Ile lat ma twój telefon? A komputer? Ile telefonów/komputerów zużyłeś/aś do tej pory w swoim życiu?
W latach 90. cyberpunk straszył nas technologią, która wymknie się spod kontroli i zniszczy ludzkość. Tymczasem prawdziwe zagrożenie leży gdzie indziej. Każdy gest wymiany sprzętu na nowy to nie tylko doraźna zmiana jakości naszego życia, ale i realne, choć odwleczone w czasie konsekwencje dla naszej planety.
Wartość surowców wtórnych znajdujących się w samych tylko telefonach, które przechowujemy w swoich szufladach, przekracza 230 milionów zł. W skali globalnej, rocznie na śmietnik trafia ponad 40 milionów ton elektrośmieci. Rosnące sterty zużytych sprzętów trafiają głównie na wysypiska w Afryce subsaharyjskiej, gdzie nielegalnie i często w niewolniczych warunkach odzyskuje się z nich cenne pierwiastki, takie jak miedź, kobalt, żelazo, cyna a nawet złoto i srebro. Ten proceder zagraża nie tylko zaangażowanym w niego osobom, ale i środowisku naturalnemu: niebezpieczne substancje przenikają do wód i gleb.
Trudno dziś wyobrazić sobie funkcjonowanie w świecie bez smartfona, tabletu czy laptopa. Sprzęty osobiste zapewniają nam możliwość pracy, komunikacji i orientacji w terenie, dają dostęp do informacji i usług, często nader dosłownie ratują życie. Poza wszystkim jednak, są naszymi najwierniejszymi i najintymniejszymi kompanami, towarzyszącymi nam w niemal każdym momencie życia (kto nigdy nie był z telefonem w łóżku czy w toalecie?). Za pilnie strzeżonym hasłem znajdują się sekrety, które zna tylko nasz sprzęt osobisty i które odejdą w niepamięć wraz ze śmiercią jego albo naszą.
Elektrośmieci są przestrzenią do pracy zarówno dla archeolożek, jak i sprzątaczy. Zabieramy się więc do roboty: lawirując pomiędzy intymnością ludzkiego gestu a przytłaczającym ogromem globalnego problemu odkrywamy opowieści skrywane przez nasze laptopy, telefony i inne sprzęty osobiste. Mając świadomość tego, że wszystko się zmienia, snujemy potencjalne wizje przyszłości. Choć na horyzoncie majaczy apokalipsa, nie rezygnujemy z nadziei, próbując odnaleźć drogę do utopii. Nieustannie stawiamy pytania o rolę jaką w tej drodze mogą odegrać człowiek i technologia.
Wszystko się zmieni, ale zanim zmieni się na lepsze, będzie jeszcze gorzej.
Hardware, 1990, reż. Richard Stanley
WSZYSTKO SIĘ ZMIENI M. Popiel, P. Świerczek, M. Wajdzik-Radziejowski, A. Kamińska
Artyści_stki: Monika Popiel / Paweł Świerczek / Michał Wajdzik-Radziejowski (Rabbit on the Moon) / Anna Kamińska
Produkcja: Stowarzyszenie Scena Robocza
Premiera: 24.07.2020
Twórcy
Anna Kamińska – tancerka, choreografka. W 2016 roku ukończyła Akademię Sztuk Teatralnych na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu, a w 2019 kierunek Media Interaktywne i Widowiska w Instytucie Teatru i Sztuki Mediów (UAM Poznań). Doktorantka w Katedrze Teatru i Sztuki Mediów. Wykłada na kierunku Wiedza o teatrze oraz Media Interkatywne i Widowiska. Stypendystka Alternatywnej Akademii Tańca na rok 2019 oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2017. Tworzy na pograniczu choreografii oraz sztuki nowych mediów realizując instalacje, spektakle oraz performance, w których warstwa dźwiękowa kreowana jest poprzez ruch ciała i interakcję z obiektami. Współtworzy łódzką grupę LineAct, która zajmuje się sztuką site-specific.
Michał Wajdzik Radziejowski / Rabbit on the Moon – Rabbit On The Moon to solowy projekt Michała Wajdzika-Radziejowskiego (połowa duetu The Party Is Over). Połączenie surowej elektroniki z przestrzennymi dźwiękami i charakterystycznymi rytmami, inspirowane muzyką poznaną w różnych zakątkach świata, śląskim industrialem, klasyczną elektroniką i nowymi brzmieniami. Dotychczasowe wydania: „Low Gravity Techno Experience” (2017) EP „RANDOM” (2019). Rabbit On The Moon stworzył muzykę do projektów teatralnych Rafała Urbackiego „Bloki i familoki” (2015, Teatr Śląski w Katowicach), „Erynie zostaną za drzwiami” (2016, Teatr Stary w Krakowie) i „Jaram się” (2016-2017, Teatr Śląski w Katowicach / Industriada). Wziął udział w projekcie „Mix the city Katowice”, którego kuratorem był Ghostpoet (2017). Opracował i wykonał muzyki na żywo do filmu „Metropolis” (Elektronarracje 2018, Wakacyjne Kadry i Dźwięki Cieszyn 2018, 21. Festiwal Filmów Kultowych) oraz wyprodukował muzykę do komiksu „Victoria” (Elektronarracje 2018).
Paweł Świerczek – dramaturg, performer, organizator kultury. Ukończył kulturoznawstwo na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach oraz Laboratorium Nowych Praktyk Teatralnych na Uniwersytecie SWPS w Warszawie. W 2017 roku napisał debiutancki dramat „Odwołany” (wystawiony przez Teatr Wóz Tespisa/Teatr Naumiony w reż. Iwony Woźniak w ramach Katowickiej Rundy Teatralnej) oraz przetłumaczył na język polski „Chromę. Księgę kolorów” Dereka Jarmana. Był autorem adaptacji i dramaturgiem scenicznej interpretacji „Chromy” w Teatrze Studio w Warszawie (2019, reż. Grzegorz Jaremko) a także konsultantem dramaturgicznym przy adaptacji tej samej książki w Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu (2019, reż. Rafał Matusz). W 2018 roku w berlińskim Sophiensaele stworzył solowy performans „Wungiel i Donga / Of Coal and Rainbow” zderzający górniczą i queerową tradycję Górnego Śląska oraz wystąpił w performansie „Hybris, cz. 1” w reż. Michała Borczucha i Dominiki Biernat (Festiwal Pomada w Warszawie). W 2019 roku wyreżyserował zbiorowy performans „Jestem” w ramach Generatora Malta (Festiwal Malta w Poznaniu) poruszający temat bezbronności jako narzędzia dla pokoju. W tym samym roku stworzył instalację „Przegięty dom seniorki i seniora” (Scena Robocza / Sąsiedztwo: Granice bliskości), opowiadającą o polskich seniorach i seniorkach LGBT+. W ramach projektu Scena Nowej Dramaturgii w Teatrze im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie napisał (we współpracy z reżyserem Sebastianem Krysiakiem) dramat „Łyknąć” opowiadający o życiu osób HIV-pozytywnych oraz recepcji HIV/AIDS w Polsce.
Monika Popiel – studentka V roku Reżyserii na Akademii Teatralnej w Warszawie. Ukończyła Wydział Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej na Politechnice Gdańskiej. Reżyserka i współprogramistka spektaklu “Roja” pokazywanego w ramach festiwalu “Miasto Szczęśliwe” w Teatrze Powszechnym w Warszawie oraz na Forum Młodej Reżyserii w Krakowie. Autorka interaktywnej przestrzeni “Wspólne dźwięki” powstałej w kooperacji z kompozytorem Kamilem Szuszkiewiczem, w Scenie Roboczej w Poznaniu. We współpracy z osobami LGBT+ z doświadczeniem uchodźczym stworzyła platformę awatarową “N/A-Neighbour/Avatar” (w ramach projektu “Sąsiedztwo: Granice bliskości/ Queerowy demontaż”). W swoich działaniach i poszukiwaniach bada szeroko pojęty zmysł dotyku jako medium.
„Dzieci Saturna” to projekt dokumentalny o zaostrzającym się kryzysie zdrowia psychicznego wśród młodych ludzi. Chcemy zrozumieć co pcha ich w otchłań, z której – jak im się zdaje – jedynym ratunkiem jest rezygnacja z życia.
Tygodniowo dwoje lub nawet troje nastolatków i młodych dorosłych (statystyki obejmują populację od 12 do 25 roku życia) ginie w wyniku podjętej, skutecznej próby samobójczej. Z kryzysem zdrowia psychicznego zmagają się coraz młodsze dzieci. Inspiracją dla naszego projektu jest figura Saturna – w zachodniej astrologii utożsamiana z zimnem, melancholią i stanami depresyjnymi. W mitologii Saturn (grec. Kronos) wtrącony do Tartaru przez Zeusa, jest patronem wszystkich cierpiących z nadmiaru „czarnej żółci”, odpowiedzialnej za stratę chęci do życia, brak apetytu i ogólną niemoc odczuwania radości. Dzisiejsza rzeczywistość, którą współtworzymy, niczym Saturn pożera własne dzieci. Jak możemy je uratować? Przede wszystkim zacznijmy rozmawiać.
Jak trudna i delikatna jest kwestia poruszania tematu samobójstw w mediach uzmysławia m.in. przykład amerykańskiego serialu o nastolatkach „13 powodów”, gdzie główna bohaterka opowiada co doprowadziło ją do decyzji o odebraniu sobie życia. W kilka miesięcy od premiery serialu odnotowano znaczny wzrost liczby samobójstw wśród młodzieży. Badania wskazują, że emisja kontrowersyjnego serialu miała bezpośredni wpływ na wzrost samobójczej fali. Dlatego tworząc nasz projekt postanowiłyśmy go skonsultować z psychologami i osobami, które czuwają nad bezpieczeństwem tworzonego komunikatu.
Projekt „Dzieci Saturna” składa się z dwóch części. Pierwsza to umieszczony w internecie hipertekst umożliwiający podróżowanie szlakiem prawdziwych historii bohaterek i bohaterów opowiadających o własnych doświadczeniach. Są to w większości osoby już dorosłe, które w bardzo młodym wieku zmagały się lub wciąż zmagają z kryzysem zdrowia psychicznego. Znajdziemy tam też historię opowiedzianą z perspektyw matki dziecka chorującego na ciężką depresję czy 17-letniej dziewczyny, która dzięki pomocy psycholożki przestała się samookaleczać.
Druga odsłona projektu powstała w Teatrze Dramatycznym im. Gustawa Holoubka. Strona internetowa, po modyfikacjach, dostępna jest pod adresem: https://dziecisaturna.pl/
Druga część to słuchowisko ASMR. ASMR (ang. autonomous sensory meridian response) to zjawisko przyjemnego mrowienia w okolicach głowy, szyi i innych obszarach ludzkiego ciała. Zjawisko to może zostać wywołane poprzez wizualne, słuchowe, dotykowe i zapachowe bodźce zewnętrzne. Charakter i kwalifikacja zjawiska ASMR została kilkukrotnie przebadana naukowo – jest faktyczną aktywnością mózgu, która ma dobroczynny wpływ na zdrowie. Przypuszcza się, że zamyka obszary mózgu odpowiedzialne za stres.
Odczarujmy mroczną figurę Saturna i wybierzmy się w relaksującą ASMR-ową podróż w stronę gazowego olbrzyma. O bezpieczeństwo i najwyższy komfort podróży zadba świetnie przeszkolona obsługa Cassini Exploration Space Resort.
W słuchowisku wykorzystany został fragment książki „Odyseja kosmiczna” Arthura C. Clarke’a w przekładzie Jędrzeja Polaka.
DZIECI SATURNA A. Baumgart, A. Matlingiewicz
Twórczynie: Agata Baumgart, Aleksandra Matlingiewicz
Koncepcja: Agata Baumgart, Joanna Kowalska, Aleksandra Matlingiewicz
Projekt hipertekstu: Jakub Alejski, współpraca: Dominika Mądry
Kuratorka: Dominika Mądry
Opracowanie graficzne hipertekstu: Olga Beyga
Konsultacje merytoryczne: Lucyna Kicińska
Reżyseria dźwięku: Sebastian Dembski
Muzyka: & the romantic horse
Wsparcie merytoryczne: Ola Juchacz
Wideo: makemake
Sesja zdjęciowa: Paweł Turłaj
Kostiumy do sesji zdjęciowej: Marta Szypulska
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 22 V 2020
Wydarzenie jest objęte Honorowym Patronatem Rzecznika Praw Obywatelskich, Patronatem Honorowym Prezydenta Poznania oraz patronatem kampanii „Życie warte jest rozmowy”.
Agata Baumgart – ur. 1987 reżyserka, scenografka, graficzka, rysowniczka. Absolwentka Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej im Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Studiowała Grafikę na Akadem Sztuk Pięknych w Warszawie W 2017 wyreżyserowała teatr telewizji „ Spalenie Joanny” wg tekstu Magdaleny Miecznickiej w ramach programu Teatroteka produkowanego przez Wytwórnie Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie. W 2018 nakręciła film dokumentalny „Love 404” dla Studio Munka w Warszawie. Zrealizowała spektakl “O szczytach rozpaczy i uśmiechu stewardessy”, który wygrał Konkurs Sceny Debiutów 2016 organizowany przez Teatr Nowy w Poznaniu . W 2015 wyreżyserowała spektakl warsztatowy Horror Story Praga w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Między utopią a rozczarowaniem (2015). Jest autorką wielu scenografii m.in. do spektakli: „Great Poland” w reż. A. Jakubczak w Teatrze Polskim w Poznaniu, ”Bóg w Dom” w reż K. Szyngiery w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, ”Jak to dobrze, że mamy pod dostatkiem” w reż. K. Szyngiery w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu,“Świadkowie”(2015) w reż. K. Szyngiery w Teatrze Współczesnym w Szczecinie, “Tajemniczy ogród” w reż. K. Szyngiery w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu (2014) ”Bańka Mydlana” w reż. A. Pakuły w Teatrze Dramatycznym w Warszawie 2009.
Aleksandra Matlingiewicz – ur. 19.03.1991r. w Rzeszowie. Aktorka, performerka, choreografka. Magister sztuki. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu na Wydziale Aktorskim (2016), a także Akademii Muzycznej w Łodzi na specjalności choreograficznej (2012). Współpracuje z takimi artystami jak Weronika Szczawińska (Nigdy więcej Wojny, Komuna Warszawa; Lawrence z Arabii, Teatr Powszechny w Warszawie), Katarzyna Szyngiera (Uchodźczynie, Biennale Warszawa) czy Natalia Sołtysik (Skrzywienie kręgosłupa, Teatr Współczesny we Wrocławiu). Uczestniczka licznych warsztatów tańca współczesnego m.in. w Lublinie, Bytomiu czy Nowym Jorku. Była członkini Teatru Tańca Mufmi Anny Piotrowskiej. Swoją codzienność utrwala na analogowych fotografiach.
Wydarzenie współfinansowane ze środków budżetowych Miasta Poznania.
Hipertekst dofinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego z Narodowego Centrum Kultury w ramach Programu Kultura w sieci.
„Warunki zabudowy” to tytuł projektu z pogranicza teatru plastycznego i performance, którego autorami są Arti Grabowski i Zbigniew Szumski. Artystów połączyła fascynacja teatrem absurdu, surrealistami i Tadeuszem Kantorem. Zaowocowało to w projekcie odniesieniami do tego formatu sztuki, a osią przekazu, która zdominowała tę eksperymentalną, artystyczną fuzję jest malarstwo. Motywami przewodnimi spektaklu będą kwadrat i linia, metaforycznie przedstawiające plac i mur. To historia szamana, budowniczego placów i murów podziałów, próbującego odczarować wydarzenia z Placu Niebiańskiego Spokoju z 89’, Trzech Kultur 68’, Murów: berlińskiego, palestyńskiego, chińskiego, meksykańskiego. Spektakl kolażowo oparty jest na tekstach własnych, Franza Kafki „Historia budowy muru Chińskiego“, Alejandro Jodorowskiego „Podręcznik Psychomagii”, Deyan Sudjica „Kompleks gmachu. Architektura władzy” i Alfreda Kubina „Po tamtej stronie”.
„Zetnij rosnące pośrodku drzewo, następnie konsekwentnie wykarczuj połać amazońską. Sproszkowany Księżyc wymieszaj z cementem, a z tak uszlachetnionej zaprawy uformuj miliard jeden kostek brukowych, którymi wyłóż powstałe karczowisko. Na tak przygotowanym placu zabaw postaw zamek, pomnik z piaskowej babki, a teren ogrodź murem zwieńczonym tulipanami, kolczastym horyzontem i fosą utkaną z jarmułek, hidżabów, ukraińskich koszul – i czymkolwiek, co tam jeszcze bezużytecznego masz w szafie. Podczas uroczystego otwarcia nowo powstałego Placu wmurować należy tablicę upamiętniającą – koniecznie ze składem chemicznym wszystkich podziałów, recepturą na selekcję wykolejonych, tęczowych, ufarbowanych, tych co to pod prąd myśleli, że płyną. Po latach obal babkę, a foremki przetop na pochodnie i czołgi…Pamiętaj jednak, że i tak możliwe będzie zatrzymanie natarcia zwykłymi reklamówkami, w których przenoszona jest pamięć”. – Arti Grabowski
WARUNKI ZABUDOWY A. Grabowski, Z. Szumski
Scenariusz: Zbigniew Szumski i Arti Grabowski
Reżyseria: Zbigniew Szumski
Występuje: Arti Grabowski
Światła: Przemo Kruk
Asystentka: Katarzyna Lewińska
Technika: Aleksandra Kołodziej, Jacek Kobra
Statyści: Krzysztof Mrug, Sebastian Mager
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Partner: Teatr CINEMA
Premiera: 21 II 2020
fot. Maciej Zakrzewski
Twórcy_czynie
dr hab. Arti Grabowski
Absolwent Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Artysta interdyscyplinarny: malarz, performer, aktor, reżyser teatralny. Zajmuje się również sztuką wideo oraz ‘instalakcją’. Występował na festiwalach sztuki performance, biennale oraz przeglądach sztuki w różnych zakątkach świata. Kierownik Pracowni Sztuki Performance na Wydziale Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Kurator Międzynarodowych Spotkań Performerów w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie oraz kilku wystaw o zasięgu międzynarodowym: “Kwiaty Zła”, “Stan zagrożenia”. Wyreżyserował monodramy: “Kamica79” oraz “W zawieszeniu”. Współpracował z poznańskim teatrem „Porywacze ciał”, z którym zrealizował pięć spektakli; Teatrem “Brama” oraz Stowarzyszeniem “Fort Sztuki’.
Arti to nieskrępowana ograniczeniami, dualistyczno-periodyczna osobowość twórcza. Nomadyczne, niesubordynowane zwierzę uodpornione szczepionką absurdu, dystansu i entuzjazmu. Społecznik, pasjonat biegów górskich oraz wszelakich aktywności psychofizycznych. Lubieżnik kulturalny, furiat faszerowany romantyzmem i cynicznym pietyzmem. Miłośnik minimalizmu, artystycznych przewyższeń, kulinarnych przeciążeń, nietuzinkowych fetyszy, herbaty matchy, oplątw, obrzęków, a nade wszystko nosaczy sundajskich.
Zbigniew Szumski
Studiował na wydziale malarstwa i grafiki w PWSSP w Gdańsku, dyplom u prof. Jerzego Krechowicza w 1983 r. Zajmuje się rysunkiem, plakatem, grafiką, scenografią i reżyserią teatralną. Jest współzałożycielem i reżyserem wszystkich przedstawień Teatru Cinema, który działa od 1992 roku. Mieszka i pracuje w Michałowicach w Karkonoszach.
Świat w siedmiu muzycznych obrazach:Preludium/Narodziny, Kobieta, Mężczyzna, Profanum, Wesele, Sacrum, Śmierć/Postludium
Pitagorejczycy twierdzili, że świat został stworzony z chaosu przez dźwięk i harmonię, zgodnie z zasadami muzycznych proporcji. Siedem planet znajdujących się w ciągłym ruchu wytwarza owe dźwięki o doskonałej harmonii, zaś odległości między nimi odpowiadają interwałom muzycznym. Pojęcie Harmonia Mundi nie odnosi się bezpośrednio do tego świata, który staje się, rozpada, by znów się odrodzić na naszych oczach; świata doraźnych niedoskonałości, skażonego złem, dotkniętego brakiem, z każdą chwilą przemijającego – ale do świata idei, do stałego miernika i wzorca wszelkiej rzeczywistości doraźnej. Ten kosmiczny porządek kosmiczny ma odbicie w duszy ludzkiej, co z kolei przekłada się na harmonię i porządek dzieł ludzkich, a zwłaszcza muzyki, która w jakimś stopniu odwzorowuje tę niesłyszalną harmonię kosmiczną.
Od lat zajmuję się praktykowaniem ludowej muzyki, śpiewu oraz tańca, i niezmiennie towarzyszy mi pytanie, co kryje się pod pojęciem Tradycji? Czy ten zbiór melodii, rytmów, zachowań, obrzędów, artefaktów, wyobrażeń na temat kultury ludowej, którym dziś dysponujemy wskazuje na to, iż była to kiedyś całościowa wizja świata, w pełni go opisująca i porządkująca? Czyż Tradycji nie można by wręcz uznać za spadkobierczynię owej antycznej idei Harmonii Mundi, ale w formie ludycznej, popularnej, swojskiej – Harmonia Vulgaris?
W naszej niefabularnej opowieści przeprowadzimy was przez kolejne kręgi ludowych wtajemniczeń, uruchomimy kosmiczny zegar, poruszymy siedem sfer ludzkiej egzystencji. Wielkopolska muzyka w niestylizowanej, organicznej formie oprawiona jak klejnot w „rzemieślniczą” scenografię Piotra Rogalińskiego stanie się wehikułem, który zabierze Was poza granice regionu, czasu, historii.
Hałasowi i jego artystom udało się stworzyć przedstawienie, które na wielu poziomach odczuć i emocji spotyka się z naszą świadomie może zarzuconą, ale podświadomie trwałą potrzebą Piękna – czyli duchowości głębszej niż sama estetyka. (…) Tak, jak Harmonia Mundi była ideą sensu świata, a nie rzeczywistością – tak myśl o Harmonii Vulgaris wydaje mi się tęsknotą do Świata, który lepiej zaspokaja poczucie sensu. Świata uosobionego przez wiejskie społeczności przechowujące „odwieczną” Tradycję.
(…) spektakl warto zobaczyć zarówno z uwagi na sam pomysł, na jego walory plastyczne, jak i na udział muzyków ludowych, ze szczególnym uwzględnieniem kapeli Manugi. Ale warto też podkreślić, że ważne role (…) grają tu Julia, Jonasz i Jakub Hałasowie, a zatem dzieci Autora. Z perspektywy widza można odnieść wrażenie, że spektakl staje się również zbiorowym, rodzinnym doświadczeniem, w najlepszym znaczeniu tych słów. Że oto sztuka staje się wspólnym odkrywaniem świata w jego fundamentalnych aspektach. A językiem, w którym się o tym opowiada, jest język muzyki tradycyjnej.
Występują: Jadwiga Tomczyk i Julia Grzelaczyk, Witek Roy Zalewski, Krzysztof i Maria Polowczyk, Manugi (Michał Mocek, Patryk Szulc, Zbigniew Kasperski, Wojciech Wojciechowski), Basia Wilińska i Joanna Szaflik, Jonasz i Jakub Hałas, Julia Hałas, Jacek Hałas i Piotr Rogaliński
Muzyka: Jacek Hałas, utwory ludowe
Scenografia: Piotr Rogaliński
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
„sTWÓRZ | zROZUM” to 2-letni projekt realizowany we współpracy ze szkołami podstawowymi, skierowany do uczniów klas szóstych i siódmych, zorientowany na pogłębianie wrażliwości oraz poszerzanie aparatu krytycznego młodych ludzi. Celem projektu jest propagowanie aktywnego, świadomego oraz twórczego uczestnictwa w kulturze na poziomie: czynnego udziału, interpretacji oraz indywidualnej wypowiedzi artystycznej. Istotą „sTWÓRZ | zROZUM” są działania zaprogramowane w sześciu komplementarnych modułach warsztatowych: opowieść, dźwięk, przedmiot, wideo, gra komputerowa oraz teatr. Motywem spajającym poszczególne moduły jest tradycja antyczna przenikająca, a niejednokrotnie także inspirująca wybrane formy wyrazu artystycznego, opracowywane w ramach warsztatów. Należy podkreślić, iż antyk nie będzie rozpatrywany w swej formie pierwotnej. Dostęp do niej – jeśli w ogóle możliwy – zarezerwowany jest bowiem dla wąskiej grupy specjalistów. W szerokim obiegu kultury współczesnej (w tym kultury popularnej) antyk uobecnia się zaś przede wszystkim poddany uprzednio procesowi recepcji, aktualizacji oraz reinterpretacji jego znaczenia i funkcji. Stąd dla uświadomienia młodemu użytkownikowi kultury trwałości tradycji antycznej oraz jej fundamentalnej wagi należy wykorzystać technikę narracji transmedialnej.
Media się zmieniają, a wraz z nimi zmienia się sposób tworzenia i prezentowania narracji. Jedna platforma coraz częściej już nie wystarcza współczesnemu odbiorcy, a zwłaszcza młodzieży wychowanej w świecie zdominowanym przez media do niedawna zwane nowymi. Zgodnie z potrzebami młodych użytkowników kultury temat powinien zostać opowiedziany za pomocą różnych, wzajemnie się uzupełniających form przekazu, takich jak komiks, utwór literacki, muzyczny, instalacja wizualna, gra komputerowa. Dzięki takiemu rozwiązaniu odbiorcy wciąż odkrywają nowe znaczenia poprzez ciągłą aktualizację treści. I to właśnie w tej mnogości form składających się na transmedialną opowieść antyk istnieje w percepcji młodzieży, choć częściowo nieuświadomiony.
Chcemy zaprosić młodzież do zmiany perspektywy i otworzenia się na odmienny sposób patrzenia na kulturę, tak by mogli dostrzec niewidzialne nici łączące, a często spajające jej poszczególne artefakty. Jednym z tych spoiw niepodważalnie jest tradycja antyczna, doskonale młodzieży znana nie tylko z zajęć lekcyjnych, ale także z czytanych bądź przeglądanych komiksów, gier komputerowych, oglądanych filmów. Przy pomocy różnorodnych form warsztatowych, bazujących zarówno na tradycyjnych formach ekspresji artystycznej, jak i wykorzystujących nowe technologie i media zaangażujemy młodzież do stworzenia autorskiego i eksperymentalnego uniwersum transmedialnego, bazującego na ich własnym sposobie pojmowania antyku. Każdy moduł zakłada wytworzenie jednej części będącej zamkniętą całością. Dzięki takiemu rozwiązaniu każdy z uczestników pojedynczego modułu, zachowując świadomość konstruowania uniwersum, zyska poczucie uczestnictwa w skończonej i autonomicznej jednostce projektu. Zwieńczeniem rocznej pracy wszystkich uczestników będzie transmedialne i autorskie widowisko, bazujące na nabytych wcześniej umiejętnościach i wytworzone pod opieką profesjonalnych artystów i animatorów.
MODUŁY WARSZTATOWE:
I OPOWIADAJ!
Cloud Theater, Michał Stankiewicz, Maria Ratajczak
Moduł rozpoczynający rozważania na temat tradycji antycznej w szeroko pojętej kulturze współczesnej. Młodzież podczas spotkań warsztatowych przejdzie cały proces tworzenia spójnej narracji. Pierwszą część modułu poprowadzi Maria Ratajczak, która zapozna młodzież z podstawowymi strategiami konstruowania opowieści i technikami teatry Kamishibai. Kolejne spotkania warsztatowe poprowadzą artyści z wrocławskiego Cloud Theater, którzy wspólnie z młodzieżą przetransformują za pomocą współczesnych środków technologicznych utrwalone opowieści w instalacje wizualne. Ostatnie warsztaty w module przeprowadzi reżyser Michał Stankiewicz, który zapozna uczestników z różnymi modelami tworzenia narracji oraz wspólnie zastanowią się nad przekraczaniem granic w teatrze.
II SKOMPONUJ!
Hubert Karmiński
“Skomponuj!” to drugi moduł tworzenia narracji transmedialnej, zakładający wykorzystanie stworzonych w pierwszym module opowieści jako inspiracji dla skomponowania własnych aranżacji dźwiękowych. Artysta Hubert Kamiński zaznajomi młodzież z technikami tworzenia utworu muzycznego od podstaw na syntezatorach. Celem modułu jest uruchomienie w uczestnikach abstrakcyjnego myślenia oraz pokazanie im możliwości opowiedzenia historii bez odwołowywania się do reprezentacji tekstualnych czy wizualnych.
III ZBUDUJ!
Adam Karol Drozdowski
Moduł zakładający pracę z przedmiotem i jego relacjami z przestrzenią, użytkownikami i innymi przedmiotami. Wykorzystując materiały z poprzednich modułów młodzież zastanowi się wraz ze scenografem i konstruktorem lalek Adamem Karolem Drozdowskim jak dźwięk i różne sposoby narracji korespondują z otoczeniem materialnym. Podczas działania uczestnicy dowiedzą się również, jak ważna jest przestrzeń w tworzeniu widowiska, a także, jaką rolę odgrywa przedmiot w spektaklu teatralnym. Warsztaty mają również otwierać wrażliwość młodego widza na możliwości jakie daje metafora wizualna.
IV NAGRAJ!
Krystian Koźbiał, Anna Paprzycka
W module “Nagraj!” uprzednio poznane technik narracji transmedialnej zostaną uruchomione w celu stworzenia utworu filmowego. W trakcie warsztatów zaprezentowane zostaną różne techniki animacji, a także poszczególne etapy powstawania filmu przez młodych artystów: Annę Paprzycką oraz Krystiana Koźbiała. Uczestnicy otrzymują możliwość bezpośredniego poznania warsztatu filmowego, a także praktyczną wiedzę o procesie tworzenia filmów. Będą mieli również możliwość uczestnictwa w laboratorium nowych mediów. We współczesnym świecie zdominowanym przez sztuki audiowizualne, film animowany stał się podstawowym (a zarazem szczególnie bliskim młodym ludziom) środkiem przekazu: kulturowego, społecznego, artystycznego i etycznego.
V ZAPROGRAMUJ!
Jakub Alejski
Programowanie jest jedną z kluczowych umiejętności we współczesnym świecie – wszak komputery towarzyszą nam na każdym kroku, a wciąż niedoceniana mimo, iż niezwykle dochodowa sztuka tworzenia gier jest jedną z najlepiej opłacanych branży na rynku. Programowanie to nie tylko cenna, praktyczna umiejętność, ale także nauka logicznego i analitycznego myślenia, ucząca również poszukiwania optymalnych rozwiązań, samodzielności i zaradności. Ponadto pozwala rozwijać coś niewątpliwie najważniejszego – kreatywność. Gry łączą wszystkie wcześniej zaprojektowane typy narracji, są podobnie jak film interdyscyplinarną ale przy tym interaktywną formą opowieści. Realizacja wątku antycznego jest tematem wiodącym we współczesnych grach. Chcemy bazować na tym, co jest już obecne wśród młodzieży, a mianowicie na fabule, którą doskonale znają, a jest fundamentem współczesnej kultury – na kulturze antycznej. Pozwoli to poszerzyć i uświadomić jak ważną rolę odgrywa mit w obecnej kulturze, jak współczesne medium bazuje na motywach stworzonych w odległej epoce oraz jak mogą go wykorzystać na potrzeby zrealizowania własnych gier.
VI ZAGRAJ!
Grażyna Tabor
Jest to ostatni moduł realizacji zadania, w ramach którego odbędą się kompleksowe i różnorodne warsztaty teatralne z doświadczoną instruktorką teatralną Grażyną Tabor. Celem tych zajęć jest zapoznanie uczestników z różnorodnością technik i formalnych rozwiązań wykorzystywanych we współczesnym teatrze. Warsztaty w znacznej mierze oparte będą na ruchu oraz sztuce komunikacji niewerbalnej. Pozowali to na artykulacje opracowanej przez uczestników przewodniej opowieści projektu za pomocą centralnego medium jakim jest ludzkie ciało. Współczesny teatr łączy wszystkie typy wcześniej wypowiedzianych narracji.
FINAŁ:
Grażyna Tabor, Adam Karol Drozdowski, uczestnicy/czki projektu
Etapem podsumowującym roczne działania będzie stworzenie przez uczestników projektu finałowego transmedialnego widowiska, które może przyjąć dowolną formę wypowiedzi artystycznej. Jej kształt uformuje tylko i wyłącznie wyobraźnia młodych użytkowników kultury oraz ich recepcja kultury antycznej. Szansa na stworzenie autorskiego widowiska łączącego wszystkie poznane typy narracji daje przestrzeń młodym użytkownikom kultury do świadomego i krytycznego komentarza dotyczącego rzeczywistości. Będzie to również moment, w którym wszyscy uczestnicy projektu wymienią się nabytym doświadczaniem. Ostatnim etapem projektu, już jako część ewaluacyjna czy też dokumentacyjna będzie wydanie transmedialnej powieści w formie cyfrowej. Publikacja będzie złożona z cząstek składowych projektu, czyli z każdej pracy wieńczącej dany moduł oraz z materiałów zachowanych po finałowym widowisku. Jest to ciekawa i innowacyjna forma dokumentacji projektu, która pozostawia trwały stały ślad po działaniach.
10-11 X / 11:00-15:00 / Grażyna Tabor / Scena Robocza
17-18 X / 11:00-15:00 / Grażyna Tabor / Scena Robocza
24-25 X / 11:00-15:00 / Grażyna Tabor / Scena Robocza
LISTOPAD – praca nad finałowym widowiskiem
1 XII / FINAŁOWE WIDOWISKO / Scena Robocza
2019
MODUŁ I
OPOWIADAJ
4 IX / 10:00-12:00 / POKAZ OTWIERAJĄCY / Scena Robocza
14-15 IX / 11:00-15:00 / Maria Ratajczak / Scena Robocza
21-22 IX / 11:00-15:00 / Cloud Theater / Scena Robocza
28-29 IX / 11:00-15:00 / Cloud Theater / Scena Robocza
5-6 X / 11:00-15:00 / Michał Stankiewicz / Scena Robocza
12-13 X / 11:00-15:00 / Maria Ratajczak / Scena Robocza
MODUŁ II
SKOMPONUJ
15 X / 10:00-12:00 / POKAZ OTWIERAJĄCY / Scena Robocza
26-27 X / 11:00-15:00 / Hubert Karminśki / Kołorking Muzyczny
9-10 XI / 11:00-15:00 / Hubert Karminśki / Kołorking Muzyczny
16-17 XI / 11:00-15:00 / Hubert Karminśki / Kołorking Muzyczny
MODUŁ III
ZBUDUJ
21 XI / POKAZ OTWIERAJĄCY / Teatr Animacji
23-24 XI / 11:00-15:00 / Adam Karol Drozdowski / Scena Robocza
30 XI -1 XII / 11:00-15:00 / Adam Karol Drozdowski / Scena Robocza
14-15 XII / 11:00-15:00 / Adam Karol Drozdowski / Scena Robocza
16 XII / 10:00-12:00 / POKAZ ZAMYKAJĄCY PIERWSZĄ CZĘŚĆ PROJEKTU / Scena Robocza
BIOGRAMY OSÓB WSPÓŁTWORZĄCYCH PROJEKT:
Dominika Mądry – kuratorka projektu i jego producentka, absolwentka Wiedzy o Teatrze oraz Mediów Interaktywnych i Widowisk na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, absolwentka studiów podyplomowych Audience Development w ramach międzynarodowego projektu Connect. Prezeska Stowarzyszenia Wspólne działającego na rzecz kultury, edukacji i nowych mediów. Od 2018 koordynatorka festiwalu Nowa Siła Kuratorska, którego była jedną z kuratorek podczas IX edycji Festiwalu Nowa Siła Kuratorska. Od czerwca 2017 roku współtworzy zespół Stowarzyszenia Scena Robocza jako osoba ds. marketingu oraz edukacji. Kuratorka projektów z zakresu animacji i edukacji kulturalnej. Współzałożycielka kolektywu artystyczno-kuratorskiego l a t e r collective oraz JTB collective.
Aleksandra Białek – kuratorka projektu, absolwentka Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, studentka Mediów Interaktywnych i Widowisk na tym samym Uniwersytecie oraz absolwentka studiów podyplomowych Audience Development w ramach międzynarodowego projektu Connect. Wiceprezes Stowarzyszenia Wspólne działającego na rzecz kultury, edukacji i nowych mediów. Kuratorka i producentka projektu “Kierunek: BIAŁORUŚ” na Festiwalu Nowa Siła Kuratorska. Redaktorka poznańskiego mediów. Kuratorka projektu “Historie osobiste. Miasto opowieści”, w lokalnej społeczności Pniew, który to zakładał zaangażowanie młodzieży w utworzenie multimedialnej wystawy z wykorzystaniem nowych mediów i technologii. Uczestniczka Otwartego Uniwersytetu Poszukiwań w Instytucie Grotowskiego oraz współzałożycielka Grupy Roboczej Teatru na Faktach w tymże Instytucie. Asystentka reżysera w spektaklu „Korporacje” w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu.
Adriana Molenda – producentka projektu, absolwentka filozofii i filologii hiszpańskiej na UAM w Poznaniu. Edukatorka i animatorka społeczna. Koordynowała międzynarodowe projekty na rzecz pokoju, praw człowieka i społeczności lokalnych oraz inicjatywy kulturalne i ekologiczne. Pracowała jako tłumaczka oraz trenerka edukacji globalnej i komunikacji międzykulturowej. Biegle włada językiem angielskim, hiszpańskim i ukraińskim. Jako artystka brała udział w wystawach sztuki współczesnej i festiwalach w Polsce i za granicą. Jako koordynatorka projektów, trenerka, ekspertka i tłumaczka współpracowała między innymi z: Galerią im. J. Tarasina w Kaliszu, Galerią Dzyga we Lwowie, Stowarzyszeniem „Jeden Świat” w Poznaniu, Państwowym Muzeum na Majdanku, Stowarzyszeniem Społeczno – Kulturalnym „Polska – Ukraina”, Urzędem ds. Cudzoziemców (ośrodki w Lininie i w Dębaku), Politechniką Lwowską, Instytutem Zachodnim w Poznaniu, Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, Service Civil International. Publikowała min. w Tygodniku Powszechnym. Od 2018 roku Managerka finansów w Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA.
Maria Ratajczak – absolwentka Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz studentka studiów magisterskich na tej samej uczelni na kierunku Pedagogika. Od 2016 roku współpracuje ze Stowarzyszeniem Zielona Grupa, w którym jest animatorką i koordynatorką projektów głównie skierowanych do dzieci i młodzieży. Chętnie angażuje się w działania na rzecz lokalnych społeczności. Jest również autorką tekstów bajek kamishibai.
Michał Stankiewicz – studiował dziennikarstwo, wiedzę o teatrze oraz dramatopisarstwo, reżyser teatralny. W teatrze interesuje się projektowaniem sytuacji, w której mogą zajść autonomiczne zdarzenia wobec spektaklu. . Zajmuje się teatrem dokumentalnym, przygląda się pojęciu tożsamości i skupia się na osobistych przeżyciach bohaterów, z którymi pracuje.
Cloud Theater – teatr w chmurze, to niezależny zespół artystów, technik, miejsc i rozwiązań technologicznych, założony w 2016 roku przez wrocławskiego twórcę Teo Dumskiego. Teatr zachwycił publiczność swoją pierwszą produkcją – Krótkim Zarysem Wszystkiego (premiera w Kinie Nowe Horyzonty). Przedstawienie o historii wszechświata – kompilacja teatru, filmu i sztuk wizualnych – było nagradzane i pokazywane na prestiżowych festiwalach (m.in. Boska Komedia w Krakowie, CaFE Festival w Budapeszcie, Studiobühne w Kolonii czy Belaya Vezha w Brześciu.
Hubert Karmiński – muzyk grający na gitarze basowej i syntezatorach oraz producent muzyczny rodem z Kujaw, związany z poznańską sceną eksperymentalno – improwizatorską (członek Poznańskiej Orkiestry Improwizowanej). Uczeń wrocławskiej Szkoły Muzyki Nowoczesnej. Aktualnie producent w studiu nagrań Radia Afera, kurator Kołorkingu Muzycznego an_ARCHE, gdzie cyklicznie organizuje Salon Odsłuchowy oraz Koimpro!
Adam Karol Drozdowski – krytyk teatralny, scenograf, tekściarz, animator kultury. Ukończył studia na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie, studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Katedrze Scenografii. Regularnie prowadzi warsztaty krytyczne z młodzieżą i dorosłymi. Od 2014 roku współtworzy niezależną grupę Teatr Alatyr, w której projektuje i buduje scenografie i lalki teatralne, oraz jako pracownik Fundacji Teatr Alatyr współdziała przy organizacji wydarzeń z zakresu edukacji kulturalnej młodzieży. Jako scenograf prowadzi też warsztaty ze świadomości formy teatralnej, których autorski program otwarty jest na modyfikacje w zależności od grup wiekowych uczestników, a z którymi pojawiał się w wielu miastach w Polsce i w Niemczech.
Anna Paprzycka – teatrolożka, medioznawczyni, doktorantka w Instytucie Teatru i Sztuki Mediów (UAM Poznań); interesuje się kreatywnym kodowaniem i game designem. Prowadzi warsztaty twórcze m.in. z języka Processing. Swoje doświadczenie pedagogiczne zdobyte w pracy ze studentami przekłada na edukacje młodzieży w zakresie nowych technologii i mediów interaktywnych.
Krystian Koźbiał – twórca wizualny, reżyser świateł oraz magister kierunku Media Interaktywne i Widowiska na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Swoje doświadczenie pedagogiczne zdobył przy prowadzeniu warsztatów filmowych i mediów interaktywnych dla dzieci, młodzieży i dorosłych.
Jakub Alejski – doktorant związany z Instytutem Teatru i Sztuki Mediów na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Członek Centrum Badawczego HAT. Jego zainteresowania badawcze dotyczą ludonarracyjnych strategii konstruowania doświadczenia w grach wideo. Związany z games studies zarówno poprzez media cyfrowe, larpy, jak i gry fabularne (role playing games).
Grażyna Tabor – reżyserka teatru, teatru dzieci i młodzieży, aktorka teatralna, absolwentka wydziału reżyserii wrocławskiego PWST. W 1992 roku założyła Teatr Tetraedr w Raciborzu. Prowadzi i organizuje warsztaty teatralne dla różnych środowisk w całej Polsce, przygotowuje etiudy, performances i działania parateatralne. Współpracuje z wieloma teatrami offowymi między innymi z Teatrem Kana czy Teatrem A3. Ze swoim teatrem zrealizowała ponad 30 spektakli, uczestniczyła w dziesiątkach festiwali, przeglądów, spotkań teatralnych w Polsce i za granicami kraju zdobywając liczne, prestiżowe nagrody.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz ze środków budżetowych Miasta Poznania.
Heda, Madina, Milana – Czeczenki, którym udało się pokonać tysiące kilometrów, wyzwań i przeszkód, by przedostać się z północnego Kaukazu do Polski. Trzy kobiety, dla których wojny wydane Czeczenom przez Rosjan były doświadczeniem osobistym, wymuszającym opuszczenie własnego kraju i wyruszenie w drogę – w stronę bezpiecznej Europy i życia, które trzeba układać od nowa. Marina – Rosjanka mieszkająca w Polsce, która organizowała szkołę dla czeczeńskich dzieci na dworcu w Brześciu i od lat pomaga uchodźcom czekającym w naszym kraju na uregulowanie swojej sytuacji prawnej.
Popytka to projekt społeczno-teatralny, którym zapytamy, kim są kobiety XXI wieku, poparzone przez los. Jakie historie zapamiętały, o których wolałyby zapomnieć? Co je wzmacnia, skąd czerpią siłę? Ku jakiemu światu chcą zmierzać? Jakimi kobietami są w tej nowej dla nich rzeczywistości? Z czego się śmieją? Za co tak bardzo kochają życie?
Popytka to procedura nieuregulowana prawnie. Uchodźcy przesłuchiwani są na granicy przez pograniczników. Zapada decyzja, kto może wjechać do Polski, kto nie. Niektórzy próbują kilkadziesiąt razy. Zawarta w słowie popytka – pytka w języku rosyjskim oznacza torturę.
„Musicie się dowiedzieć! Ta wiedza uchroni was przed cynizmem. I przed rasizmem” – pisała Anna Politkowska do swoich czytelników we wstępie do „Drugiej wojny czeczeńskiej”. Czy robimy wiele, żeby wiedzieć? Czy możemy zrobić więcej?
Heda Debirova, Milana Goytamirova, Marina Hulia oraz Madina Mazalieva opowiedziały w spektaklu własne historie. Wykorzystano również obszerne fragmenty tekstów Mariny Hulii z książki „Recydywista” Mariny Hulii i Zbigniewa Wojnarowskiego.
W projekcji wykorzystano fragmenty książek „Druga Wojna Czeczeńska” Anny Politkowskiej oraz „Głód” Martína Caparrósa.
POPYTKA W. Fiebich
Reżyseria: Weronika Fibich
Współpraca twórcza i merytoryczna: Marina Hulia
Dramaturgia: Paulina Skorupska
Muzyka: Artur Sosen Klimaszewski
Reżyseria światła: Tomasz Grygier
Prowadzenie światła: Paweł Stachowczyk
Głos i nagrania audio: Paweł Stachowczyk
Produkcja: Scena Robocza – Centrum Rezydencji Teatralnej
Premiera: 10 V 2019
fot. Piotr Bedliński
Twórcy_czynie
Weronika Fibich – pracuje na pograniczu sztuk performatywnych, reportażu i dokumentu. Reżyserka akcji teatralnych/performatywnych, artystka interdyscyplinarna, twórczyni filmów dokumentalnych i licznych projektów artystycznych. Związana z Ośrodkiem Teatralnym Kana od 1998 roku. Oprócz działalności kulturotwórczej, edukacyjnej i programowej w ramach projektów realizowanych przez Ośrodek, od lat realizuje własną, autorską drogę twórczą. W polu jej zainteresowań są działania realizowane w przestrzeni pozateatralnej; na granicy prywatnego i publicznego. Najczęściej podejmowanym przez nią tematem jest pojęcie pogranicza, wykluczenia, pamięci i tożsamości. Stosowaną metodą pracy jest „rysunek z pamięci”. Wartość „rysunku” polega na powiązaniu prywatnego z publicznym, wyrozumowanego z intuicyjnym, przypomnianego z odczuwanym.
„Kurs” to spektakl teatralny inspirowany dokumentacją filmową rejestrującą kurs tańca. Marzeniem uczestników jest osiągnięcie lepszego statusu mężczyzny. W trakcie zajęć uczą się tańczyć z kobietami i, poprzez taniec, rozumieć mechanizmy uwodzenia.
Celem spektaklu jest przyjrzenie się metodom, jakie stosują trenerzy i trenerki próbując konstruować „prawdziwych mężczyzn” oraz temu, kto i w jakim celu potrzebuje tego rodzaju doświadczenia. Szukamy odpowiedzi na pytanie, jakie znaczenie ma pewność siebie oraz jak funkcjonują stereotypy w kontekście relacji damsko-męskich.
KURS S. Bustamante-Drozdek
Koncepcja i reżyseria: Sara Bustamante-Drozdek
Występują: Magda Celmer, Mikołaj Chroboczek, Paweł Dobek, Konrad Eleryk, Diana Krupa, Maciej Miszczak, Aleksandra Przesław, Marianna Zydek
Dramaturgia: zespół aktorski i reżyserka
Współpraca literacka: Daria Kubisiak
Konsultacje choreograficzne i ruch sceniczny: Agnieszka Kryst
Muzyka: MIN T
Światło: Kacper Zięba
Producent: Dobromir Czerski
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 13 IX 2019
Laureatka konkursu rezydencyjnego NOWA GENERACJA
Twórcy_czynie
Sara Bustamante-Drozdek
Ukończyła Wydział Reżyserii Filmowej w PWSFTviT. W trakcie studiów byłam asystentką Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego przy ich kilku spektaklach: „K.”, „Ciemności”, „Królu”, „Roku z życia codziennego w Europie Środkowo- Wschodniej”. Dokument jej autorstwa „Za drzwiami” był wyświetlany w ramach 55KFF. „Me Voy” film fabularny krótkometrażowy (30’), którego scenariusz napisała i wyreżyserowała znalazł się w sekcji konkursowej 9 edycji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Transatlantyk 2019 w Łodzi i 44. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.
Daria Kubisiak
Absolwentka polonistyki i performatyki przedstawień. Studentka studiów doktoranckich z nauk humanistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studentka reżyserii teatralnej na specjalności dramaturg teatru w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Jako dramatopisarka zadebiutowała tekstem „Reduplikacja” w reżyserii Aśki Grochulskiej w Łaźni Nowej w ramach Festiwalu Uczuć Urażonych. Współpracowała przy projekcie „Dynamika metamorfozy” realizowanym w Instytucie Grotowskiego.
Agnieszka Kryst
Absolwentka Szkoły Głównej Handlowej oraz Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie na wydziale Choreografii i Teorii Tańca. Stypendystka Alternatywnej Akademii Tańca 2013 (Stary Browar Nowy Taniec, Poznań). Współpracowała z Sjoerdem Vreugdenhilem przy spektaklu Skutki niezamierzone, którego premiera odbyła się podczas festiwalu Stary Browar Nowy Taniec na Malcie 2014. Finalistka festiwalu/konkursu choreograficznego New Europe Festival 2013 w Pradze, w czasie którego zaprezentowała (jako choreografka i tancerka) solo Pressure oraz duet Liquid state of mind.
„Kraina Olimpia – skwer sąsiedzki” to projekt dla okolicznych mieszkańców, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci, którego celem jest ożywienie placu przed dawnym Kinem Olimpia. Wspólnie z dzieciakami i sąsiadami od 4 lat wymyślamy, tworzymy i bawimy się, a dotąd zaniedbana przestrzeń staję się coraz piękniejsza. Wypracowałyśmy sprawdzoną formułę, której punktem wyjścia jest wiara w niezwykłą kreatywność dzieci i to one stają się głównymi kreatorami tego, co powstaje i zostawia swój stały ślad na sąsiedzkim skwerze. Z roku na rok jednak Kraina Olimpia staje się coraz bardziej międzypokoleniowa – osoby w absolutnie każdym wieku znajdą w programie coś dla siebie.
KRAINA OLIMPIA – SKWER SĄSIEDZKI 2020
W tym roku w ramach Krainy chcemy eksplorować dźwiękową warstwę rzeczywistości i uwrażliwić na otaczające nas dźwięki w czasach zdominowanych przez kulturę wizualną. Muzyka tak ważna i doceniania w rozwoju każdego człowieka, towarzysząca nam od małego, obecna na każdym kroku, nie tylko kształtuje wyobraźnię, ale wpływa też na rozwój emocjonalny i odgrywa dużą rolę w procesie socjalizacji, wspomaga rozwój człowieka i wpływa na to, aby był on prawidłowy. Ma również działanie relaksujące i terapeutyczne więc obcowanie z nią powinno odbywać się jak najczęściej.
Będziemy wędrować po różnych gatunkach muzycznych, praktykach artystycznych i możliwościach twórczego wykorzystywaniu dźwięku. Stworzymy instrumenty z nieoczywistych materiałów i wielkoformatowe grające obiekty. Odwołamy się do tradycji ludowych, ale też skorzystamy z nowych technologi. Stworzymy autorskie miksy, będziemy podsłuchiwać miasto i budować kolaże dźwiękowe, otwierać swój głos i wydobywać ukrytą i tłumioną moc. Przede wszystkim zbudujemy przestrzeń do wspólnego spędzania czasu, dostrajając się do siebie wzajemnie oraz dzieląc efektami naszych poszukiwań.
W tym roku projekt skierowany jest nie tylko do najmłodszych dzieci, ale także do dorosłych, seniorów i seniorek.
HARMONOGRAM:
☀️ CZERWIEC ☀️
30 czerwca (wtorek) / 14:00 – 19:00
WARSZTATY: SAMORÓBKA
Tworzymy własne instrumenty muzyczne
Prowadzenie: Paweł Romańczuk (Małe Instrumenty)
wiek: 5+, wstęp wolny można dołączać w każdej chwili
Sety muzyczne, premiera ZINa oraz warsztat sitodruku
Wydarzenie jest częścią projektu KRAINA OLIMPIA 2020 współfinansowanego ze środków Miasto Poznań. #poznańwspiera
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.
KRAINA OLIMPIA 2019
? W tym roku w Krainie Olimpia towarzyszyć będzie nam roślinność, ekologia i ogrodnictwo. ? Wspólnie będziemy zazieleniać dziedziniec przed starym kinem Olimpia, by stał się dla wszystkich mieszkańców ostoją w mieście. Zaczynamy już na wiosnę, by latem, podczas warsztatów, cieszyć się efektami naszej pracy! Zapraszamy dzieci, dorosłych, seniorów, wasze psy, koty i przyjaciół – DOTKNIJMY ZIELENI! ?
Wiosenny cykl ogrodniczych spotkań skierowany do wszystkich mieszkańców Poznania, bez względu na wiek. Wraz z architektką Adą i ogrodnikami wspólnie zastanowimy się czego brakuje nam w tej przestrzeni i nauczymy się jak wykorzystując naturalne materiały możemy, bez nieodwracalnych ingerencji w zastaną tkankę miejską, ożywić ją i zmienić na bardziej dostępną dla odwiedzających.
Druga część projektu, spójnie przeplatająca się z pierwszą, zakłada cykl warsztatów edukacyjnych, dla których tłem i otoczeniem będzie wcześniej wspólnie przygotowana przestrzeń. Zaproszony do współpracy pisarz stworzy legendę o Krainie Olimpii, która będzie zaczynem i inspiracją do wszystkich kolejnych działań i warsztatów. Na jej podstawie stworzymy multimedialny i interaktywny mapping na elewacji budynku oraz słuchowisko transmitowane na żywo w radio. Opowieść będzie też zaczynem do ozdabiania przestrzeni i bacznego obserwowania natury i otoczenia, poszukiwania zapachów oraz jadalnych roślin obecnych dookoła. Poznamy zarówno tradycje ludowe jak i współczesne technologie i kreatywne sposoby przetwarzania rzeczywistości. Nauczymy się wspólnie snuć opowieści i marzyć w pięknej Krainie.
HARMONOGRAM:
31 marca 11-17
Wiosenne porządki!
spotkanie porządkowe i konstruowanie donic
7 kwietnia 11-17
Sadzimy wierzby w Krainie Olimpia!
wspólne sadzenie wierzb i rabatki
19 maj 13-17
Piknik w Krainie Olimpia!
przekąski, gry podwórkowe i ogrodnicze
9 czerwca 13-17
Niedziela z sukulentami!
warsztat tworzenia sukulentowych stołów
prowadzenie Łukasz Antonowicz
17-22 czerwca
BUDUJEMY MACHINĘ OGRODNICZĄ!
tydzień wspólnego konstruowania zielonej architektury
23 czerwca 11-16
Czytadło – abecadło
warsztat tworzenia własnych książek i notatników
dla wszystkich grup wiekowych
prowadzenie Studio Sztuki Kobalt
30 czerwca 11-16
Botanika miejska
nieoczywista gra terenowa dla młodzieży i dorosłych
prowadzenie Studio Sztuki Kobalt
21 lipca 11-16
Zieleń w ruch!
warsztaty z tworzenia wiszących ogrodów metodą kokomeda
dla dzieci i dorosłych
prowadzenie Agnieszka Różyńska
28 lipca 11-16
Wietrzenie Krainy Olimpii
warsztaty z rozpoznawania roślin i tworzenia kadzideł
od 16-go roku życia
Prowadzenia Anna Gruszka
Zabawki z trawki
warsztaty z tworzenia zabawek z przyrodniczych znalezisk
dla dzieci od 5-go roku życia
Prowadzenia Anna Gruszka
11 sierpnia 11-16
Dzika Kuchnia
wspólne roślinne gotowanie
prowadzenie Ada Zawadzka
Plastik Wietrzny
warsztaty z kreatywnego recyklingu
dla dzieci od 5-go roku życia
prowadzenie Olga Beyga
19-30 sierpnia
Ogrody Olimpii
tworzenie międzypokoleniowego słuchowiska na podstawie bajki o Krainie Olimpia
prowadzenie Aleksandra Zielińska
WIĘCEJ INFORMACJI W LIPCU
OBOWIĄZUJĄ ZAPISY
31 sierpnia 17:00
finał słuchowiska Ogrody Olimpii
otwarta premiera słuchowiska
28 września 20:00
WIELKI FINAŁ KRAINY OLIMPIA 2019
Miejska dżungla – mapping dla małych i dużych!
prowadzenie Mikołaj Ludwik Szymkowiak
Osoby tworzące tegoroczną edycję Krainy Olimpia:
Aleksandra Kołodziej – kuratorka i pomysłodawczyni projektu Kraina Olimpia – skwer sąsiedzki, absolwentka Wiedzy o Teatrze (specjalizacja programowanie i produkcja interdyscyplinarnych projektów teatralnych) oraz Kulturoznawstwa na UAM. W latach 2012-2015 koordynatorka galerii The Rootz, współzałożycielka i członkini nieformalnej grupy KOKS. Od 2013 roku producentka oraz kuratorka projektu Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA. Współautorka projektu „Sąsiedztwo – granice bliskości” (kuratorka A. Różyńska). Poza Sceną Roboczą producentka wielu interdyscyplinarnych projektów m.in kongres Autonomia (Korporacja Teatralna) (2017), wystawy Anti-Static w Poznańskim Muzeum Narodowym (2018), Short Waves Festival (2019).
Ada Zawadzka – Architekt, graficzka, artystka, z zamiłowania kucharka kuchni roślinnej. Studiowała Historię Sztuki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, Grafikę Projektowa na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, Multimedia na Uniwersytecie Artystycznym w Szczecinie, Architekturę i Urbanistykę na Politechnice Poznańskiej oraz Architecture and Urban Planning- Universidade Tecnica de Lisboa Technical. Od czasu ukończenia studiów współpracuje z studiami architektonicznymi w Berlinie m.in. Kleihues + Kleihues Architecture Studio, Baumhauer Gesellschaft von Architekten, Stumpf Architekten w Berlinie, Heberle-Mayer Büro für Architektur und Städtebau w Berlinie. Współpracuje przy projektach artystycznych z artystami sztuk wizualnych t. j. Witek Orski, Maria Toboła. Projektant wystawy “Dziennik Awangarda w Chinach 1993-2003 Danwen Xing” dla Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie(2017). Jako grafik współpracuje z organizacjami t. j. New Visions, Festivāls Komēta w Rydze. Prowadzi warsztaty i działania związane z upowszechnianiem i propagowaniem kuchni roślinnej w Polsce i Niemczech.
Aleksandra Zielińska – urodzona w roku 1991 w Szczecinku, artystka, projektantka, producentka. Ukończyła studia Architektury Wnętrz na poziomie licencjackim w 2015 roku oraz studia Grafika: Mulitmedia na poziomie magisterskim w 2017 roku na Akademii Sztuki w Szczecinie. Od 2015 roku współtworzy przestrzeń działań artystycznych OS 17 pracując jako organizator, producent i kurator wydarzeń artystycznych. W 2018 roku ukończyła staż w Institut für Alles Mögliche w Berlinie, instytucie rezydencji artystycznych. Od roku pracuje w instytucji kultury Savvy Contemporary w Berlinie jako producent wydarzeń i projektant wystaw. Współpracuje również z Teatrem Współczesnym w Szczecinie jako projektant graficzny. Prowadzi warsztaty dźwiękowe dla dzieci i młodzieży, współpracowała również przy projekcie teatralno terapeutycznym dla dzieci i młodzieży Otwieracz w Teatrze Współczesnym w Szczecinie.
Łukasz Antonowicz – Architekt krajobrazu, grafik. Od czasu ukończenia studiów prowadzi autorską działalność projektową i wykonawczą w zakresie architektury krajobrazu. Realizował zajęcia z zakresu ogrodnictwa w Zespole Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. Gzowskiego w Opolu. Współorganizator „Warsztatów tworzywa naturalnego” podczas festiwalu Outer Spaces, „Wierzbowych Warsztatów” w przystani portowej Stowarzyszenia Kod Krowa w Cigacicach oraz „Akcji Wikliniarskiej” podczas trzeciej edycji Rzeki Żywej. Współautor i wykonawca Wierzbaz – wierzbowych konstrukcji stworzonych w 10 poznańskich przedszkolach w ramach projektu ConnectingNature. Członek Fundacji Zielona Barć Olesno oraz Stowarzyszenia Kolektyw Kąpielisko. Interesuje się naturalnym budownictwem, zagospodarowaniem wód deszczowych oraz ekologiczną uprawą roślin.
Kamil Tomasz Kadziszewski – od najmłodszych lat blisko związany z naturą, ornitolog amator, członek OTOP, harcerz łączący idę survivalu i puszczaństwa. Przez ostatnie lata pracował nad komercyjnymi projektami z dziedziny architektury krajobrazu i ogrodnictwa oraz renowacji zabytkowych parków i rezerwatów przyrody a także inwetaryzacji dendrologicznych. W wolnym czasie współtwórca wydarzeń kulinarnych Restaurant Day. Wolontariusz przy projektach budownictwa naturalnego Budujemy Dom w Potoczku 2016 i Pszczewie 2017-18 Obecnie zajmuje się techniką dostępu linowego i Arborystyką.
Maria Dutkiewicz – absolwentka Edukacji Artystycznej (specjalność: krytyka i promocja sztuki) na Wydziale Edukacji Artystycznej na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Publikowała teksty o tematyce kultury w magazynie Szum i Czasie Kultury. Część dziewczyńskiej kolaboracji Życie na fali. W Krainie Olimpia odpowiedzialna za komunikację projektu.
KRAINA OLIMPIA 2018
W roku 2018 już po raz trzeci zaprosiliśmy dzieci i dorosłych, sąsiadów bliższych i dalszych do wspólnego spędzenia wakacji w Krainie Olimpia! Przez dwa wakacyjne miesiące odbywały się sąsiedzkie spotkania, warsztaty plastyczne dla dzieci, spektakle teatralne: poznawaliśmy się i spędzaliśmy ze sobą miły czas! Tym razem próbowaliśmy przemienić Krainę Olimpię w prawdziwy ? KOSMOS! ?
W ramach lipcowej mikro rezydencji Gosia Bartosik zrealizowała projekt „PLANETY”, który zakładał stworzenie instalacji z kul, które zostały zawieszone między drzewami a budynkiem dawnego kina Olimpia. Poszczególne planety zawierały mechanizmy rozświetlające je od środka, co w rezultacie sprawiło, że stanły się również lampionami i obok zeszłorocznych rzeźb Milosza Flisa i szałasów skonstruowanych przez dzieci będą całoroczną ozdobą dziedzińca. Planety i ciała niebieskie hand made swoją pracą angażowały uczestników i bywalców Krainy Olimpii, głównie dzieci i ich rodziców, dla których co roku realizowany jest wspomniany program. Warsztat rysunkowy, podczas którego zaprojektowały własną planetę, gwiazdę czy asteroidę stanowił bazę do realizacji zadania przestrzennego.
Na sierpień w Krainie Olimpia duży wpływ miał gwiazdozbiór teatru i muzyki. Własnoręcznie tworzyliśmy instrumenty recyklingowe i zastanawialiśmy się jak brzmi kosmos z Malwiną Paszek. Przybyli do nas przybysze z Planety Robotów, by pokazać nam swoich przedstawicieli. Przyjrzeliśmy się również człowiekowi na warsztatach rysunkowych z Marcinem/ Leśnikiem: czyż ludzie to nic innego jak kosmici dla kosmitów? Na cały weekend zagościło u nas Kamishibai, czyli tradycyjnie japońska sztuka opowieści, do której potrzeba tylko pudełka, papieru i słowa. Wysłuchaliśmy trzech bajek z dalekich stron, jak i sami stworzyliśmy naszą historię. Później zadarliśmy głowy w górę z astronomem Adrianem, który opowiedział nam o białych karłach i czerwonych olbrzymach. Pod koniec sierpnia przeprowadzone zostały warsztaty teatralne dla dzieci z Basią Prądzyńską i Kasią Jackowską-Enemuo przy tworzeniu spektaklu „Było, nie było”, premierę którego było można zobaczyć w ostatni dzień Krainy Olimpia 2018!
HARMONOGRAM:
8 VII
? PIKNIK SĄSIEDZKI NA DZIEDZIŃCU ?
Zabieramy koce i przychodzimy na sąsiedzką niedzielę na dziedzińcu! Będzie muzyka, popkorn, tańce, wspólne odnawianie zeszłorocznych rzeźb, mebli i ozdób: razem stwórzmy przyjazne miejsce, w którym chce się spędzać czas.
O potańcówkową atmosferę zadbają DJki z Życia na fali.
14-15 VII / 21-22 VII / 28-29 VII
?☀️☄️ SZAŁ NIEBIESKICH CIAŁ ?☀️☄️
PROJEKTOWANIE / KREOWANIE / ORBITOWANIE
Prowadzenie: malarka Gosia Bartosik
4 VIII
? USŁYSZ KOSMOS ?
warsztaty z tworzenia instrumentów recyklingowych
prowadzenie: Malwina Paszek
? PLANETA ROBOTÓW ?
Robotyka to przyszłość! Najlepiej wiedzą to przybysze z Planety Robotów, którzy podzielą się z nami wiedzą o konstruowaniu, programowaniu i sterowaniu. Roboty z lego, wyścigi robotów, roboty przypominające zwierzęta: więcej słów zachęty chyba nie trzeba?
5 VIII
? WIDZĘ, PATRZĘ, RYSUJĘ ?
warsztaty rysunkowe
prowadzenie: Marcin Leśnik
11-12 VIII
? TEATR W PUDEŁKU ?
warsztaty teatralne „Kamishibai”
prowadzenie: Stowarzyszenie Zielona Grupa
18 VIII
?☀️☄️ MAGICZNA OPOWIEŚĆ O GWIAZDACH ?☀️☄️
spotkanie z astronomem Adrianem Kruszewskim
19 VIII
☄️ CO SŁYCHAĆ, KOSMOSIE? ☄️
warsztaty muzyczne, udźwiękowienie animacji
prowadzenie: Malwina Paszek
22-26 VIII
? BYŁO, NIE BYŁO ?
warsztaty teatralne dla dzieci w wieku 7-11
prowadzenie: Barbara Prądzyńska i Katarzyna Jackowska – Enemuo
26 VIII
??? PREMIERA spektaklu powarsztatowego „BYŁO NIE BYŁO” ???
Kraina Olimpia 2017 stała się magicznym, sąsiedzkim skwerem oraz galerią wielkoformatowych rzeźb, którą wypełniły figury wyjęte wprost z dziecięcej wyobraźni.
Czas na wakacyjną krainę pełną zwierzaków, kryjówek i baz, którą zaprojektować i stworzyć potrafią najlepiej… DZIECI! Dzięki pomysłom najmłodszych, Kraina Olimpia od 8 lipca stała się magicznym, sąsiedzkim skwerem oraz galerią wielkoformatowych rzeźb, którą wypełniły figury wyjęte wprost z dziecięcej wyobraźni. Tak jak w poprzedniej edycji punktem wyjścia była niezwykła, dziecięca kreatywność w wymyślaniu nowych, magicznych światów i ich naturalna skłonność do budowania baz w krzakach lub pod stołem, w celu ukrycia się przed kontrolującym okiem dorosłych, bawienia się w zabawy nie narzucone a stwarzane przez dzieci. Główną osią pierwszych tygodni trwania projektu było stworzenie wraz z zaproszonym artystą (Miłoszem Flisem) projektów a następnie wielkoformatowych rzeźb, które wykreowane przez dzieci i umieszczone na dziedzińcu pośród nieregularnych betonowych wysp, między lub na drzewach a może na dachu, przeobraziły Krainę Olimpię w magiczną przestrzeń, galerię wypełnioną zwierzętami i postaciami wyjętymi wprost z dziecięcej wyobraźni. Dodatkowo tak jak w zeszłym roku spotkania z uczestnikami zostały rozpoczęte od wspólnego planowania i aranżacji dziedzińca tak by cieszył wszystkich przez całe lato.
W drugiej części wakacyjnych spotkań na dziedzińcu cała uwaga została skoncentrowana na teatrze i jego wydaniu dla dzieci. Scena Robocza jako ośrodek rezydencyjny z założenia pragnie szerzyć wiedzę na temat teatru, a jedną z metod prowadzących do tego jest edukacja oraz stwarzanie demokratycznego dostępu do kultury.
HARMONOGRAM:
8 – 9 VII
AKCJA KREACJA vol. 1 Zbuduj z nami Krainę Olimpię 2017
ZWIERZOKSZTAŁTY park wielkoformatowych rzeźb
Prowadzenie: Miłosz Flis
15 VII
AKCJA KREACJA vol. 2 Oswajamy, ozdabiamy i przeprojektowujemy przestrzeń dziedzińca.
ZWIERZOBARWY Projektujemy polichromię wcześciej powstałych rzeźb! Malujemy wielki format i tworzymy wspólny obraz, w którym motywem przewodnim będą zwierzęta.
Prowadzenie: Miłosz Flis / Aleksandra Kołodziej
16 VII
spektakl dla dzieci 'KAMIENIARZ’
Teatr Małeke
23 VII
WARSZTAT ŻONGLERSKI
Prowadzenie: Kuba Borkowiczem
Spektakl dla dzieci 'NASZYJNIKI PRZYJAŹNI – PRZESŁANIE INDIAN MIGMAKÓW’
Tekst, scenografia, muzyka i reżyseria: Teatr Wierzbak Plus – Artur Szych.
Występują: Aleksandra Grabowska – Szych i Artur Szych.
30 VII
Spektakl dla dzieci „DZIWNE ZWIERZĘTA”
Sytuacja Teatr
6 VIII
spektakl „W POSZUKIWANIU DAWNEGO CZASU – ZABAWY I ZABAWKI LUDOWE W POLSCE”
Mozaika
13 VIII
warsztaty twórcze „MAGICZNA MASKARADA”
Prowadzenie: malarkaGosia Bartosik Świat
„BAJKA O PIĘKNYM ŁABĘDZIU”
Teatr Wierzbak Plus – Artur Szych
20 VIII
warsztaty plastyczne „TEATRZYK CIENI”
Prowadzenie: malarka Gosia Bartosik
spektakl dla widzów najmłodszych „CO TO?”
Studio Teatralne Blum
27 VIII
FINAŁ KRAINY OLIMPIA / zakończenie wakacji
Spektakl dla dzieci „MIMI CZARODZIEJE”
reż. Magdalena Płaneta
piknik / set DJ-ski / animacje dla dzieci
koncert finałowy
KRAINA OLIMPIA 2016
Pierwsza edycja Krainy Olimpia rozpoczęła przemianę dziedzińca przed dawnym kinem Olimpia w przestrzeń przyjazną mieszkańcom miasta, wkórej ster przejeły dzieci i stworzyły własną osadę.
Cykl warsztatów BAZA BUM skierowany do najmłodszych członków społeczności naszego miasta był doskonałą alternatywą na spędzenie wakacyjnego czasu w Poznaniu. Dzięki wspólnemu projektowaniu, samodzielnemu budowaniu i ozdabianiu przestrzeni dzieci miały możliwość stworzenia miejsca do zabawy i rozwoju. Na warsztatach powstały między innymi lampiony, ozdoby i dekoracje dziedzińca, które w wyjątkowy sposób uświetniały drugi element cyklu, którym były wieczorne potańcówki z muzykągraną na żywo. Ich koncepcja wywodziła się z przekonania, że muzyka w tradycji zawsze była pretekstem do spotkania, a taniec w swej istocie nie był solowym popisem, ale wspólnym działaniem. Działaniem wymagającym indywidualnego zaangażowania we wspólne budowanie sytuacji. Był językiem który – dziś zapomniany – pozwalał na pozawerbalną komunikację ponad pokoleniami i stanami społecznymi.
HARMONOGRAM:
15-16 VII
ODKRYWANIE KONTYNENTÓW
Katarzyna Waligórska
POTAŃCÓWKA
Hałas Trio
22 VII
ZWIERZĘTA W MIEŚCIE
Dawid Kaźmierczak
POTAŃCÓWKA
Dżezbandyta
29 VII
POTAŃCÓWKA
Katarzyna Hełpa-Liszka z zespołem
30 VII
TEATR OSADNIKÓW
Magdalena Starska
5 VIII
POTAŃCÓWKA
Tomek Grdeń i Malwina Paszek
6 VIII
TWORZENIE OSADOWEJ GAZETKI
Olga Kutzner
13 VIII
TWORZENIE INSTRUMENTÓW MUZYCZNYCH
Kuba Ziołek i Rafał Kołacki
19 VIII
POTAŃCÓWKA
Przodki
20 VIII
GRA PLANSZOWA/KOSTIUMOWA/PRZESTRZENNA
Magdalena Starska
28 VIII
WIELKI FINAŁ / całodzienny piknik sąsiedzki i wieczorna potańcówka
Wiosenna rezydencja Aleksandry Jakubczak odbywała się w kilku etapach, a każdy z nich dotyczył rozważań na temat tworzenia się kobiecego, pamięci i dorastania.
Pierwszym etapem było zaproszenie dziewczyn do podzielenia się swoimi pamiętnikami z okresu dojrzewania: dopuszczenie do intymnych przeżyć jest darem, który traktowany jest jak metoda twórcza. Ta szokująca jak niektórych prośba zaowocowała zebraniem kilkudziesięciu dzienników, notatek, rysunków, które później stały się punktem wyjścia do dalszej pracy. Następni w marcu przeprowadzona została seria spotkań i dyskusji z dziewczynami i młodymi kobietami. Ważnym było, że na początku tej pracy nie postawiono żadnej tezy – to pamiętniki i rozmowy napisały scenariusz.
I tak o to bezpośrednio zapisane doświadczenia dorastania stały się podstawą dla teatralnej opowieści o świecie widzianym z perspektywy kształtującego się kobiecego podmiotu. Surowość, witalność, niezgrabność, szczerość, nadmiar emocji, ale też humor – dziewczyńska energia przeniesiona z kart pamiętników w przestrzeń teatru.
„Pamiętniki oferują konfesyjną, intymną narrację, dla autorek są często pierwszą przestrzenią własną, otwieraną, odzyskiwaną, poszerzaną. Zapisany bezpośrednio proces samopoznania, poszukiwanie lub fiasko odnalezienia języka odzwierciedla szersze mechanizmy wytwarzania i reprodukowania modeli kobiecości i kobiecych ról. Interesuje mnie ten formacyjny proces i postawienie go w świetle feministycznego empowerment, odzyskiwania pozycji, sięgania po symboliczną władzę.
Pamiętniki mówią do nas bez pośrednika, nie potrzebują autorytetu, hierarchii, przyzwolenia i usankcjonowania. Pisanie pamiętników jest poza hierarchiami i autorytetami, zyskując tym samym subwersywną wartość wobec mainstreamowych narracji i patriarchalnego porządku…
Częścią materiału będą też moje własne pamiętniki, które chcę oddać na równych zasadach z pozostałymi, podarowanymi notesami. Chcąc otwierać przestrzeń czyjejś prywatności, jej prezentacji i reprezentacji, nie mogę pominąć siebie”.
„A jednak pewne stany mają wymiar uniwersalny: niepewność co do własnego ciała, lęk przed dorosłością i przed odsłanianiem emocji, złość na rodziców, poczucie niezrozumienia. Ogromna szczerość w pokazywaniu tej całej plątaniny emocji, tego piekła bycia pomiędzy, nieustannego formowania się osobowości powoduje, że na widowni wytwarza się coś w rodzaju wspólnoty. Wszyscy przez to przeszliśmy, teraz możemy się razem pośmiać lub spłonąć rumieńcem na jakieś wstydliwe wspomnienie. Albo jedno i drugie, jak w scenie gdy wspaniała Lena Schimscheiner, po przeżyciu miłosnego uniesienia zaczyna tańczyć w rytm „Total eclipse of the heart”. Tańczy dramatycznie i w sposób zupełnie nieskoordynowany, wszystkie malownicze piruety są pokraczne, ekspresyjne odrzuty w tył głowy – niezgrabne, ale całość tętni prawdziwym tragizmem gwiazdy estrady. Mówiąc krótko – performerka tańczy dokładnie tak, jak tańczymy my wszyscy, gdy nas nikt nie widzi, a emocji mamy w sobie zbyt dużo i wyładowujemy ją w tańcu i marzeniach”. – Stanisaław Godlewski, Gazeta Wyborcza
„Dziewczyny opisują świat odczytywać można na wielu poziomach, w zależności od własnych doświadczeń, wspomnień czy stopnia zaangażowania emocjonalnego. Siostrzeństwo, łobuzerstwo, romantyczność, niepewność przeplatają się ze sobą, tworząc obraz pięknej dziewczyńskości, pełnej siły do walki ze społecznymi normami” – Zosia Rogowska, teatralia.com.pl
DZIEWCZYNY OPISUJĄ ŚWIAT A. Jakubczak
Koncepcja i reżyseria: Aleksandra Jakubczak Kreacja i performance: Paula Głowacka, Cristina Ferreira, Lena Schimscheiner Kreacja i przestrzeń: Jana Łączyńska Konsultacje: Zofia Krawiec, Katarzyna Sikora Dźwięk: Grażyna Biedroń Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA Premiera: 27 IV 2018
Twórczynie
Aleksandra Jakubczak – reżyserka, autorka instalacji. Ukończyła wiedzę o teatrze na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu oraz reżyserię w Akademii Teatralnej w Warszawie. W październiku 2013 zrealizowała w duecie reżyserskim spektakl dokumentalny Zachem. Interwencja (reż. Jakubczak/Wdowik). Jako laureatka konkursu Off: Premiery / Prezentacje w poznańskim Teatrze Ósmego Dnia wyreżyserowała przedstawienie Serdeczny wg tekstu Krzysztofa Szekalskiego (2013, prezentowany w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu oraz Teatrze Studio w Warszawie). Podczas Ruhrtriennale 2014 asystowała przy produkcjach Romea Castellucciego Le Sacre du Printemps oraz Neither. Odbyła także warsztat mistrzowski u Jana Lauwersa podczas Biennale Teatru w Wenecji 2013. W kwietniu 2015 w ramach projektu Praga. Między utopią a rozczarowaniem w Teatrze Powszechnym w Warszawie zrealizowała spektakl dokumentalny WIETNAM/WARSZAWA, który wszedł do repertuaru Teatru Powszechnego. We wrześniu 2015 w ramach projektu Warszawa.doc kuratorowanego przez Romana Pawłowskiego, Fundację BOTO oraz Festiwal Konfrontacje Teatralne w Lublinie premierę miał jej spektakl Po co psuć i tak już złą atmosferę wg tekstu Krzysztofa Szekalskiego (prezentacje m.in. w Teatrze Wybrzeże w Sopocie, TR Warszawa, Międzynarodowy Festiwal Konfrontacje w Lublinie, na stałe w repertuarze Teatru Nowego w Poznaniu). Od października 2015 do kwietnia 2016 współpracowała z kolektywem Gob Squad w Berlinie jako asystentka przy produkcji Wojny i Pokoju w Volksbuhne w Berlinie. W ramach Stypendium Artystycznego Marszałka Woj. wielkopolskiego realizowała projekt artystyczno-badawczy o życiu młodych kobiet w małych miasteczkach wielkopolski. W sezonie 2016/2017 wraz z Magdą Szpecht reżyserowała instalację performatywną Czemu do ciebie nie piszę w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie oraz w Teatrze Polskim w Poznaniu spektakl Great Poland. Zrealizowała także performans Epic Fail. An Excercise dla Festiwalu Friday Island w Luksemburgu oraz instalację performatywną Przestrzeń prywatna w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Obecnie pracuje nad autorskim projektem 4 tygodnie w TR Warszawa w ramach programu Obcy w domu. Wokół Marca’68.
Podobno mężczyźni powinni pozostawać oddaleni od siebie fizycznie. Podobno chłopcom i facetom nie wypada trzymać się za ręce. Odradza się im delikatnego przytulania czy głaskania w miejscach publicznych. Zakazuje całowania przy powitaniu. Mężczyźni nie powinni okazywać emocji i pozostawać w bliskich, emocjonalnych i dotykowych kontaktach. Podobno demonstrowanie uczuć przez mężczyzn powinno być relegowane z przestrzeni publicznej i prywatnej. Podobno to nie przystoi. To niemęskie.
Wyobrażenie o spektaklu „Bromance” pojawiło się od zainteresowania dyskursem wokół nowej koncepcji braterstwa. Idei sformułowanej przez Jane Ward i opisywanej w „Not Gay. Sex between Straight White Man”.
Spektakl jest próbą zmierzenia się ze stereotypem „prawdziwego mężczyzny” w celu ukazania wielu wariantów męskości. Co za tym idzie przekraczania granic stereotypu i ponownego definiowania tożsamości męskiej, widzianej w szerszym aspekcie i nie wykluczającej postaw odbiegających od wyuczonej normy. Szukamy odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób zostawić mężczyznom w przestrzeni publicznej nieformalne prawo do przejawów czułości czy sentymentalności, bez obawy o bycie posądzonym o śmieszność, czy słuchanie krytycznych uwag o niemęskim zachowaniu.
W czasie procesu twórczego nad spektaklem wróciliśmy do naszych doświadczeń i wspomnień. Wypreparowaliśmy z pamięci, dyskursu, obserwacji materiał ruchowy związany z dotykiem, czułością, ale także przejawami emocjonalnej bliskością obecnymi pomiędzy mężczyznami w koleżeńskich relacjach i poddaliśmy go osobliwości. Zderzaliśmy ze sobą różne sceny, które pozwoliły nam przeprowadzić diagnozę nad męskimi sposobami kreowania bliskości emocjonalnej i intymności. Performerzy skupiają się na sytuacjach, w których w obawie przez wykluczeniem i przekroczeniem granic normatywności, mężczyźni wyrzekają się pewnych gestów i zachowań.
Czy nienacechowany negatywnie bromance w naszym społeczeństwie jest możliwy?
Bromance to o spektakl, który nie osądza i nie stawia widza przed wyborem; nie tworzy kategorii, lecz otwiera te już istniejące. W sposób rzadko przy podobnych tematach spotykany, stwarza odbiorcom niezobowiązującą przestrzeń dla interpretacji. Poprzez swoją bezpretensjonalną i ujmującą szczerością narrację pozwala przyjrzeć się historiom dwojga ludzi i – być może – w ich indywidualnych doświadczeniach odnaleźć swoje własne. – Regina Lissowska, taniec POLSKA
Najpiękniejszym fragmentem Bromance’u jest scena tanga, które w wirze skomplikowanych figur, hiper-profesjonalnie odtańcowują obaj performerzy, złączeni ze sobą „ciało w ciało”. Tyle że co rusz w ten wypełniony nieodzowną namiętnością i wzajemną fascynacją nastrój wkrada się jakimś dziwnym, złośliwym trafem „gra w łapki”, wykonywana całkiem serio – obaj walą się po rękach tak, żeby zabolało. A potem znów, jak gdyby nigdy nic wracają do wypełnionej namiętną bliskością tanecznej partytury. Wyjątkowość tej sceny podkreślona jest wkroczeniem na teren gry akordeonisty, a zarazem autora muzyki do Bromance’u, Przemka Degórskiego, który swą grą reguluje rytm i nastrój działań obu tancerzy – Juliusz Tyszka, teatralny.pl
BROMANCE Michał Przybyła, Dominik Więcek
Laureaci konkursu rezydencyjnego NOWA GENERACJA
Koncepcja, reżyseria, choreografia, wykonanie: Michał Przybyła, Dominik Więcek
Muzyka: Przemek Degórski
Opieka dramaturgiczna: Anna Królica
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 5 X 2018
Dominik Więcek – tancerz, urodził się w 1992 roku. Ukończył Wydział Teatru Tańca w Bytomiu – Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Był stypendystą Folkwang Universität der Künste w Essen. Występował m.in. w spektaklach Jerzego Stuhra, Radosława Rychcika, oraz tańczył w choreografiach Jensa van Daele, Giorgii Maddammy, Idana Cohena, Eryka Makohona, Sylwii Hefczyńskiej-Lewandowksiej i Jacka Łumińskiego. Jego autorskie solo Złota rybka nagrodzono podczas SoloDuo International Dance Festival w Budapeszcie oraz w Konkursie Choreograficznym 3…2…1… TANIEC! 2016. Solo Dominique w choreografii Macieja Kuźmińskiego zostało wielokrotnie wyróżnione na krajowych oraz międzynarodowych festiwalach. m.in. w Gdańsku, Tarnowie, Warszawie, Hanowerze, czy Stuttgarcie. Od września 2016 roku jest etatowym tancerzem Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, gdzie pełni funkcję tancerza – artysty
Michał Przybyła – tancerz, absolwent studiów licencjackich w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, kierunku taniec, specjalności tancerz-choreograf. Dwukrotny stypendysta Ministra Edukacji i Szkolnictwa Wyższego. Ukończył 5-miesięczny program MASA „Dance Journey” organizowany przez Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz 5-miesięczny staż w KCDC. Współpracował z Teatrem Dramatycznym im. Adama Mickiewicza w Częstochowie oraz z Ośrodkiem Promocji Kultury „Gaude Mater” w Częstochowie. Był choreografem i reżyserem spektaklu „Move do mnie” w Łodzi, który stworzył wraz z grupą Urban Movement. W 2018 roku stworzył projekt „Inicjatywa żywa” skierowany do tancerzy oraz osób niepełnosprawnych fizycznie, w ramach otwartego naboru w Pawilonie w Poznaniu, a także był choreografem spektaklu „Ausgang” w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, w reżyserii Mirka Kaczmarka. Aktualnie jest artystą-tancerzem w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu.
Przemek Degórski – student studiów licencjackich na kierunku dyrygentura symfoniczna w klasie prof. Jerzego Salwarowskiego w Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu, doktorant na kierunku Media Interaktywne i Widowiska na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Występował jako dyrygent m. in. podczas 45 Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Poznańska Wiosna Muzyczna” (2016). Został laureatem konkursu „Współdziałanie w kulturze” organizowanego przez Narodowe Centrum Kultury i Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Jego zainteresowania skupiają się również wokół sound designu, muzyki multimedialnej, interaktywnej i elektronicznej. Wraz z Anną Kamińską, Aleksandrą Słyż i Patrykiem Durskim odbył rezydencję w Krakowskim Centrum Choreograficznym, i w ramach BalletOFFFestival wystawił autorski spektakl interaktywny „What’s that noise I hear when I shut my eyes really thightly?” (listopad 2017). Jest współautorem ścieżki dźwiękowej do spektaklu grupy LineACT „Szczególnie Ciekawe Przypadki”, którego premiera odbyła się w Łodzi w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur
Anna Królica – kuratorka, krytyczka oraz historyczka tańca. Autorka książek: Sztuka do odkrycia. Szkice o polskim tańcu (Tarnów 2011), Pokolenie solo (Kraków, 2013). Redaktorka i kuratorka albumu „Nienasycone spojrzenie. Fotografia tańca (Tarnów / Warszawa 2017). Książki wyróżnionej w kategorii „Najpiękniejsza książka roku 2017”. Obecnie pracuje w Polskim Teatrze Tańca. Do jej najważniejszych projektów kuratorskich należą: Scena Tańca Studio – Róbmy miłość, a nie wojnę (Warszawa, Teatr Studio, 2017), „Maszyna choreograficzna” (2013-2016, Cricoteka) „Z perspektywy żaby (2015, CK Zamek) oraz „Archiwum ciała” (2013, CK Zamek),. Pracowała w jury Polskiej Platformy Tańca w 2008, 2012, 2017 oraz była przewodniczącą Rady Programowej ds. Tańca Instytutu Muzyki i Tańca (2011-2013). Prowadziła autorskie zajęcia w Instytucie Kultury Współczesnej i w Katedrze Performatyki UJ. Obecnie prowadzi zajęcia w Instytucie Teatru i Sztuki Mediów UAM w Poznaniu. Współpracowała z „Dwutygodnikiem” „Teatrem” i „Didaskaliami”.
