok nas, chodzą tymi samymi ulicami, ale w społecznej świadomości, dla nas, są nieobecni, niewidzialni.
Być może czasami bywa tak, że aby zobaczyć, trzeba najpierw zgasić światło?
„Niewidzialni” to reżyserski debiut białoruskiej aktorki Aleny Hiranok. Spektakl jest formą polifonicznego reportażu z pogranicza słuchowiska i performance’u realizowanego w ciemności. Jest próbą odwzorowania codzienności osób niewidomych, opartej na wszystkich zmysłach z wyłączeniem doświadczenia wzrokowego.
Hiranok stworzyła niewizualny spektakl oparty na prawdziwych historiach osób niewidomych i niedowidzących z Białorusi. Powstał we współpracy z białoruskimi i ukraińskimi aktorami i aktorkami, mieszkającymi w Poznaniu. Spektakl realizowany będzie w czterech językach: białoruskim, ukraińskim i rosyjskim, z symultanicznym tłumaczeniem na język polski.
Ważne! Spektakl realizowany jest w zupełnej ciemności.
NIEWIDZIALNI
Koncepcja, reżyseria: Alena Hiranok
Aktorzy_ki: Marharyta Pronchenko, Oleh Nesterov, Yuliia Semenenko-Kozhukh, Natallia Levanava, Viktor Krasovcki
Lektorka: Martyna Stryczalska
Muzyka: Andrei Jewdokimow
Tłumaczenie: Ryszard Kupidura
Realizacja dźwięku: Maciej Frycz
Konsultacja reżyserska: Adam Ziajski
Producentka wykonawcza: Dominika Mądry
Promocja: Zosia Rogowska
Identyfikacja graficzna: Nina Budzyńska
Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA
Koprodukcja: Teatr Ósmego Dnia
Premiera: 24 III 2023
______________________________
Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera
Spektakl jest kontynuacją pracy zapoczątkowanej w ramach rezydencji Aleny Hiranok w Programie Stypendialnym Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „GAUDE POLONIA”
W lutym 2021 minister edukacji wypowiada wojnę otyłości wśród dzieci. Broń? “Dodatkowe godziny SKS skierowane do dziewcząt.” Jako że to ich – zdaniem pana ministra – przede wszystkim dotyczy problem.
O tym, że otyłość wcale nie jest domeną dziewczynek można się dowiedzieć z pierwszego lepszego artykułu z przeglądarki, nie warto więc poświęcać godzinnego spektaklu na wyprowadzenie Przemysława Czarnka z błędu. Zamiast tego twórczynie chcą – dla dobra własnego, przyszłych pokoleń oraz córki pana ministra – zrewidować przekonanie o zbawczej roli wuefu i zastanowić się nad tym, co musi się zmienić, byśmy wreszcie mogły odczuwać swoje ciało, zamiast je tylko dyscyplinować.
Za pomocą własnych ciał i wspomnień, doświadczeń koleżanek i mam, badań naukowych i podstawy programowej twórczynie zamierzają stworzyć performatywną opowieść o fenomenie, jakim jest lekcja wychowania fizycznego w życiu dorastającej dziewczyny. Opowieść o brzuszkach, pompkach, majtkach w wiewiórki i pryszczach na plecach. O bolących piersiach, nie-dyspozycjach i imponujących wysiłkach komparatystycznych, jakie towarzyszą każdej sekundzie wuefu od momentu wejścia do szatni. O każdym: “czy powinnam golić włosy w okolicach bikini.cipci.cipki.pachwiny.kuciapki” oraz “ile procent kobiet ma wklęsłe sutki”, oraz “czy włosy u dziewczyn są obrzydliwe”. O panach zbyszkach, którzy twierdzą, że z szerokimi biodrami lepiej się pływa i panach tomkach, którzy wierzą w sprawczą moc łap-tę-piłkę-marysia-i-nie-płacz!!!
Skrupulatnie spełniając kolejne punkty wuefowej rutyny, będziemy starać się nie tylko spełnić wymagania ministerialnej podstawy programowej, ale przede wszystkim dać wagę doświadczeniom najpierw zbyt wstydliwym, by się nimi dzielić, a potem zbyt mało znaczącym, by o nich opowiadać.
Koncepcja, reżyseria: Basia Małecka, Maria Witkowska, Hanna Zonik
Performerki: Basia Małecka, Maria Witkowska, Hanna Zonik
Muzyka: Jagoda Stanicka
Teaser: makemake
Identyfikacja graficzna: Nina Budzyńska
Zdjęcia: Krzysztof Małecki
Wideo do spektaklu: Tomasz Zonik, Krzysztof Małecki
Produkcja: Stowarzyszenie SCENA ROBOCZA
Premiera: 18 XI 2022
Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera
Twórczynie
Basia Małecka
Piosenkarka jazzowa i performerka. Studentka V roku AST w Krakowie. Tegoroczna stypendystka Miasta Krakowa w dziedzinie muzyki popularnej. Nigdy nie wyobrażała sobie, żeby na WF można było pójść bez śniadania. W istocie nadal tak uważa. Hobbistycznie spaceruje po bazarach i supermarketach.
Największy sukces na wf: Odkąd nauczyła się dobrze serwować, koledzy ze starszych klas zaczęli wybierać ją do drużyny, gdy grali w siatkówkę.
Hanna Zonik
Studiowała pisanie dla teatru w Royal Central School of Speech and Drama w Londynie, reżyserię w Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie i Artes Liberales na Uniwersytecie Warszawskim.
Jej niewierności kierunkom studiów dorównuje jedynie niewierność dyscyplinom sportowym, które trenowała jako dziecko. W kolejności chronologicznej były to: pływanie, taniec nowoczesny, jazda konna, koszykówka, piłka ręczna i hip hop. Najwyraźniej kariera sportowca nie była jej pisana.
Marysia Witkowska
Aktorka, studentka V roku wydziału aktorskiego Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Za rolę w dyplomie,, Męczennicy’’ w reż. ALeksandry Popławskiej zdobyła wyróżnienie na 40 Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. W 2022 roku zadebiutowała w spektaklu ,,Tajemniczy ogród” w reżyserii Tomasza Fryzła na scenie Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie.
Należała raczej do tych, którzy do drużyny na WF-ie byli wybierani jako ostatni. Twierdzi jednak, że to kwestia niechęci do rywalizacji, a nie brak ducha sportowego- cały czas liczy, że kiedyś nadrobi rzut piłką ręczną, który nie udał jej się w piątej klasie.
Premiera spektaklu Michała Przybyły i Marcina Miętusa miała miejsce 6 i 7 października 2022 roku w Teatrze Nowym.
Czarny kolor to przestrzeń marzeń i wyobrażeń.
Czarny kolor to pokój z dzieciństwa, w którym odbywały się̨ pierwsze pokazy tańca.
Czarny kolor to peleryna, maska i tarcza.
Czarny kolor to ciało w kryzysie zdrowia psychicznego.
Czarny kolor to rozwarstwianie i rozbrajanie.
Czarny kolor to wdech i wydech.
Jaką rolę w procesie integracji ciała ma oddech? Podstawowa funkcja organizmu, o której często zapominamy – w przeciwieństwie do delfinów, u których oddech jest świadomy – może być drogą do wyzwalania się z systemu opresji, odzyskiwania ciała i rozpoznawania manifestowanych w nim emocji.
Spektakl Michała Przybyły (choreografia i wykonanie) i Marcina Miętusa (dramaturgia) porusza zagadnienie dezintegracji ciała, stanowiącego archiwum gestów i emocji. Jak ująć własne doświadczenia za pomocą ruchu? Czy taniec może być świadectwem przemiany?
„Czarny to mój szczęśliwy kolor” opowiada o możliwości. O przyzwoleniu sobie na świadome podejmowanie decyzji, wynikających z głębi ciała, na przekór zewnętrznym ramom i formatom – ciasnym, ograniczającym, budzącym wątpliwości. To niekończący się proces obnażania i transformacji, w którym ciało performera staje się podmiotem, dążącym do pełnej integracji, samoakceptacji oraz odkrywania na nowo swojego potencjału.
Chciałbym rozszczelnić temat utraconej ekspresji w wyniku depresji. Bazując na prywatnych doświadczeniach pracy w teatrze i na scenie tańca, konkursach i audycjach, doświadczeniach związanych z przymusem ciągłego udowadniania talentu i wszechstronności, spróbuję nazwać emocje, jakie mogą towarzyszyć performerom w momencie oceniania ich przez osoby, które mają władzę i decydują o ich przyszłości. Przybliżę sytuacje zagnieżdżonych w ciele sytuacji opresji, manipulacji oraz kwestionowania moich umiejętności i wartości, które pogłębiały poczucie porażki i bycia niewystarczającym. Spróbuję poprzez własne praktyki ruchowe i sceniczne ucieleśnić stany generowane przez takie sytuacje i potraktować je jako bazę do choreograficznych rozważań, w których ciała funkcjonują jednocześnie jako podmiot i jako przedmiot. Chciałbym aby ten spektakl stał się głosem w pewnym stopniu reprezentatywnym dla wielu osób nie tylko ze środowiska teatru i tańca, aby nakreślił wizję przyszłości, w której wszystkie osoby doświadczające kryzysu zdrowia psychicznego będą mieć odwagę mówić o tym głośno.
Michał Przybyła
Koncepcja, choreografia, wykonanie: Michał Przybyła Dramaturgia: Marcin Miętus Muzyka: Przemek Degórski Kostium: Mateusz Bidziński Reżyseria światła: Krystian Szymczak Produkcja: Michał Przybyła & Dominika Mądry, Scena Robocza, Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie Partnerzy: Teatr Studio w Warszawie, Centrum Pendulum w Poznaniu Sponsorzy: CENEGA S.A.
Spektakl jest rozwinięciem rezydencji artystycznej w Instytucie im. J. Grotowskiego, która miała miejsce w marcu 2022 roku.
BIO:
Michał Przybyła – tancerz, choreograf, performer. Jest absolwentem studiów licencjackich na Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi w zakresie tańca i choreografii. Studiował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu na kierunku Media Interaktywne i Widowiska. Jest dwukrotnym stypendystą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Ukończył program MASA organizowany przez Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz staż w KCDC. Wraz z Dominikiem Więcekiem założył nieformalny kolektyw twórczy Direct Message Collective i stworzył spektakl „Bromance” (koncepcja, reżyseria, choreografia i wykonanie) w ramach rezydencji „Nowa Generacja” organizowanej przez Scenę Roboczą w Poznaniu, który został laureatem II Konkursu na Najlepszy Spektakl Teatru Niezależnego „The Best OFF”, wyróżnienie podczas 54. Przeglądu Teatrów Małych Form Kontrapunkt 2019. Stworzyli również spektakl/instalację ANIMALIA w ramach programu Pawilon Otwarty w Poznaniu.
W latach 2016-2020 był artystą tancerzem w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu, z którym brał udział m.in. w Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Tańca w Lublinie i Międzynarodowym Festiwalu Sztuki w Szanghaju w Chinach. Współpracował z takimi artystami jak: Yoshiko Waki, Rami Be’er, Jo Strømgren, Maciej Kuźmiński, Ewa Wycichowska, Jacek Przybyłowicz, Aleksandra Dziurosz, Marta Ziółek, Tomasz Bazan, Marcin Liber, Mikołaj Mikołajczyk.
W 2020 roku otrzymał stypendium twórcze Miasta Kraków oraz został rezydentem Centrum Teatru i Tańca w Warszawie, gdzie stworzył spektakl „Symetria” oraz „Śmierć i Ofelia”. Wraz z Dominikiem Więckiem był rezydentem TanzFaktur w Köln w Niemczech w ramach programu INKUBATOR 2020. Był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2020/II.
Jego krótka praca solowa „This thing inside me is a rickety bridge of impossible crossing” otrzymała III nagrodę podczas Warszawskiego Konkursu Choreograficznego w 2021 roku, była prezentowana w Krakowie, Gdańsku, Łodzi oraz Wrocławiu. Jest współtwórcą spektaklu „HUMANIMAL”, który powstał w ramach festiwalu „Rolleercoaster. Młodzi kreatorzy wrażeń” w 2021 roku w Krakowie. Jako freelancer współpracuje z Teatrem Studio w Warszawie („Panie władzo to są tylko tańce”), Teatrem Powszechnym w Warszawie („Filoktet ex machina”), Fundacją Ciało/Umysł („Na 4. Terra Incognita”), Krakowskim Teatrem Tańca („Okno holenderskie” – nagroda specjalna im. Stanisława Wyspiańskiego dla zespołu artystycznego w 2021 roku), Teatrem Tańca Zawirowania („Tańcząc Boską Komedię”). W marcu 2022 roku był rezydentem Instytutu im. J. Grotowskiego we Wrocławiu. https://www.michalprzybyla.com
Marcin Miętus – Dramaturg spektaklu „Więcej niż jedno zwierzę” w reżyserii Roba Wasiewicza (2019, Teatr Studio w Warszawie), w którym bierze również udział jako performer. Dramaturg i autor adaptacji powieś ci Joan Lindsay „Piknik pod wiszącą skałą” w reżyserii Miry Mańki (2020, Teatr Współczesny w Szczecinie), dramaturg spektaklu „MISSPIECE” choreografii i wykonaniu Dominiki Wiak (2022, Krakowskie Centrum Choreograficzne). Rezydent (wraz z Robem Wasiewiczem) „Terenu wspólnego”, w ramach którego powstał „Musical o musicalu Metro” (Komuna Warszawa, 2020). Stypendysta MKiDN Kultura w sieci – dramat „Muzeum rzeczy zagubionych”. Laureat konkursu “Nigdy nie będziesz szła sama” organizowanego przez TR Warszawa (2021). Finalista 10. edycji konkursu choreograficznego 3…2…1…TANIEC! organizowanego przez Krakowskie Centrum Choreograficzne (2021); zdobywca pierwszej nagrody przyznanej przez Weronikę Pelczyńską za solo choreograficzne exit. Stypendysta Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu na rok 2022.
Przemysław Degórski – Kompozytor, dyrygent, artysta sztuk medialnych; absolwent kierunków: Reżyseria Dźwięku (UAM Poznań , Wydział Fizyki), Media Interaktywne i Widowiska (UAM Poznań , Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej), Dyrygentura Symfoniczno – Operowa (Akademia Muzyczna w Poznaniu). W 2018 roku rozpoczął studia doktoranckie w Katedrze Teatru i Sztuki Mediów Wydziału Antropologii i Kulturoznawstwa Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Laureat stypendium Młoda Polska (Narodowe Centrum Kultury) w kategorii Muzyka. Jego praktyka artystyczno-badawcza jest skupiona wokół odkrywania bezpośrednich interakcji i zależności pomiędzy dźwiękiem a ruchem, analizowaniu relacji sonicznych w obrębie dźwiękowych środowisk. Współpracował przy produkcjach spektakli teatru tańca, a także przy intermedialnych projektach dźwiękowo-ruchowych z pogranicza art&science (Centrum Badawcze Humanities/Art/Technology w Poznaniu, Poznańskie Centrum Superkomputerowo-Sieciowe).
Mateusz Bidziński – Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i Wyższej Szkoły Artystycznej w Warszawie. Kostiumograf Filmowy i teatralny. Współpracował, m.in. z Teatrem Chorea w Łodzi, Teatrem Wielkim w Łodzi, Teatrem Studio w Warszawie, Teatrem Komuna Warszawa. Jego prace były pokazywane na wystawach indywidualnych i grupowych, m.in. w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Etnograficznym we Lwowie, Galerii Titanikas w Wilnie. Od 2020 roku prowadzi zajęcia dla studentów I stopnia w Pracowni Kostiumu Teatralnego i Filmowego w Łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych.
Krystian Szymczak – kostiumograf, scenograf, projektant mody i reżyser świateł. Ukończył kierunki Projektowanie Ubioru i Scenografia na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W swojej twórczości łączy teatr z modą, bawi się stylami i konwencjami. Eksperymentuje z formami i tworzy własne tkaniny. Koncentruje się na twórczości teatralnej – scenografii, kostiumie i reżyserii światła. Współpracuje z czołówką polskich reżyserów teatralnych. Pracował w Teatrze Nowym w Poznaniu, Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu, Teatrze Słowackiego w Krakowie, Teatrze Capitol w Warszawie, Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu.
Spektakl powstał w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Czym jest Free Shop? To darmowy lumpeks, w którym odwiedzający nas mogą wybrać dla siebie ubranie, przymierzyć je, ale także uzyskać garść potrzebnych informacji.
Najważniejszą formą przeciwdziałania wykluczeniu w sztuce jest zasada partnerstwa i uczciwej pracy. Wychodząc z tego założenia, twórcy sprzeciwiają się ustanowionej „normie” i starają się wypracować swoją własną wersję „normy”. Wyzwalając nagromadzoną energię w ciałach, ograniczoną przez sankcje jakie dotykają nienormatywne ciało, mówią o swoich miłościach i nienawiściach. Mówią własnym głosem. Mówią własnym ciałem.
„Dziś wytańczymy naszą pozorną uległość. I bliżej będzie temu do pogo, niż do baletu.”
Twórcy to artyści, wśród których znajdują się także osoby z niepełnosprawnościami. Chcą zwrócić uwagę, że każdy wykluczony ma swój własny głos, a osoby z niepełnosprawnościami to przede wszystkim osoby. Nie będzie to oczywiste, dopóki ich obecność (także w teatrze) nie stanie się jasna i zupełnie normalna. Artyści nie udają, że nie ma między nimi różnic. Mają odwagę zauważyć, że różnimy się ciałami i to jest okej. Wózki nie są tutaj traktowane jako sztuczne nogi, lecz podkreślana jest odmienność relacji jaka zachodzi pomiędzy performerem a wózkiem. Twórcy proponują, żeby poprzez namysł nad tym co nas różni, spotkać się w tym co nas łączy. Zmiana nastawienia do niepełnosprawności nie oznacza jedynie zmiany ustawodawczej, w przestrzeni czy w rozwiązaniach architektonicznych. To powinna być zmiana przede wszystkim w sieci kontaktów społecznych.
DLA NAS NIE ZABRAKNIE KRZESEŁ Agnieszka Dubilewicz & Kolekttacz
Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA
Premiera: 23 IV 2022
Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera
fot. Marek Zakrzewski
Twórcy_czynie
Weronika Cegielska
Artystka performansu, tancerka, choreograf, psychoterapeutka tańcem i ruchem(DMT/DMP), muzyk. Regularnie współpracuje z Fundacją Nordoff Robbins Polska.Jej zainteresowania w sztuce obejmują przede wszystkim spektakle plenerowe (site-specific), instalacje, dance film, działania interdyscyplinarne oraz body i live art.Studiowała taniec współczesny w Konserwatorium Muzyki i Tańca Trinity Laban w Londynie i kształciła się m.in. pod okiem Kiry O’Reilly, Luke’a Pella, Freddiego Opoku Addaie, Simona Vincenzi, Martina Hargreavesa i Seven Sisters Group. Od 2017 do 2021 roku w szkoleniu z psychoterapii tańcem i ruchem (DMT/DMP) w Polskim Instytucie DMT.
Dominika Dopierała
Muzyk, muzykoterapeutka, prezeska Fundacji Nordoff Robbins Polska. Posiada doświadczenie w pracy z różnymi grupami społecznymi: osobami z chorobami neurologicznymi i urazami powypadkowymi, dziećmi i młodzieżą z niepełnosprawnością sprzężoną oraz osobami w kryzysie zdrowia psychicznego.Jej osobistym celem jest popularyzowanie muzyki jako sztuki użytkowej: wykonywanej na co dzień i dostępnej dla każdego.
dr Wojciech Strzelecki
Dr nauk o zdrowiu, psycholog, muzykoterapeuta, czynny muzyk.Zainteresowania naukowe koncentrują się wokół: muzykoterapii, arteterapii, spektrum autyzmu, psychologii dziecka oraz myśli i dzieła Alberta Schweitzera.Działalność praktyczna skupia się na prowadzeniu sesji grupowych w ramach działalności w Fundacji Nordoff Robbins Polska oraz na indywidualnych sesjach z dziećmi głównie ze spektrum autyzmu, między innymi w Wielkopolskim Centrum Fizjoterapii w Poznaniu.
Każdy (albo prawie każdy) mężczyzna wie, że po całym dniu noszenia włóknistej odzieży, wieczorem, w środku pępka można spodziewać się, małego, zbitego kłębuszka, który powstaje w wyniku tarcia włókien odzieży i oraz włosów na skórze, i zatrzymuje się w pępku. Bóg też jest mężczyzną? W każdym razie, właściciel gigantycznej koszulki Najlepszy tata na świecie, mógłby z pewnością mieć w pępku kłębuszek wielkości gniazdka, wielkości człowieka. Czy jest w nim wygodnie?
Odkrywając kulturowe formy religii oparte na patriarchacie, a także próbując odnaleźć w niej swoje miejsce i rolę, performerka chce zabrać widza w intymną opowieść w której płynność i wieloznaczność symboli kulturowych, religijnych, płciowych i tożsamościowych łączą się w jednej, onirycznej przestrzeni tekstylnej świątyni (z działu męskiego) w rozmiarze GOD SIZE.
To opowieść, w której odprysk dziecięcej pobożności skłania autorkę performance’u do próby odpowiedzi na swoje dzisiejsze tęsknoty i pytania z pogranicza sacrum i profanum. Apokryficzna opowieść o pewnej świętej od…. kłębuszka.
ŚW. PĘPEK ŚWIATA Aleksandra Pajączkowska
Performance, scenografia, kostium: Aleksandra Pajączkowska
Kuratorka, producentka: Dominka Mądry
Muzyka: Kacper Kornas
Dźwięk: Jarek Downar
Produkcja: Scena Robocza
Premiera: 18 XII 2021
Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera
Twórcy
Aleksandra Pajączkowska
Studiowała scenografię na Wydziale Malarstwa, Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Prezentowała swoje prace studenckie na wystawach w Krakowie, Zakopanem i Wiedniu. Jest też autorką scenografii i kostiumów do filmów fabularnych, seriali, etiud szkół filmowych w Łodzi, Katowicach i Krakowie oraz przedstawień w Krakowskiej Akademii Teatralnej. Współpracowała z teatrami: Łaźnia Nowa, Juliusza Słowackiego, Teatrem Starym, Teatrem Odwróconym w Krakowie, także z Miejskim Centrum Edukacji Teatralnej. Ilustruje stronę internetową teatralia.pl. Tworzy animacje rysunkowe i słuchowiska. W wolnych chwilach robi tatuaże, przerabia oraz projektuje ubrania. Najbardziej lubi malować. W jej malarstwie dominuje realizm magiczny i teatralne światy nasycone melancholią. Marzy, aby zostać zaangażowaną społecznie surrealistką, dlatego próbuje być terrorystką, która robi zamachy na rzeczywistość.
Jarek Downar
Absolwent filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim i realizacji dźwięku w Ama Film Academy. Autor realizacji i udźwiękowienia filmów fabularnych, dokumentalnych, seriali, etiud, gier wideo, wystaw. Lubi ciszę, interesuje się hałasem.
Kacper Kornas
Muzyk w Pradze. W jego planach jest wyemitowanie waluty. Członek grupy artystycznej FLU, zdobył wyróżnienie na festiwalu KRAKERS. Visual jockey współpracujący w mniej lub bardziej formalnych kolektywach. Konserwator dzieł sztuki, na swoje dzieła nie znalazł jeszcze odpowiedniej formy.
Materiały dydaktyczne do spektaklu „Żyjesz naprawdę w innym świecie” to świetny sposób na przeprowadzenie rozmowy z uczniami o tożsamości, wykluczeniu i konstruowaniu swojego „ja” w dzisiejszym świecie.
Materiały zawierają:
FILM DYDAKTYCZNY: to rozmowa z twórcami o spektaklu „Żyjesz naprawdę w innym świecie”. Jest to nie tylko rozmowa o samym spektaklu, ale także o tym czym jest teatr dokumentalny i jak oparcie spektaklu na historiach prawdziwych ludzi zmienia perspektywę.
FILM-INSTRUKCJA dla nauczyciela, który szczegółowo przedstawia sposób wykonania zaproponowanych ćwiczeń.
KARTY DYDAKTYCZNE do ćwiczenia „Krok naprzód” – zawiera karty z rolami oraz opisy sytuacji (dostępne do pobrania na dole strony).
MUZYKA DO ĆWICZEŃ, która zapętlona jest tak, aby przez godzinę dawać Wam ukojenie i uspokojenie do pracy (dostępne do pobrania na dole strony).
Za każdym razem, kiedy wpisuję swoje imię i nazwisko, Microsoft Word podkreśla je na czerwono jako błąd. Mojej tożsamości nie ma w słowniku. Moich praw nie ma w konstytucji. O mojej godności nie mówią w telewizji. Istnieję tylko wtedy, kiedy ktoś wejdzie ze mną w relację, kiedy ktoś będzie chciał uszanować to, kim jestem i kim się czuję. Nawet kiedy próbuję kliknąć „dodaj do słownika”, to system i tak wysyła komunikat „słownik niestandardowy pełny, wyraz nie został dodany.” Więc znowu wybieram „zignoruj wszystko”.
Pracując nad spektaklem dokumentalnym twórcy i twórczynie udają się w podróż do swoich tożsamości. Wykorzystując prywatne materiały video, zapisy z dzienników oraz wywiady przeprowadzone na potrzeby spektaklu, starają się nakreślić obszary społeczno-kulturowe, które mają wpływ na kształtowanie tożsamości albo nazwać te aspekty, które ten kształt odgórnie narzucają. Myśląc o przyszłości, wchodzą w dialog z przeszłością. Odpowiadając teraźniejszości, tworzą perspektywę wspólnotowego i równościowego działania.
